Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Το προφανές θα μας σκοτώσει

(Ένα σχόλιο για την πρόταση βραβείου Νόμπελ στις γιαγιάδες και τον ψαρά της Λέσβου)

το προφανές θα μας σκοτώσει,
μας έχει καταβροχθίσει κιόλας το προφανές.

εμείς το επιτρέψαμε. Καλά να πάθουμε.
Τσαρλς Μπουκόφσκι

Ζούμε σε εποχές αναμφίβολα ιστορικές. Εποχές όπου νοήματα διαστρεβλώνονται και επανανοηματοδοτούνται. Προτείνω, λοιπόν, στον ιστορικό του μέλλοντος να καταγράψει την εποχή μας ως «εποχή του προφανές». Να αφήσει στην άκρη τα εύκολα και τις βαρύγδουπες αναλύσεις. Όλο και κάποιοι θα μιλήσουν για όλα αυτά τα εύκολα, την μπανανία του ελλαδικού χώρου και τους ντόπιους λακέδες της κυριαρχίας, που έκαναν αυτό το κομμάτι γης αποθήκη κουρελιασμένων ψυχών. Όλο και κάποιος θα μιλήσει για τους ντόπιους αχυράνθρωπους που έκαναν έναν τόπο προτεκτοράτο, υπακούοντας στα μεγάλα παγκόσμια αφεντικά ώστε να διαφυλάξουν και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους. Όλο και κάποιος θα μιλήσει για το προμελετημένο σχέδιο εγκλωβισμού εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών σε αυτό το μικρό κομμάτι γης, όταν όλος ο ευρωπαϊκός χώρος θα μπορούσε άνετα να διαμοιράσει ισόποσα όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Εγώ θα αναφερθώ για τον θλιμμένο θρίαμβο του προφανούς. Ζούμε στην εποχή, όπου το προφανές προτάσσεται για βραβείο αφού τίποτα, δυστυχώς, δεν υπάρχει που να υπερβαίνει εαυτόν και να δημιουργεί αρετή. Έτσι, λοιπόν, δυστυχώς γυρίσαμε στην αρχή. Πρέπει να μάθουμε ξανά την άλφα βήτα, να ψελλίσουμε ένα-ένα τα γράμματα και να ανακαλύψουμε ξανά αρετές που νομίζαμε ότι τις κατείχαμε ή ότι τις είχαμε ξεπεράσει. Βραβείο σε όποιον ταΐσει ένα βρέφος πρόσφυγα, δώσει τροφή και στέγη στον κατατρεγμένο και τον βοηθήσει να γλυτώσει ένα φρικτό θάνατο από πνιγμό στο υγρό νεκροταφείο του Αιγαίου. Βραβείο στο προφανές, γιατί δυστυχώς φαίνεται πως μόνο αυτό μπορούμε να ακουμπήσουμε και γιατί αυτό μας έχει απομείνει, όλα τα άλλα βουλιάζουν και χάνονται ή είναι μαύρα και κατοικούν στις σκιές.

Μόνο που όταν το προφανές γίνεται σημείο ύψιστης αρετής και μόνη σανίδα ώστε να κρατηθεί το μυαλό και η καρδιά ζωντανή, τότε τα χειρότερα ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί. «Το προφανές θα μας σκοτώσει», έλεγε πριν από αρκετά χρόνια ένας ποιητής, που δεν πρόλαβε να ζήσει αυτή την εποχή, που αναδείχθηκε ως ύψιστη αρετή και υποψήφιο για βραβείο. Έτσι, λοιπόν, ακούμε από τα ΜΜΕ ότι οι γιαγιάδες που τάισαν ένα βρέφος προσφυγόπουλο και ένας ψαράς που έσωσε από πνιγμό κάποιους πρόσφυγες έχουν προταθεί επίσημα για το βραβείο νόμπελ ειρήνης.[1] Οι παραπάνω άνθρωπο έκαναν αυτό που σχεδόν ανακλαστικά πρέπει να γίνεται. Διπλά σε αυτούς τους ανθρώπους έσπευσαν, με την παρουσία τους και τον λόγο τους, τα αχυρένια αποβράσματα, ώστε να κερδίσουν μια στάλα πολιτική υπεραξία, να προσπαθήσουν να δείξουν και αυτοί ότι είναι άνθρωποι. Μάταια όμως… τα σκιάχτρα δεν έχουν αισθήσεις ούτε αισθήματα, μόνο άχυρο.

Βραβείο για τα ανθρώπινα και τα φυσιολογικά, λοιπόν… τα χειρότερα έρχονται;

Ελευθερόκοκκος

[1] Η ξεφτίλα του συγκεκριμένου βραβείου είναι δεδομένη, αφού μεταξύ των υποψηφίων είναι επίσης ο πιστολέρο Ντόναλντ Ντραπ και η Ανγκελα Μέρκελ όπως και κάποιοι που έχουν πάρει το συγκεκριμένο βραβείο είναι ο Μπαράκ Ομπάμα και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πηγή: Anarchy Press

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Καλούμπα, Καλάμι κι Αλευρόκολλα

Στοιχεία από ένα κόσμο που χάνεται

Οι Μπούλες και οι Γενίτσαροι στην Νάουσα, ο Καλόγερος (καλός γέρος) στην Αγ. Ελένη Σερρών και στην Θράκη, οι Γέροι στην Σκύρο, οι Φανοί στην Κοζάνη, οι χρωματιστές πλεκτές προσωπίδες του Σοχού της Θεσσαλονίκης, οι Τράγοι στην Νέδουσα Μεσσηνίας και οι φωτιές των
γειτονιών και των χωριών. Επίσης, οι πολλές παραλλαγές του θεατρικού έργου «Ερωφίλη» του Γεώργιου Χορτάτση γραμμένο το 1600. Το έργο προέρχεται από την Κρήτη αλλά παίζεται με την μορφή λαϊκού θεάτρου στις απόκριες, σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου. Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα, λαμβάνουν χώραν την τελευταία Κυριακή των Απόκρεω και την Καθαρά Δευτέρα. Συνήθειες που χάνονται στον χρόνο και μαρτυρούν την ύπαρξη μαγείας και επικοινωνίας μεταξύ των μελών μιας κοινότητας αλλά και με την φύση, που σε αυτό το χρονικό σημείο αρχίζει να αλλάζει, να μεταμορφώνεται. Συνήθειες που φανερώνουν την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα, κάθε κοινότητας και περιοχής.

Στο ξύπνημα, λοιπόν, της φύσης ο άνθρωπος ζητάει την εύνοια της, προσπαθεί να την καλωσορίσει ώστε όλα να πάνε καλά. Φτιάχνει τραγούδια βωμολοχικά και σκωπτικά. «Η αισχρολογία και απεικονίσεις των γεννητικών οργάνων είναι χαρακτηριστικά όλων των γιορτών που αποσκοπούν στη γέννηση των ανθρώπων και των καρπών».[1]  Σε κάποιες πόλεις οι άνθρωποι ανάβουν φωτιές στις γειτονιές και ο καθένας φέρνει ό,τι μπορεί από το σπίτι ώστε να καλωσορίσουν το ξύπνημα της φύσης, άλλοι φτιάχνουν χάρτινα αερόστατα που φωτίζουν την

νύχτα και άλλοι αναζητούν στις καλαμιές τα κατάλληλα καλάμια ώστε να κατασκευάσουν έναν χαρταετό. Οι γειτονιές αυτές τις δύο μέρες βρίσκονται σε οργασμό. Φωνές, συζητήσεις για την καλύτερη οργάνωση του ανάματος της βραδινής φωτιάς και διαφωνίες για τον τρόπο κατασκευής του αερόστατου ή του χαρταετού. Διαφωνίες για την σωστή αναλογία νερού και αλευριού, ώστε να φτιαχτεί η κόλλα για τον χαρταετό και το αερόστατο.

Και ξάφνου ένα βραζιλιάνικο τραγούδι. Στριμωγμένος σ’ ένα διαμέρισμα κοιτάω μέσα από τον ακάλυπτο, τον ουρανό που μου αναλογεί. Τί καιρό να κάνει άραγε; Τί εποχή έχουμε; Από κάπου ήρθε αυτό το τραγούδι, το καρναβάλι ήρθε και εδώ. Μόνο που είναι ίδιο παντού, οι ίδιες μουσικές, ο ίδιος ρυθμός, οι ίδιες πλαστικές στολές και περούκες και η φύση από όλα αυτά απούσα. Χωρίς τελετή, χωρίς μαγεία, χωρίς νόημα. Το ίδιο και οι χαρταετοί, αγορασμένοι και πλαστικοί. Χωρίς καλάμια που μεγάλωσαν ριζωμένα στο χώμα, μέχρι που μια ημέρα έγιναν χαρταετοί. Έχουμε τα καρναβάλια που μας αξίζουν. Μην πάει ο νους σας σε κανέναν πολιτικό, για καρναβάλια μιλάω. Καρναβάλια προϊόντα. Για να ξεχαστεί ο κόσμος, να καταναλώσει και να κοιμηθεί ναρκωμένος.

          Τράγος Ελευθέρας Περισυλλογής

[1] Nilsson, M.P., Ιστορία της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, Παπαδήμα, Αθήνα 1985 σελ. 245

Πηγή: Anarchy Press