Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Η Καρέκλα της Πατησίων



Θέλω να κάτσω. 
Να πάρω μια καρέκλα παλαιική και να την στήσω καταμεσής της Πατησίων.

Να θυμηθώ την Κατερίνα 
και τα άσκοπα λαχανητά μου, 
πάνω κάτω και να κάτσω.

Να πιστέψω για μια στιγμή ότι ανασαίνω αέρα καθαρό, 
και ας είναι η ατμόσφαιρα θολή γεμάτη δηλητήριο.

Να ακούσω από την άσφαλτο 
τα βήματα του Σιδερένιου Άλογου 
και να προετοιμαστώ, 
να μην δειλιάσω.

Το μυαλό να φεγγοβολήσει 
και να βάλει φωτιά, στην κίνηση, 
στην ροή 
και σε ότι μέχρι σήμερα νόμιζα δικό μου και το είχα ανάγκη.

Έτσι θα αναμετρηθούμε ίσος προς ίσο 
και θα δούμε ποιος θα ανησυχήσει, 
ποιος θα κλάψει πάνω στις στάχτες 
και ποιος θα ελευθερωθεί.

Θα δούμε 
σε ποιον τελικά ανήκουν αυτές οι στάχτες και σε ποιόν η φλόγα.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Για την εξέγερση του Νοέμβρη 73'



Παραθέτω ένα παλιό κείμενο που είχε μοιραστεί τον Νοέμβρη του 2008 στην Καλαμάτα, από τα "Αλάνια του Νέδοντα".  Το κείμενο υπογραμμίζει μεταξύ άλλων, την μεθοδευμένη υποβάθμιση της εξέγερσης κυρίως από το ΚΚΕ και τον περιορισμό της ως "αντιδικτατορικής". Οχτώ χρόνια μετά η Αριστερά μηδενίζει συμβολικά την εξέγερση του 73' καλώντας τον πλανητάρχη Ομπάμα. 
 Οχτώ χρόνια μετά και αφού η Αριστερά και ο λεγόμενος δημοκρατικός προοδευτικός χώρος ξεζούμισαν το Πολυτεχνείο ως το μεδούλι, ήρθε η ώρα μια αριστερή κυβέρνηση, εν μέσω τριήμερου της επετείου της εξέγερσης του 73', να κάνει το μνημόσυνο του Πολυτεχνείου με Αμερικάνο ιερέα.
Αριστερά, Δεξιά, Πολυτεχνεία, αντιμπεριαλισμός, φονιάδες των λαών, κλπ κλπ, περασμένα ξεχασμένα. Ούτως άλλως ποτέ δεν τα πίστεψαν, πάρα μόνο κατά συνθήκη.

Το κείμενο του 08':

17-11-2008

Μέσα Νοέμβρη του 2008 κι ενώ κάθε καρυδιάς λεχρίτης της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, εξερχόμενος από τη Βουλή, παραλαμβάνει από τα παρακείμενα λουλουδάδικα το στεφάνι του και κατευθύνεται προς το Πολυτεχνείο για να μας πει το δακρύβρεχτο ποιηματάκι του, οι δυνάμεις της καταστολής – μπάτσοι, τραμπούκοι, ασφαλίτες, ρουφιάνοι, ΜΑΤ, ΚΝΑΤ, κάμερες, κλούβες, ελικόπτερα, διαβόλοι και τριβόλοι – συσκέπτονται για την ομαλή διεξαγωγή της πορείας-λιτανείας και την απρόσκοπτη περιφορά της ελληνικής σημαίας, αλλά και της αμερικανικής, μέχρι την πρεσβεία των ΗΠΑ όπου συνήθως η δεύτερη παραδίδεται στις φλόγες εν μέσω εικονοκλαστικών οργίων της καθεστωτικής αριστεράς. Το ζητούμενο είναι η εκμηδένιση των πιθανοτήτων σύγκρουσης ή ο περιορισμός τους στο ελάχιστο δυνατό, ώστε εύκολα να περάσουν οι τυχόν συλληφθέντες από το πυρ το εξώτερο της μιντιακής προπαγάνδας περί δέκα κουκουλοφόρων, στη φιλόστοργη αγκαλιά του κάθε Μπάμπαλη της δημοκρατίας και του κάθε δικαστή.

Για 35 συναπτά χρόνια, η προπαγάνδα του ελληνικού κράτους έχει κινήσει θεούς και δαίμονες για να απογυμνώσει την εξέγερση του Νοέμβρη του 73 από τα συγκρουσιακά της στοιχεία και να της προσδώσει αμιγώς αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Πρόκειται για το γνωστό παραμυθάκι των παιδιών που γέμισαν με σάντουιτς, βραστά αυγά και πορτοκαλάδες τα σακίδιά τους και πήγαν εκδρομή στο Πολυτεχνείο για να φωνάξουν να φύγει η χούντα, αλλά ο κακός Παπαδόπουλος θύμωσε και έστειλε τα τανκς να τα σκοτώσει. Είναι γεγονός ότι το ΚΚΕ συνέβαλε σ’αυτή την κατεύθυνση, αρχικά με την περί προβοκατόρων συνωμοσιολογία του, ενώ αμέσως μετά, όταν δεν τα κατάφερε να αποτρέψει την κατάληψη, ταλαιπώρησε όσους και όσες αυθόρμητα προσέρχονταν στο χώρο με τις περί σταδίων και περί συσχετισμού δυνάμεων θεωρίες του για να καταλήξει στο « ας πέσει η χούντα με πολιτική πίεση, βρε αδέλφια, και για λαοκρατίες και εργασιακά δικαιώματα βλέπουμε αργότερα»… Μέχρι και χορωδία για τον εθνικό ύμνο έστηνε στα κάγκελα της Πατησίων, λες και η «διεθνιστική αριστερά» δεν γνώριζε π.χ. για τις στρατιές των ακτημόνων και των ανέργων που σύρθηκαν στους δίκαιους αλυτρωτικούς πολέμους του ελληνικού κράτους για την προσάρτηση νέων εδαφών και πήγαν άψαλτοι ψέλνοντας τον εθνικό ύμνο : «Χαίρε, ω χαίρε Λευτεριά!...»
Ο κατά καιρούς κυματισμός κάποιων ελληνικών σημαιών και οι παραλλαγές παλιών τραγουδιών της τεχνοτροπίας των « γιουπι-γιά-για» προσέδιδαν ένα εορταστικό χαρακτήρα, προεόρτιο των μετέπειτα εορτασμών για την επέτειο του Πολυτεχνείου και δημιουργούσαν ένα αποπροσανατολιστικό κλίμα υπέρμετρης αισιοδοξίας σε πολλά νεαρά άτομα που η εμπειρία τους σε σχέση με τον κρατικό κίνδυνο της καταστολής ήταν περιορισμένη εφόσον και οι συγκρούσεις είχαν μπει στο γύψο για κάποια χρόνια. Ο Mίκης Θεοδωράκης λίγο αργότερα, με το ψευτοδίλημμα «Καραμανλής ή τανκς» θα συνοψίσει την οριστική συνθηκολόγηση και νομιμοποίηση της «κατά την παράδοσή της» αριστεράς.

Το ελληνικό κράτος όποτε δεν κατάφερε να εξαπατήσει τους εργαζόμενους με το ηδονικό δικαίωμα της καθολικής ψηφοφορίας, με σφαιρίδια ή ψηφοδέλτια, τους φιλοδώρησε με καυτές σφαίρες του στρατού και της χωροφυλακής, πολλές φορές και σε περιόδους δημοκρατίας όπως στην εξέγερση των λιμενεργατών της Καλαμάτας. Βέβαια, στις δύσκολες στιγμές είχε τη διορατικότητα – με τη σύμφωνη συνήθως γνώμη των προστάτιδων δυνάμεων – να αναθέτει σε εκλεκτά πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη του (Πάγκαλους, Μεταξάδες, Παπαδόπουλους) τη διεκπεραίωση πραξικοπημάτων και δικτατοριών για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των κοινωνικών αγώνων για τα δίκαια των εργαζομένων.
Το μεταπολιτευτικό ελληνικό κράτος, μετά την εξασθένιση του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση των κατασταλτικών και αρπαχτικών του μηχανισμών, δεν έχει πλέον ανάγκη από καμία επάρατη δικτατορία : «Τα έχει όλα και (αυτό το) συμφέρει».
Την εκατόμβη των νεκρών της χούντας θα διαδεχτούν οι εκατόμβες των νεκρών της μεταπολίτευσης. Και μη χειρότερα, αν σκεφτεί κανείς ότι το 81 είχαμε και μετάβαση στο σοσιαλισμό! Έτσι έχουμε ένα μέγα πλήθος δολοφονημένων και σακατεμένων εργατών, αυτό που κομψά αποκαλούν «εργατικά ατυχήματα», όπου η ηθική -ηθικότατη θα λέγαμε- συναυτουργία του κράτους δεν μπορεί να τεθεί σε αμφισβήτηση (ενδεικτικά αναφέρουμε για μετά το 2000 τη Σωληνουργία Κορίνθου, τα ολυμπιακά κάτεργα και τους πρόσφατους 8 νεκρούς του Περάματος). Στους δρόμους της αντίστασης και των οδοφραγμάτων πολλοί θα ποδοπατηθούν και θα δολοφονηθούν από τα γουρούνια της κρατικής και παρακρατικής καταστολής (ενδεικτικά και πάλι ο μαθητής Ισιδωρόπουλος, ο Τσιρώνης, ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, ο μαθητής Καλτεζάς, ο Τεμπονέρας…ο Μοχάμεντ Ασράφ στις 26/10/2008). Στα κρατητήρια, οι μέθοδοι βασανιστηρίων σ’ αυτούς που αντιστέκονται, σε μετανάστες και υποβαθμισμένες ομάδες εργαζομένων και κυρίως ανέργων, θα ανάγκαζαν τον κάθε Μάλλιο της δικτατορίας να ζητήσει μετεκπαίδευση. Ο Π. Κανελλόπουλος, πολιτικός της δεξιάς, λόγιος και ακαδημαϊκός, είχε δηλώσει ότι στη Μακρόνησο το κράτος χτίζει Παρθενώνες. Το μεταπολιτευτικό δικαιακό και σωφρονιστικό σύστημα «χτίζει Παρθενώνες» στον Κορυδαλλό, στην Αλικαρνασσό, στο Μαλανδρίνο… Μέσα είναι αυτοί που συλλαμβάνονται επειδή αντιστέκονται και χιλιάδες φτωχοδιάβολοι που βρέθηκαν στις παρυφές της κατεστημένης εγκληματικότητας του κράτους και των αφεντικών. Ο μόνος λόγος που βρίσκονται εκεί, ο μόνος λόγος της συνέχισης του αβίωτου βίου τους είναι ο παραδειγματισμός, ο σωφρονισμός, το «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν» του κύριου όγκου των υποτελών που βρίσκονται στην απέξω…φυλακή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποκτά ιδιαίτερη σημασία τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια των καπιταληστρικών αναδιαρθρώσεων στην παιδεία, της άρνησης δηλαδή από την πλευρά του κράτους και της εργοδοσίας να εκπληρώσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις σε σχέση με τη μαθητεία των εκκολαπτόμενων μισθωτών σκλάβων. Ο Γ. Παπανδρέου είχε σχεδόν κερδίσει τις εκλογές υποσχόμενος το 15% για την παιδεία και κανένας δικτάτορας δεν τόλμησε ποτέ να καταργήσει το «δωρεάν», το «τζάμπα» της. Το 2006, εγγενείς αδυναμίες του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος σε συνδυασμό με την καταιγιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ, απέτρεψαν τη συνάντηση των δύο κινημάτων, κάτι που είχε επιτευχθεί με την κατάληψη του Νοέμβρη του 73, κατάληψη που θα τροφοδοτεί φοιτητικές και εργοστασιακές καταλήψεις, καταλήψεις-παρεμβάσεις ανάκτησης των δημόσιων χώρων, αυτοοργανωμένες κοινωνικές καταλήψεις για την ανακατάληψη της ζωής μας. Το 1973 οι «προβοκάτορες» φοιτητές και εργάτες πρόλαβαν να φτιάξουν τη συνέλευσή τους, πρόλαβαν τις ελεγχόμενες συνελεύσεις των Σχολών της επόμενης μέρας, πρόλαβαν να συναντηθούν με την κοινωνία και να κυλιστούν μαζί της στα εξόχως ερωτικά μονοπάτια του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Τα οδοφράγματα που στήθηκαν στους γύρω δρόμους καίνε, ακόμα και στις μέρες μας, σύγχρονα πολυδύναμα αστυνομικά τμήματα, ναούς καταναλωτικής πίστης και απαλλοτριώνουν δεδουλευμένα μας στα πλαίσια της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Στη συνέλευση των εργατών, οι τροτσκιστές, οι αριστεριστές κ.λπ. ανέπτυξαν έντονα αντικαπιταλιστικές θέσεις, αν και τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιδικτατορικά επιχειρήματα υπήρχαν, πλην όμως σε λανθάνουσα μορφή. Οι αναρχικοί, ελευθεριακοί, καταστασιακοί της συνέλευσης του 73 υποστήριξαν τη συνολική κριτική και απόρριψη του θανατηφόρου πλέγματος εξουσίας-εκμετάλλευσης και επειδή καταλάβαιναν ότι κάποιοι δεν θα καταλάβουν το έγραψαν με μελανά γράμματα σε πανό και σε τοίχους για να υπάρχει :

ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
                                                                                                                           Αλάνια του Νέδοντα 


Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Καλαμάτα, 24 Σεπτέμβρη 1991

Μια απελπιστικά αδέσποτη και ορφανή εξέγερση


Μια άγνωστη πτυχή στην σύγχρονη ιστορία των εξεγέρσεων και των συγκρούσεων στον ελλαδικό χώρο αλλά και στην ιστορία της Καλαμάτας, είναι η εξέγερση της 24ης Σεπτεμβρίου 1991. Αφορμή στάθηκε ο θάνατος του 18χρονου Δημήτρη Λαγωνικάκου ύστερα από καταδίωξη από περιπολικό. Είναι ενδεικτικό ότι στον διαδικτυακό χώρο, παρά την πληθωρική προσφορά οποιασδήποτε πληροφορίας, το συγκεκριμένο γεγονός απουσιάζει. Το καταχώνιασμα της συγκεκριμένης εξέγερσης, παρά την σφοδρότητα και την σημασία της, έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπόρεσε να πατροναριστεί από κανένα πολιτικό χώρο. Πολλά είναι τα παραδείγματα των πρακτικών ξενιστή από διάφορους πολιτικούς χώρους και δη της αριστεράς (από Πολυτεχνείο ’73 έως Δεκέμβρη ’08). Ο λόγος της λησμονιάς μπορεί να αναζητηθεί στο γεγονός ότι στην συγκεκριμένη εξέγερση απουσίαζαν τα αιτήματα, ο πολιτικός σχεδιασμός, η καθοδήγηση και κυριαρχούσε ο οργισμένος αυθορμητισμός απέναντι στην αστυνομία. Ο στόχος ήταν ένας και καθαρός, η καταστροφή του αστυνομικού τμήματος οι ένοικοι του οποίου ήταν υπεύθυνοι για το θάνατο του 18χρονου Δημήτρη Λαγωνικάκου. Οπότε η συγκεκριμένη εξέγερση απέκλεισε εξ αρχής οποιαδήποτε πολιτική παρείσφρηση και κατέληξε στην ιστορία ορφανή, αδέσποτη και ωραία…

Επίσης, πρέπει να αναφερθεί ότι η συγκεκριμένη εξέγερση δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Τα γεγονότα της Καλαμάτας ήταν «εναρμονισμένα» με το συγκρουσιακό κλίμα της εποχής και αυτό μπορεί να φανεί από τα γεγονότα που προηγήθηκαν αλλά και από αυτά που ακολούθησαν. Η περίοδος ’90-’91 χαρακτηρίζεται από τις μαθητικές καταλήψεις, που ξεπερνούσαν το 70% του συνόλου των σχολικών μονάδων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι μαθητές εναντιώνονταν στο αντιδραστικό νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου που προέβλεπε την κατάργηση των δικαιολογημένων απουσιών, την επιβολή ομοιόμορφης «ποδιάς», του ελέγχου στην καθημερινή εξωσχολική ζωή των μαθητών, την κατάργηση των σχολικών εκδρομών και την θέσπιση εξετάσεων από το γυμνάσιο στο λύκειο χωρίς τη δυνατότητα επανεξέτασης.

Οι σχολικές καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο και οι συγκρούσεις στους δρόμους της Αθήνας συνεχίστηκαν και στην έναρξη της σχολικής χρονιάς του ’91. Οι συγκεκριμένες καταλήψεις στιγματίστηκαν από την δολοφονία του αλληλέγγυου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στις 9 Ιανουαρίου το 1991, που ξεσήκωσε κύμα διαδηλώσεων και σκληρών συγκρούσεων στους δρόμους. Στη γειτονική πόλη της Πάτρας αμέσως ξεσπούν άγριες συγκρούσεις με εμπρησμούς ενός περιπολικού, μιας αστυνομικής κλούβας και της καταστροφής του αυτοκινήτου του νομάρχη. Η πόλη για επτά ώρες φλέγεται. Διαδηλώσεις και συγκρούσεις συμβαίνουν σε όλη την χώρα και ειδικότερα στην Αθήνα.

Χαρακτηριστικά είναι τα γεγονότα του Οκτώβρη του ’91 –λίγες μέρες μετά τα γεγονότα της Καλαμάτας– με συγκρούσεις μαθητών με την αστυνομία και την εισβολή των δυνάμεων καταστολής στο Πολυτεχνείο, με αποτέλεσμα την σύλληψη δεκάδων ατόμων. Οι συγκρούσεις του Οκτώβρη ήταν σφοδρότατες με εμπρησμούς αστυνομικών μηχανών, ενός λεωφορείου της αστυνομίας και αυτοκινήτων τηλεοπτικών συνεργείων.

Το χρονικό της καταδίωξης

Στις 19 Σεπτέμβρη ο 18χρονος Δημήτρης Λαγωνικάκος παρέα με φίλους του κατευθύνονταν στην πόλη της Μεσσήνης, όπου λάμβανε χώρα το καθιερωμένο πανηγύρι. Στο ύψος του αεροδρομίου ο Δημήτρης δεν σταματάει σε σήμα της τροχαίας και καταδιώκεται σε παράπλευρη ερημική περιοχή. Οι φίλοι του Δημήτρη τον χάνουν από τα μάτια τους και ύστερα από αρκετή ώρα το περιπολικό που τον καταδίωκε τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Οι γιατροί που τον εξέτασαν διαπίστωσαν εκδορά και αιμάτωμα στην αριστερή βρεγματική περιοχή, πολλαπλές εκδορές και θλαστικά τραύματα στις κνήμες, στα γόνατα, στους αγκώνες και στην αριστερή ωμοπλάτη. Ο Δημήτρης δεν δέχεται να κάνει ακτινογραφίες και φεύγει με δική του ευθύνη χωρίς να υπογράψει το σχετικό έγγραφο και χωρίς να παραλάβει την συνταγή του γιατρού. Σημαντικό ρόλο στην συγκεκριμένη απόφαση έπαιξε, η τρομοκράτηση και ο ξυλοδαρμός που δέχτηκε από τους διώκτες του, καθώς το μηχανάκι που οδηγούσε, σύμφωνα με την αστυνομία, ήταν κλεμμένο. Βέβαια, ο ισχυρισμός της αστυνομίας φαίνεται πως μπάζει, καθώς δεν προέβη σε σύλληψή του, παρά τον άφησε να φύγει από το νοσοκομείο. Επίσης, το μηχανάκι ήταν αφημένο στον τόπο της πτώσης για τρεις μέρες μέχρι να μαζευτεί από την αστυνομία.

Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι το θέμα για το εάν το μηχανάκι ήταν ή όχι κλεμμένο δεν μας απασχολεί, όπως δεν απασχόλησε και κανέναν τότε (εκτός από τους αστυνομικούς και λοιπούς που έψαχναν να δικαιολογήσουν την αστυνομία). Ο όρος «παραβατικότητα», εκτός του ότι είναι κρατική επινόηση για την ομαλή λειτουργία του κράτους, είναι και διάτρητος εξυπηρετώντας έτσι το κράτος ώστε να τον προσαρμόζει και να τον χρεώνει αναλόγως.

Λίγες ώρες μετά ο Δημήτρης εισάγεται για δεύτερη φορά στο νοσοκομείο με έντονες ζαλάδες. Στην ακτινογραφία που κάνει δεν διαπιστώνεται κάποιο αιμάτωμα, παρ’ όλα αυτά υποβάλλεται σε τρυπανισμό και μεταφέρεται στο νοσοκομείο της Πάτρας, όπου τέσσερις μέρες μετά πεθαίνει από εγκεφαλική εσωτερική αιμορραγία.

Οι γονείς και η πλειοψηφία της πόλης θεωρούν την αστυνομία υπεύθυνη για τον θάνατο του Δημήτρη. Η αστυνομία από την μεριά της υποστηρίζει ότι το περιπολικό που τον καταδίωξε τον βρήκε ήδη πεσμένο και χτυπημένο στο χωματόδρομο και γι’ αυτό τον λόγο τον μετέφερε η ίδια στο νοσοκομείο.

Τα επεισόδια μετά την κηδεία

Την Τρίτη 24 Σεπτέμβρη ο Δημήτρης κηδεύεται συνοδευόμενος από πλήθος κόσμου, συγγενών, φίλων καθώς και ανθρώπων που ήθελαν να εκφράσουν έτσι την αλληλεγγύη τους. Μετά το τέλος της κηδείας δεκάδες μηχανές περνώντας από κεντρικούς δρόμους της πόλης κατευθύνθηκαν στο αστυνομικό τμήμα. Οι συγκεντρωμένοι έστησαν οδοφράγματα με αναμμένους κάδους με σκοπό να αποκλειστεί η περιοχή γύρω από το αστυνομικό τμήμα. Ο συγκεντρωμένος κόσμος άρχισε να βρίζει τους αστυνομικούς για τον θάνατο του Δημήτρη και να εκτοξεύει εναντίον τους ό,τι αντικείμενα έβρισκε. Από ντομάτες και μήλα, μέχρι ξύλα και πέτρες. Καθώς η ώρα περνούσε ο συγκεντρωμένος κόσμος αυξανόταν, όπως και η συχνότητα και ο τρόπος των επιθέσεων. Εκείνο το βράδυ πάνω από 2.000 άτομα είχαν κατεβεί στην κεντρική πλατεία για να εκφράσουν έτσι την διαμαρτυρία τους για τον θάνατο του Δημήτρη. Ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος δεν απέτρεψε τις επιθέσεις που γίνονταν και λειτούργησε βοηθητικά. Ο αστυνομικός διευθυντής Μεσσηνίας Χρ. Κόκκοτας εμφανίζεται με ντουντούκα καλώντας τους συγκεντρωμένους να διαλυθούν. Οι συγκεντρωμένοι δεν διαλύονται και στις 10 το βράδυ πέφτουν οι πρώτες μολότοφ που είχαν ως αποτέλεσμα να κάψουν την είσοδο του αστυνομικού τμήματος. Κάποιοι φλεγόμενοι κάδοι σπρώχτηκαν προς την είσοδο του τμήματος με σκοπό τον αποκλεισμό της. Μερικοί από τους συγκεντρωμένους ανέβηκαν σε γειτονικές ταράτσες πολυκατοικιών και από εκεί εκτόξευαν μπουκάλια και πέτρες προς τους αστυνομικούς, οι οποίοι λόγω της σφοδρότητας των επιθέσεων, καθώς και του αποκλεισμού της μπροστινής εισόδου, είχαν εγκλωβιστεί στο πίσω μέρος του αστυνομικού τμήματος. Ανοίχτηκε παρακείμενη αποθήκη ποτοποιίας όπου ο κόσμος εφοδιάστηκε με μπουκάλια, που τα χρησιμοποιούσε για την κατασκευή μολότοφ ή για να τα εκτοξεύει όπως ήταν στους αστυνομικούς.

Αργά το βράδυ κατέφθασαν αστυνομικές ενισχύσεις από Πύργο, Σπάρτη και Τρίπολη μαζί με τον αστυνομικό διευθυντή Πελοποννήσου και αποφασίστηκε ρίψη χημικών. Οι μάχες δεν περιορίστηκαν μόνο γύρω από το αστυνομικό τμήμα αλλά επεκτάθηκαν και στους δρόμους πέριξ της κεντρικής πλατείας. Το διπλανό κτίριο της νομαρχίας είχε επίσης περικυκλωθεί από συγκεντρωμένους. Δεν έλειψαν και οι μάχες σώμα με σώμα όπου πολλοί αστυνομικοί ξυλοκοπήθηκαν στα στενά γύρω από την κεντρική πλατεία. Η πολιορκία του αστυνομικού τμήματος και οι μάχες πέριξ της πλατείας κράτησαν πάνω από δέκα ώρες. Μετά τα χημικά οι επιθέσεις συνεχίστηκαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, μέχρι που αραίωσαν και άρχισε η αντεπίθεση της αστυνομίας.

Από τις επιθέσεις των συγκεντρωμένων τραυματίστηκαν δεκαεννέα αστυνομικοί εκ των οποίων δύο σοβαρά, κάηκε η είσοδος και μέρος από την πρόσοψη του αστυνομικού τμήματος, σπάστηκαν τζαμαρίες καταστημάτων που βρίσκονταν παράπλευρα του αστυνομικού τμήματος, ενώ καταστράφηκε και η τζαμαρία της τράπεζας Πίστεως.

Εκατοντάδες άτομα ελέγχθηκαν και κυνηγήθηκαν από την αστυνομία στους δρόμους και σε πολλές γειτονιές της πόλης. Πολλοί ήταν αυτοί που για μέρες κρύβονταν, ώστε να μην συλληφθούν. Το κυνηγητό κράτησε μέχρι το απόγευμα της επόμενης μέρας, οπότε και έγιναν τρεις συλλήψεις, εκ των οποίων η μια ύστερα από άγριο ανθρωποκυνηγητό στο κέντρο της πόλης με αποτέλεσμα το ξυλοκόπημα και τον τραυματισμό τού καταδιωκόμενου. Ο εν λόγω συλληφθείς εμφανίστηκε στο δικαστήριο με μώλωπες στο πρόσωπο και μπαταρισμένο το δεξί του πόδι εξ αιτίας διαστρέμματος που προκλήθηκε όταν οι αστυνομικοί του γύρισαν το πέλμα.

Τελικώς, πραγματοποιήθηκαν δέκα συλλήψεις. Από τους συλληφθέντες, οι επτά προφυλακίστηκαν με τις κατηγορίες της παράβασης του νόμου για εκρηκτικά σε βαθμό κακουργήματος, περιύβριση της αρχής, σωματικές βλάβες, διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς, κατά συρροή εμπρησμούς, απείθεια κατά της αρχής και παράβαση άρθρων του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας σε βαθμό πλημμελήματος.

Δύο ανήλικοι, 14 και 16 χρονών, καθώς και ένας ενήλικος, αφού τους απαγγέλθηκε κατηγορία για εξύβριση, αφέθηκαν ελεύθεροι και ορίστηκε τακτική δικάσιμος. Οι καταδικασθέντες οδηγήθηκαν στις φυλακές με τις νουθεσίες του ανακριτή Κ. Γκόρη ότι ελπίζει να μην διολισθήσουν περισσότερο στην φυλακή και μετά από την φυλάκιση να γίνουν καλοί και νομοταγείς άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία.

Η εξέγερση του ’91 δεν ήταν υπόθεση μερικών δεκάδων ατόμων, δεν χρωματίστηκε πολιτικά και δεν ζητούσε καλύτερη αστυνόμευση. Ύστερα από εικοσιτέσσερα χρόνια αυτοί που έζησαν τις ημέρες εκείνες από το σπίτι τους, αλλά και αυτοί που κατέβηκαν στην πλατεία, έχουν να πουν μόνο για το δίκαιο ξέσπασμα όλων αυτών των νέων που συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Αγνοούν ακόμα και σήμερα εάν ο Δημήτρης ήταν «παραβατικός» ή μη, σε αντίθεση με πολλούς ιστορικούς, δημοσιογράφους, ακόμα και συλλογικότητες που προτιμούν τέτοια γεγονότα να περνούν στην σκονισμένη λήθη της ιστορίας ως ανάξια να ασχοληθεί κάποιος. Η τραγική αφορμή αλλά και ο στόχος της εξέγερσης φαίνεται πως για πολλούς, επισκιάζεται από το ερώτημα για το εάν ένα μηχανάκι είναι κλεμμένο ή όχι. Όμως είναι ο ίδιος λόγος που κάνει κάποιους άλλους να εμπνέονται από τέτοιες ορφανές εξεγέρσεις, να τις αναζητούν, να μαθαίνουν από αυτές και να τις προβάλουν ως αναπόσπαστο ιστορικό κομμάτι της αμφισβήτησης της εξουσίας και της πορείας του ανθρώπου προς την ελευθερία.

Ελευθερόκοκκος

Πληροφορίες-Πηγές:

Οι πληροφορίες πάρθηκαν από ανθρώπους που συμμετείχαν και βρέθηκαν στα γεγονότα, από τις τοπικές εφημερίδες «Ελευθερία» και «Θάρρος», καθώς και από το βιβλίο Μαθητικές Κινητοποιήσεις 1990-1999, 10 Χρόνια Ντοκουμέντα, Μερος Α΄, Αναρχική Αρχειοθήκη, Αθήνα 2000.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα «Ελευθερία» αριθμός φύλλου 2986, 26/09/1991.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 152, Σεπτέμβριος 2025

Πηγή: Anarchy Press

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Καλαμάτα 13 Σεπτεμβρίου 1986.


Σε μια γειτονιά της πόλης μια παρέα μικρών παιδιών στοιχίζεται το ένα πίσω στο άλλο σχηματίζοντας φαντασιακά ένα τρένο. Μόλις τα βαγόνια  έδεσαν, το τρένο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει.
Το πρώτο σφύριγμα που σήμανε την έναρξη του ταξιδιού καλύφτηκε από ένα βαθύ βουητό που ερχόταν από τα σπλάχνα της γης και αγκάλιαζε ολόκληρη την πόλη και τα γύρω βουνά της. Δευτερόλεπτα του βουητού η γη άρχισε να τρέμει και νέοι ήχοι άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Το απρόσμενο σκηνικό γινόταν όλο και πιο τρομακτικό σε κάθε στιγμή της εξέλιξής του, με σπάσιμο τζαμιών, κεραμιδιών, ντουβαριών και ήχων από διάφορα αντικείμενα που έπεφταν στην τρεμάμενη γη.
Το τρένο σκόρπισε. Τα βαγόνια έτρεχαν στο σκοτάδι ουρλιάζοντας και κλαίγοντας μην ξέροντας γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα γεγονότα. Το τελευταίο βαγόνι έπεσε στο έδαφος καθώς η γιαγιά του το κράτησε από τον αστράγαλο, προστατεύοντας το έτσι από την άσκοπη και πανικοβλημένη κίνηση, σε ένα μέρος που διαλυόταν γύρω του.
Και όταν όλα τελείωσαν και αφού όλοι ακουμπούσαν την γη με τις παλάμες , λες και με αυτό τον τρόπο ήθελαν να την ησυχάσουν, για ένα δευτερόλεπτο σιωπή και σκόνη και μετά φωνές. Φωνές και έντονες κινήσεις.
Μετά από αυτό συγκεχυμένα γεγονότα. Οι αναμνήσεις μπερδεμένες. Πολλές συζητήσεις, πολλές ρωγμές, μια τηλεόραση σπασμένη, μια ανησυχία και μια αναγκαστική ξεκούραση κάτω από το θεραπευτικό αστρικό φως χωρίς μεσάζοντες, χωρίς ταβάνια και πατώματα. Την άλλη μέρα σκηνές, σπίτια γκρεμισμένα, ιστορίες για νεκρούς και θαύματα και πάλι ανησυχία. Όπως για μήνες ακόμα.
Το τρένο λοιπόν, δεν ξεκίνησε εκείνο το βράδυ. Τα βαγόνια σκόρπισαν, το καθένα με δική του πορεία τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με τα πιστεύω και τις επιρροές τους.
Το μοναχικό ταξίδι εκείνων των βαγονιών συνεχίζεται ακόμα, το καθένα με δική του ατμομηχανή.
                                                                                                                                                                   

Μέγεθος σεισμού: 6,2 ρίχτερ και μετά από δύο μέρες 5,6 που ισοπέδωσε ότι δεν μπόρεσε ο προηγούμενος.
Απολογισμός: 22 άνθρωποι νεκροί. 300 τραυματίες. 70% των κτηρίων ακατάλληλα. 
Ο πληθυσμός της Καλαμάτας μειώθηκε δραματικά αφού πολλοί κάτοικοι, εγκατέλειψαν την πόλη μένοντας σε γύρω χωριά και σε συγγενείς και φίλους από άλλες πόλεις. Πολλοί μιλάνε ότι για λίγες μέρες μετά τον σεισμό η πόλη είχε 3.000 κατοίκους.


Βίντεο από τον σεισμό με εικόνες του τότε: 1,2





      

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Ολίγο από Μεσαίωνα, εν σωτήριο έτος 2016 μ.χ

Γάτα ευνουχίζει ιερέα. 1846
Στο μακρινό 1233 μ.χ ο Πάπας Γρηγόριος ο ένατος σε διάγγελμα του ενοχοποίησε τις γάτες συνδέοντας τες με την μαγεία και το διάβολο. Με αυτό τον τρόπο έδωσε το σύνθημα να σφαγιαστούν και να καούν οι γάτες. Δύστυχες γυναίκες καιγόντουσαν στην πυρά με την κατηγορία της μαγείας παρέα με τις γάτες τους. Μέχρι και Ναΐτες ιππότες καταδικάστηκαν γιατί τιμούσαν τις γάτες. Το κυνήγι διήρκεσε για αιώνες, μέχρι που οι γάτες πήραν την εκδίκηση τους. Στην Ευρώπη η ασθένεια της πανώλης θέρισε 100 εκατομμύρια ανθρώπους αποδεκατίζοντας έτσι το 1/3 του πληθυσμού της.
Στις μέρες μας κυριαρχούν αντιλήψεις που πηγάζουν από την εποχή του μεσαίωνα και αφορούν τις γάτες άλλα και τους σκύλους. Οι γάτες συνεχίζουν να είναι δαιμονοποιημένες, να είναι φορείς σοβαρών ασθενειών και κακοτυχίας. Για το λόγο αυτό οι άνθρωποι αρέσκονται στις φόλες και σε κάθε είδους βασανιστήρια εκφράζοντας έτσι την σεξουαλική τους ανικανότητα σε ανήμπορα ζώα.
 Υπάρχουν και αυτοί που αποφεύγουν σπίτια με γάτες λόγω διαφόρων ασθενειών που μπορεί να κουβαλούν.
Ολίγο από μεσαίωνα λοιπόν εν έτη 2016 μ.χ.

υγ. Το να κολλήσει κάποιος τοξόπλασμα από την γάτα είναι απίθανο, ενώ από τις σαβούρες που τρώει σχεδόν βέβαιο. Οι γάτες μπορούν να νοσήσουν από τοξόπλασμα μόνο σε περίπτωση ωμού φαγητού και εάν το ωμό κρέας που καταναλώσουν είναι ήδη προσβεβλημένο από τοξόπλασμα. Σε περίπτωση που γίνει αυτό οι γάτες μπορούν να μεταδώσουν τοξόπλασμα στον άνθρωπο μέσω των κοπράνων τους για δύο βδομάδες. Με το πέρας το δυο εβδομάδων το τοξόπλασμα δεν μεταδίδεται από τις γάτες. Πιθανότερος τρόπος μετάδοσης του τοξοπλάσματος είναι όχι καλά πλυμένες σαλάτες και όχι καλοψημένο κρέας. Οπότε για να μην κολλήσετε τοξόπλασμα από γάτα μην την φάτε ωμή και αν παρόλα αυτά θέλετε να την φάτε ωμή τουλάχιστον μετα τις δύο βδομάδες που δεν μπορεί να μεταδώσει τον ιο.
Καλή όρεξη λοιπόν, σε μεσαιωνικό τραπέζι και με καλεσμένο το Πάπα Γρηγόριο τον ένατο και μερικούς ιεροδικαστές.


Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Αφήνοντας την ανάπτυξη

Αφήνοντας την ανάπτυξη της ξαπλώστρας, του γκαρσονιού και του ντελιβερά, της λευκής νύχτας, του δίμηνου Ιουλίου- Αυγούστου, της λαμογιάς της κονόμας και του έλα μωρέ. Της φιέστας, της βιτρίνας και του λάτιν καλαματιανού βραβευμένο με γκίνες.

Πακετάροντας και σφραγίζοντας παραγεμισμένες άδειες κούτες προοπτικών.
Η συνέχεια, όταν αυτές οι κούτες θα ανοίξουν
με την ελπίδα να είναι γεμάτες.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Ποιό Pokemon;

Το παλιό σύνθημα έλεγε: «Χιλιάδες αναμμένες οθόνες κρατούν τους ανθρώπους σβηστούς». Το σύνθημα για την εποχή του υπονοούσε τις τηλεοράσεις, αλλά εμπεριείχε και μια πραγματικότητα που ακόμα δεν είχε κάνει ολοκληρωτικά την εμφάνισή της. Οι σημερινές αναμμένες οθόνες δεν περιορίζονται μόνο στις τηλεοράσεις, αλλά επεκτείνονται στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα έξυπνα τηλέφωνα και τα tablets. Οθόνες παντού, που ευαγγελίζονται την πληροφορία, την διασκέδαση, την φιλία, τον έρωτα την επικοινωνία. Όλα αυτά, μόνο κοιτώντας μέσα από τις οθόνες.

Η κατηγορία ότι τα παραπάνω κρατάνε τους ανθρώπους σπίτια τους και μόνους έχει, πλέον, καταρρεύσει. Οι άνθρωποι μπορούν να βρίσκονται είτε στο σπίτι είτε έξω, μόνοι ή με παρέα και συγχρόνως να βρίσκονται ψηφιακά παντού, με μόνη προϋπόθεση να έχουν μαζί τους μια οθόνη αναμμένη. Έτσι μια συζήτηση ίσως δεν αρκεί και μπορεί να καταντήσει βαρετή, εάν συγχρόνως δεν συζητάς και με την οθόνη. Ένα όμορφο ή άσχημο μέρος πάλι δεν αρκεί εάν δεν το δεις και δεν το μοιραστείς μέσα από μια οθόνη. Μια επίσκεψη είναι σαν να μην έγινε, εάν δεν αναφερθεί στην οθόνη. Ένα παιδί σταματάει να κλαίει και τρώει όλο το φαί του, απλά όταν οι γονείς το βάλουν μπροστά από μια οθόνη. Ακόμα και εκείνα τα παιδικά μας μεσημέρια ραστώνης, που έπρεπε να κάνουμε ησυχία αναγκάζοντας μας να γίνουμε δημιουργικοί και εφευρετικοί για να αντιμετωπίσουμε την πλήξη, αλώθηκαν από τις οθόνες που μπορούν να προσφέρουν οτιδήποτε και μαζί με την πλήξη να σκοτώσουν και την δημιουργικότητα. Έτσι λοιπόν, όλα υπάρχουν, λύνονται και προσαυξάνονται μόνο εάν στο μεσοδιάστημα τοποθετηθεί μια οθόνη.

Η εξουσία μετατρέπει πλέον την πραγματικότητα σε κάτι λειψό, σε κάτι που δεν μπορείς να το ζήσεις στο ακέραιο εάν δεν το προσαυξήσεις μέσω της οθόνης. Αφού, λοιπόν, ο άνθρωπος, παρέδωσε την πραγματικότητα στα κρύσταλλα μιας οθόνης η πραγματικότητα υπάρχει στο ακέραιο μόνο μέσα από αυτήν. Πλέον για πολλούς η πραγματικότητα δεν φτάνει. Ο,τιδήποτε έξω από αυτό θεωρείται προς το παρόν λειψό γιατί λείπει η οθόνη. Πολλοί θα έχουμε τύχει μάρτυρες χαρακτηριστικών αντιδράσεων έκπληξης όταν κάποιος αναφέρει ότι δεν έχει facebook, έξυπνο κινητό τηλέφωνο ή ακόμα και καθόλου κινητό τηλέφωνο. Συνήθως αυτές οι αντιδράσεις περιλαμβάνουν και τις φράσεις, «μα καλά πως μπορείς;» και «σίγουρα θα αποκτήσεις, δεν γίνεται». Έτσι, λοιπόν, η πραγματικότητα απέκτησε αξεσουάρ, μια οθόνη.

Η αμέσως επόμενη εποχή θα είναι αυτή, που οτιδήποτε έξω από την οθόνη απλά θα αμφισβητείται, θα θεωρείται μη υπαρκτό και ίσως το «άθονο» άτομο να συλλαμβάνεται ως αντικοινωνικό και εντροπικό στοιχείο.

Έτσι, το κυνήγι των pokemon που μπορείς να τα δεις μόνο μέσα από την οθόνη, να κάθονται στον καναπέ σου, να περνάνε το δρόμο ή να είναι ξαπλωμένα στο καζανάκι επιβεβαιώνει την πορεία του σβησίματος των ανθρώπων μέσω της οθόνης. Οι εξουσιαστές πάντα επιθυμούσαν να δημιουργούν παραισθήσεις, που θα μπορούσαν να κρατήσουν τους υπηκόους σκυφτούς, χαρούμενους και ξεχασμένους, μεθυσμένους από μια φτιαχτή πραγματικότητα που θα τους κρατάει μακριά από το να δουν την αλήθεια. Όσο η εξαθλίωση μεγαλώνει τόσο και η εξουσία θα απομακρύνει την πραγματικότητα από την αλήθεια.

Χωρίς να πάμε ιδιαίτερα πίσω χρονικά, η πορεία ξεκινάει από την τηλεόραση, τα δωρεάν τηλεφωνικά πακέτα επικοινωνίας, τον ιστότοπο, την εικονική πραγματικότητα και καταλήγει στην προσαυξημένη πραγματικότητα. Το θηρίο πεινάει όλο και πιο πολύ και αφού η πραγματικότητα τείνει να καταβροχθιστεί, άραγε τι άλλο μένει; Και τελικά αυτή η προσαύξηση της πραγματικότητας και ο εθισμός σε αυτό, τι διαφορά έχει από τις ψυχότροπες ουσίες;

Οπότε μήπως το κακό προϋπήρχε, ποιο pokemon;

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

OI «ΚΙΧΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΙΔΑΝΙΚΟΥ

Στις 18 Ιούλη 1936 ο στρατηγός Φράνκο κάνει πραξικόπημα, μια κίνηση που ήταν αναμενόμενη από όλους…

Η μεσοπολεμική Ισπανία ήταν κυριολεκτικά ένα καζάνι που έβραζε. Η C.N.T. αριθμούσε περισσότερους από ενάμισι εκατομμύριο κόσμο. Την ίδια μέρα του πραξικοπήματος ξεκινά ένοπλη εξέγερση που μετατρέπεται σε επαναστατικό γεγονός σ’ ολόκληρη την Καταλωνία.

Όμως τα λάθη που διαπράχτηκαν εκ μέρους των αναρχικών οδήγησαν στην καταστροφή της επανάστασης. Λαθεμένες εκτιμήσεις, ιδεολογικοποιήσεις, γραφειοκρατικοποίηση, ρεφορμισμός, μετατροπή του αναρχικού αγώνα σε αντιφασιστικό, στήριξη και νομιμοποίηση της δημοκρατικής κυβέρνησης, στην οποία μάλιστα συμμετείχαν, είναι μερικά από τα λάθη που καταγράφονται.

Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά: Το P.C.E. (K.K.I) από μια περιθωριακή δύναμη έγινε, με τη βοήθεια του Στάλιν, κυρίαρχος της κατάστασης, προβαίνοντας σε απανωτές δολοφονίες, σφαγές αγωνιστών (βασικά αναρχικών αλλά και αιρετικών Τροτσκιστών του P.O.U.M) με αποκορύφωμα την επίθεση των κομμουνιστών ενάντια στους Αναρχικούς το 1937, στη Βαρκελώνη.

Το μένος της Αριστεράς δεν στράφηκε τόσο στους φασίστες όσο σε εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού και στους νέους τρόπους ζωής, που αυτά αποφάσισαν να δημιουργήσουν.

Το 1939 ο Φράνκο απλά επιβεβαίωσε κάτι που εξ αιτίας των Μαρξιστικών – Λενινιστικών ιδεολογημάτων (βλέπε κρατικών συμφερόντων), των τρομακτικών λαθών, αλλά και της αφέλειας των αναρχικών είχε πολύ νωρίτερα γίνει: Τη νίκη του Φασισμού.

Με αφορμή το θάνατο του αναρχικού Diego Camacho Escamez, γνωστού με το ψευδώνυμο Abel Paz, που γνωστοποιήθηκε στις 13 Απριλίου  2009 παρουσιάζουμε δύο κείμενα.

Το πρώτο αφορά την δημιουργία της αναρχικής ομάδας «Κιχώτες του Ιδανικού» και η οποία αντιτάχθηκε στην κατάσταση ρεφορμισμού και απεμπόλησης των αναρχικών απόψεων. Σ’ αυτήν την ομάδα συμμετείχε ο Abel Paz, ο οποίος περιγράφει στο βιβλίο «Ταξίδι στο Παρελθόν», την δημιουργία της.

Το δεύτερο είναι ένα από τα κείμενα της ομάδας, το οποίο κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1937.

Οι «Κιχώτες» ήταν μια ομάδα νεαρών αναρχικών από 15 έως 17 χρόνων και το κείμενο που δημοσιεύουμε εδώ είναι χαρακτηριστικό των αναρχικών απόψεων τους. Πρόκειται για μια καταγεγραμμένη εμπειρία και στάση που δεν θα πρέπει να λησμονείται γιατί τα λάθη, εάν δεν γίνουν κατανοητά σε βάθος, επαναλαμβάνονται με ακόμα πιο άσχημα αποτελέσματα…

Κείμενο Πρώτο

«Στις 20 Ιούλη του 1936 συγκροτήθηκε η Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών, κάτω από συνθήκες ήδη γνωστές και γι’ αυτό δεν θα τις επαναλάβω. Η σημασία της δημιουργίας της έγινε αντιληπτή από πολύ λίγους συντρόφους, οι περισσότεροι ούτε καν το ήξεραν ή, καλύτερα, τους φαινόταν σαν μια ακόμα από τις πολλές επιτροπές που είχαν σχηματιστεί. Το ζήτημα προέκυψε μόλις στις 3 Αυγούστου, όταν πράγματι συγκαλέστηκε μια περιφερειακή ολομέλεια.

Σε εκείνη τη συνάντηση, η Περιφερειακή Επιτροπή της CΝΤ ανέλαβε την ευθύνη για τη συμφωνία και τα μέλη της έθεσαν τον εαυτό τους στη διαθεσιμότητα της οργάνωσης. Το ίδιο έκαναν και όσοι συμμετείχαν στην Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών: οι Γκαρθία Ολιβέρ, Ντιέγκο Αμπάδ ντε Σαντιγιάν, Αουρέλιο Φερνάντεθ, Μάρκος Αλκόν, Ρικάρντο Σανθ, ο Άσενς και νομίζω ότι ήταν κι ένας ακόμα. Η διατήρηση των προαναφερθέντων στις θέσεις τους, αυτόματα σήμαινε και αποδοχή της συμφωνίας. Η κατάσταση πλέον δεν είχε επιστροφή: ή θα γινόταν αποδεχτή η Κεντρική Επιτροπή των Πολιτοφυλακών ή όλα θα αναποδογύριζαν. Ίσως το δεύτερο να ήταν το καλύτερο, μιας και η επανάσταση μας είχε ουσιαστικά ήδη ηττηθεί, αφού δεν είχε βρει ανταπόκριση στο διεθνές προλεταριάτο. Όμως προ των πυλών βρισκόταν ο Αττίλας του πολέμου και έτσι η επανάσταση συγχωνεύτηκε με τον πόλεμο. Στο εξής θα αντιλαμβανόμασταν τα δύο πράγματα σαν ένα. Βλέποντας τα πράγματα με χρονική απόσταση, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτό δεν ίσχυε με κανέναν τρόπο στο πολιτικό συνονθύλευμα που συγκροτούσε το Λαϊκό Μέτωπο.

Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η κατάσταση, όταν ο Λιμπέρτο μου πρότεινε να σχηματίσουμε μια ομάδα για να υπερασπιστούμε το ιδανικό της αναρχίας και να πολεμήσουμε, ξεσκεπάζοντας τον ρεφορμισμό που είχε αρχίσει να διαποτίζει το ελευθεριακό κίνημα.

Συζητήσαμε με τον Federico Arcos, ένα νέο μηχανικό που μας είχε προσεγγίσει από τις 19 Ιούλη και αυτός συμφώνησε να μπει στην ομάδα. Από εκείνη τη στιγμή σχηματίσαμε μια τριάδα.

Ο Λιμπέρτο μας είπε ότι στη Gracia είχε γνωρίσει συντρόφους με τους οποίους είχε συζητήσει πολύ και θεωρούσε πως ήταν έτοιμοι να μπουν στην ομάδα μας. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε όλοι οι ενδιαφερόμενοι στο κτίριο της ελευθεριακής νεολαίας της Gracia.

Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους βρισκόταν ο Tomas Garcia (που στο μέλλον θα γινόταν πασίγνωστος από τα κείμενα του ως «Victor» Garcia).

Είχε γεννηθεί το 1919 στη Mequinenza, αλλά είχε μεγαλώσει στη Βαρκελώνη και συγκεκριμένα στη Gracia. Όταν ήταν μικρός έπαιζε μπάλα στην πλατεία Raspall, όπου ζούσε με τη μητέρα του. Παρά τη νεαρή του ηλικία και το γεγονός ότι δούλευε χρόνια σε ένα υφαντουργείο, ήταν πολύ μορφωμένος. Νομίζω ότι παρακολουθούσε νυχτερινά μαθήματα στο «Σχολείο Εργατών». Εκεί πρέπει να τον γνώρισε ο Λιμπέρτο.

Ήρθαν επίσης ο Antonio Torralba και ο Jose Gonzalvez που ήταν ξαδέλφια, δεκαεφτάχρονοι και οι δυο τους. Ο πρώτος ήταν βιομηχανικός σχεδιαστής και ο δεύτερος δούλευε σε ένα υφαντουργείο και τον ενδιέφερε πολύ η ρώσικη λογοτεχνία. Ήξερε απ’ έξω τους κλασικούς της συγγραφείς Γκόγκολ, Αντρέγιεφ, Τουργκένιεφ, κλπ.

Η Margarira Pares ήταν η μεγαλύτερη από όλους μας. Εργάτρια σε υφαντουργείο και αγωνίστρια της CΝΤ από τα δεκατέσσερά της, όταν άρχισε να δουλεύει ως μαθητευόμενη. Το 1936 είχε εξειδικευμένο πόστο στο εργοστάσιο. Ήταν πραγματικά αυτοδίδακτη. Είχε μάθει μόνη της να διαβάζει και μόνη της πάλι είχε αναπτύξει τους λογοτεχνικούς της ορίζοντες. Ήταν καλλιτεχνική ψυχή. Έγραφε αυθόρμητα ποιήματα που θύμιζαν την τρυφερότητα του Ruben Dario.

Έπειτα ήταν ο Juan, που δεν θυμάμαι το επίθετό του. Ήταν 22 χρονών, με μια αναπηρία στο ένα πόδι. Σκιτσογράφος, εξαιρετικός σκιτσογράφος. Αυτός σχεδίασε το λογότυπο της εφημερίδας «Ο Κιχώτης» που κυκλοφορήσαμε αργότερα.

Αυτοί ήμασταν που ιδρύσαμε την αναρχική ομάδα «Οι Κιχώτες του Ιδανικού». Το όνομα ήταν ελκυστικό και περιέγραφε καλά αυτό που αισθανόμασταν, όλοι μας στην άνοιξη της ζωής, ονειροπόλοι και ιδεαλιστές που προτιμούσαμε να δώσουμε τη ζωή μας, παρά να προδώσουμε τα ιδανικά μας.

Αμέσως προέκυψε το εξής ερώτημα: θα οργανωθούμε σαν ομάδα στη FΑΙ;

Η ιδέα δεν άρεσε σε κανέναν. Ο Λιμπέρτο επιχειρηματολόγησε λέγοντας πως το να οργανωθούμε στη FΑΙ θα σήμαινε να ενσωματωθούμε σε ένα σύνολο που όλο και περισσότερο έχανε τον αναρχικό του χαρακτήρα και να εναρμονιστούμε με την κατεύθυνση του, πράγμα που ήταν αντίθετο με το σκοπό μας. Έπρεπε να είμαστε στην παρανομία. Να κινούμαστε συνεχώς και να κεντρίζουμε όπως οι σφήκες, δηλαδή να μένουμε πάντα στην αντιπολίτευση, το μοναδικό τρόπο για να δώσουμε μια ώθηση στον αναρχισμό. Όσα είπε ο Λιμπέρτο ήταν ίδια με αυτά που σκεφτόμασταν όλοι μας, γι’ αυτό δεχτήκαμε την πρότασή του».

(Άμπελ Παζ, «Ταξίδι στο Παρελθόν», έκδοση: Αναρχική Εφημερίδα ΑΛΦΑ, Ιούνης 1996)


Κείμενο Δεύτερο

Προς τον λαό,

Απευθυνόμαστε σε σένα, το λαό. Σε σένα, γιατί είμαστε τα παιδιά σου και γιατί είσαι εσύ που πάντα αυτοί (κυβέρνηση, αρχές) προσπαθούν να κοροϊδέψουν.

Και δεν πρόκειται να σου μιλήσουμε στο όνομα της C.N.T., ούτε στο όνομα της F.A.I. (Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής). Μάλλον σου μιλάμε στο όνομα του ιδανικού μας: της Αναρχίας.

Είμαστε νεαροί Ελευθεριακοί οι οποίοι, τιμώντας το όνομα μας «οι Κιχώτες», θα συγκρουστούμε με όσους προσπαθούν να επαναφέρουν τους τυράννους μας πρώτα με απατηλούς λόγους και ύστερα με τα όπλα του στρατού και των αστυνομικών δυνάμεων…

Θα συγκρουστούμε με αυτούς που, ενώ συνεργάζονται με το κράτος αυτοαποκαλούνται αναρχικοί κι ας ξέρουν ότι αναρχία σημαίνει την άρνηση της κυβέρνησης και των νόμων1.

Με αφέλεια περιμέναμε να δούμε αν, για πρώτη φορά στην ιστορία, μια κυβέρνηση θα έπαυε να είναι τυραννική και θα έκανε μια πολιτική που θα λειτουργούσε για το καλό του λαού: Αλλά βλέποντας την πρόοδο του ρεφορμισμού και την προδοσία της επανάστασης λέμε: Φτάνει πια· και θα αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Και μην μας απορρίψετε αποκαλώντας μας ανεξέλεγκτους ή φασίστες.

Αυτό που μας ελέγχει και μας οδηγεί πολύ περισσότερο από την κυβέρνηση -που δεν ελέγχεται από κανέναν- είναι η απέραντη αγάπη για τον λαό. Ενώ, ανεξέλεγκτοι είναι οι φασίστες και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και όχι εμείς.

Ο Φασισμός είναι επιβολή, καταπίεση, σκλαβιά. Όλα τα κράτη χωρίς καμία εξαίρεση αυτοεπιβάλλονται, καταπιέζουν και υποδουλώνουν το λαό· αν και αυτοί (οι γραφειοκράτες της εξουσίας εδώ στην Ισπανία) είναι με τη σειρά τους κι αυτοί σκλάβοι, συνειδητά ή ασυνείδητα μιας οργάνωσης από αλήτες και αδίστακτους που ονομάζεται «Η τάξη των Ιησουϊτών»2.

Κάποιοι από τους υπουργούς της δημοκρατικής κυβέρνησης είναι εκατομμυριούχοι. Αυτοί, μαζί με τους Φασίστες εκατομμυριούχους έχουν αποταμιεύσει εκατομμύρια στην ίδια τράπεζα του Λονδίνου. Τα συμφέροντα και των δύο είναι ακριβώς τα ίδια. Η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση θα τσακίσει και αυτή την τράπεζα και αυτά τα συμφέροντα. Έτσι, είναι σημαντικό ότι το μοναδικό ενδιαφέρον όλων αυτών είναι να συντρίψουν την επανάσταση που τους απειλεί και να καταστρέψουν τους επαναστατημένους εργάτες μέσα από έναν άγριο πόλεμο.

Λαέ, σκέψου χωρίς τις λογικές του φανατισμού που τυφλώνουν τα μάτια σου.

Ένας συγκεκριμένος υπουργός «του λαού» δήλωσε ήδη πριν μερικές μέρες ότι, μόλις αυτή η κατάσταση ξεπεραστεί, η Ισπανική δημοκρατία θα επιστρέψει στις πολιτικές μορφές του παρελθόντος.

Ένας «εργάτης» υπουργός επιτρέπει στις φυλακές και τα σωφρονιστήρια να συνεχίζουν να υπάρχουν ενώ ταυτόχρονα φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, την ίδια στιγμή που φωνάζει: «Κάτω ο Φασισμός».

Και ένας άλλος τριγυρνάει βγάζοντας λόγους σε ταυρομαχίες και μιλώντας για διεθνιστικό και πατριωτικό αναρχισμό την ώρα που ένας παλιός Καταλανός πολιτικός διατάζει το λαό να σιωπήσει και να υπακούει τυφλά στην κυβέρνηση.

Γιατί να πούμε κι άλλα;

Οι ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ δεν συνεργάζονται και δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν με καμιά κυβέρνηση.

Στείλτε την προειδοποίηση μας παντού στον λαό έτσι που να μην αφεθούν να εξαπατηθούν σαν αιώνια παιδιά, έτσι που να τσακίσουν αυτή τη βρώμικη επίδειξη με σκοπό ν’ ανοίξουν το δρόμο για τον όμορφο ήλιο της Αναρχίας.

Για τα ιδανικά μας είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε και τις ίδιες μας τις ζωές.

Αλλά θα πεθάνουμε περήφανοι, σύντροφοι, φωνάζοντας με δύναμη: Κάτω η Κυβέρνηση, Ζήτω η Αναρχία.

Φεβρουάριος 1937
Αναρχική Ομάδα «Οι Κιχώτες του ιδανικού»

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 83, Μάϊος 2009

Πηγή: Anarchy Press

Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

Απαγορεύστε την Δημοτική Αρχή από το πάρκο Σιδηροδρόμων!

Τουλάχιστον τραγελαφική θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την απόφαση του δήμου Καλαμάτας, να απαγορέψει την είσοδο στο πάρκο των Σιδηροδρόμων ατόμων με τους σκύλους τους. Γνωρίζουμε ότι στο δημοτικό συμβούλιο στην συζήτηση για την απόφαση ακούστηκαν πολλές μ@λ@κίες από στρογγυλοκαθήμενους δημοτικούς συμβούλους που αναγορεύτηκαν σε γιατρούς, κτηνιάτρους και βιολόγους όπου έκθεταν τις κουταμάρες τους περί των αρρωστιών που κουβαλάνε οι σκύλοι. Αδιάβαστοι και αγράμματοι άνθρωποι που παριστάνουν τους ειδικούς για μεταδιδόμενες αρρώστιες ενώ οι ίδιοι είναι προϊόντα και φορείς μιας επικίνδυνης μεταδιδόμενης ασθένειας, της βλακείας.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ένα κοινό μυστικό, ότι κάποιοι από τους εν λόγω "ειδικούς" σε προηγούμενες δημοτικές αρχές είχαν υψηλά πόστα και το σχέδιο τους καθώς και η πρακτική τους, για την αντιμετώπιση των αδέσποτων ήταν η φόλα. Όμως δυστηχώς τέτοιοι άνθρωποι συνεχίζουν να παίζουν τον άθλιο ρόλο τους.
Λέγεται πως μια τέτοια απόφαση απαγόρευσης σε δημόσιο χώρο δεν θα μπορούσε να σταθεί. Το μόνο που έχει υποχρέωση ο  συνοδός είναι να έχει τον σκύλο δεμένο και να καθαρίζει τα περιτώματά του.Δεν θα μπούμε σε ποιο ειδικές νομικές αναλύσεις της συγκεκριμένης απόφασης γιατί ούτε τις ξέρουμε και προπαντός δεν μας ενδιαφέρουν. Σημασία έχει τέτοιες απαγορεύσεις να καταργούνται επί τόπου. Ας απαγορεύουμε την είσοδο στο πάρκο ανθρώπων, δημοτικών συμβούλων και μη που είναι φορείς βλακείας, υπό τον φόβο μόλυνσης του κοινωνικού συνόλου από αυτή την ανίατη και επικίνδυνη ασθένεια.

Σκύλοι και γάτες της πόλης, με τάση για αφόδευση σε δημοτικά συμβούλια

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Άγριες φράουλες Ταϋγέτου

Μια ωραία πρωινή βόλτα στην ησυχία και στην δροσιά του βουνού. Εκεί οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, οι μυρωδιές και οι ήχοι έχουν την δικιά τους ροή. Σκεφτόμουν τις παιδικές μου βόλτες με τους γονείς μου στο βουνό. Το ατελείωτο δάσος που απλωνόταν δεξιά και αριστερά του δρόμου για την Σπάρτη. Σήμερα μετά από τις μεγάλες φωτιές στα τέλη του 90' και του 07' το τοπίο έχει αλλάξει δραματικά.Τα ανθρώπινα ιδεολογήματα της κονόμας, του κέρδους, τα ανθρώπινα συστήματα διαχείρισης και εξουσίας, εκτός από τον άνθρωπο εχθρεύονται και το περιβάλλον του.
 Παρόλα αυτά το βουνό αντέχει και σε κάποια σημεία αναγεννάτε. Τόσο δυνατός είναι ο Ταΰγετος. Καταστράφηκε τόσες φορές από τον άνθρωπο και ακόμα υπάρχουν σημεία του που μπορεί να χαθείς στο δάσος, να ξεδιψάσεις από τα ποτάμια του.  Και εάν είσαι τυχερός θα πέσεις επάνω στην Fragaria vesca ή αλλιώς στην άγρια φράουλα. 
Αυτή την περίοδο σε διάφορα σημεία του Ταϋγέτου σε σχετικά υψηλό υψόμετρο, έχουν ωριμάσει οι άγριες φράουλες. 
Πρόκειται για μικροσκοπικές φράουλες στο μέγεθος ενός νυχιού που όσο μπόι τις περισσεύουν από τις καλλιεργούμενες φράουλες, το συμπληρώνουν σε γεύση. Μάλιστα περιέχουν και λεπτά αρώματα που έχουν χαθεί από την ήμερη φράουλα.
'Αγρια φράουλα, χωρίς Μανωλάδες, χωρίς τιμολόγια, χωρίς καταπίεση, χωρίς μεσάζοντες και παραγωγούς και πάνω από όλα χωρίς την ανάγκη του ανθρώπου.
Καλή Λευτεριά!
 


Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια (μέρος 7)

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια

Σε αυτό και στα επόμενα γράμματα μου, εάν υπάρξουν, η θέση του παραλήπτη θα είναι κενή, γιατί η τοποθεσία σου εδώ και καιρό, είναι άγνωστη σ' εμένα. Μπορεί να βρήκες ένα ωραίο κλουβί, μπορεί πάλι να τοποθέτησες κουρτίνες στα παράθυρά σου για προστατεύσεις το σώμα σου, από τα λάγνα οπτικά σκαναρίσματα των γειτόνων σου, που προσπαθούν να βυθίσουν το βλέμμα τους ανάμεσα στους γλουτούς σου. Μπορεί επίσης τα πράγματα μέσα σου να έχουν παραμείνει ίδια, να αφήνεσαι στα οπτικά χάδια αγνώστων, να συνεχίζεις να είσαι απεγνωσμένα γυμνή μπροστά από μια ντουλάπα Σάββατο βράδυ και να ερεθίζεσαι στην ιδέα ότι εκείνη την στιγμή δίνεις παράσταση γι αυτούς που το βράδυ αυτό θα μείνουν σπίτι και απλά εγώ να μην μπορώ να σε εντοπίσω, γιατί απομακρύνθηκες από το πεδίο μου.
Δεν αισθάνομαι κουρασμένος από την αναζήτηση. Απλά είναι κάποιες στιγμές που δεν υπάρχει τίποτα μέσα μου. Ούτε κούραση, ούτε θλίψη, ούτε χαρά. Γι' αυτό και έχω να σου γράψω σχεδόν ένα χρόνο. Στο τίποτα δεν υπάρχει ανάγκη, ούτε λαβή για κράτημα, ούτε τοίχος που σε πλακώνει, ούτε αέρας.
Έμεινα με τις αναμνήσεις ρεζέρβα. Μόνο που δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα με βγάζει η ρεζέρβα. Μετρώ τις αποστάσεις από την καμάρα του πέλματος σου μέχρι το στήθος σου και από το λαιμό σου μέχρι ανάμεσα στα πόδια σου. Μου φαίνονται μεγάλες οι αποστάσεις γιατί τις κάνω ισορροπώντας σε μία ελάχιστη δοκό, που το κάθε βήμα χρειάζεται προσοχή και μελέτη, εδώ βλέπεις δεν υπάρχει χώρος για αυθορμητισμό, ούτε για παρορμήσεις.

Συγνώμη για το συγκεκριμένο γράμμα.


Προηγούμενες Αγαπημένες Πρωταγωνίστριες

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Κυπαρισσιακός κόλπος ή, αλλοιώς, τσιμέντο να γίνει

Η θλιμμένη ιστορία μιας περιοχής

Τέσσερα χρόνια πριν γράφαμε: «Ο τουρισμός είναι ένα εργαλείο των εξουσιαστών για περισσότερο έλεγχο. Ο μηχανισμός αυτός μπορεί να επέμβει στην συνείδηση των ανθρώπων και να την πολτοποιήσει, να την μπερδέψει και στο τέλος ο άνθρωπος να καταλήξει να είναι υποχείριο. […] ολόκληρες περιοχές περνάνε στα χέρια ενός εφοπλιστή και οι άνθρωποι αφού ξεπουλήσουν γη, καταλήγουν να γίνονται άμεσα εξαρτώμενοι από το έργο του εφοπλιστή και μετατρέπονται, στην καλύτερη περίπτωση, σε γκαρσόνια και security στην ξεπουλημένη τους γη. […] Αυτό που συντελείται στην δυτική Μεσσηνία είναι εικόνα από το μέλλον για όλο τον ελλαδικό χώρο, όπου το κράτος μέσω του τουρισμού θα κλέβει όλο και περισσότερο γη με το πρόσχημα της δουλειάς, αλλά με κύριο σκοπό το οικονομικό κέρδος, την εκμετάλλευση και τελικά τον πλήρη έλεγχο των υπηκόων του».Περιοχές Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (Π.Ο.Τ.Α.) Το νέο εργαλείο των εξουσιαστών για περισσότερο έλεγχο (ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 114, Μάρτιος 2012)


Ανοίγεις τα μάτια και βρίσκεσαι ξαπλωμένος στην ζεστή νυχτερινή αμμουδιά, ανάμεσα σε αγριόκρινα και θρούμπι, ακριβώς κάτω από τον βραχίονα του Ωρίωνα. Λίγα δεκάδες μέτρα πιο κάτω η θάλασσα του Κυπαρισσιακού κόλπου, με την τεράστια αμμουδερή παραλία των 100 περίπου χιλιομέτρων, με τον αχό των κυμάτων να σε υπνωτίζει. Η μυρωδιά του ιωδίου της θάλασσας μπλέκεται με το θρούμπι και το πεύκο. Αισθάνεσαι μηδέν και ένα ταυτόχρονα, χωρίς να έχεις την ανάγκη να σκεφτείς ή να πεις κάτι, ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ αρκεί και έρχονται μόνα τους, αβίαστα. Δίπλα σου δυο πεύκα που βρίσκονται αγκαλιασμένα και γυρτά, σχηματίζοντας ανάμεσα τους μια μικρή σπηλιά, όπου μέσα τους δύο άνθρωποι βρήκαν θαλπωρή και χώρο για να στεγάσουν τα όνειρα τους. Μάρτυρας της ένωσης τους ο αέρας, που χρόνο με το χρόνο έπεισε αυτά τα δύο δέντρα ότι πρέπει να αγκαλιαστούν για να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Πεύκα παντού, από το βουνό μέχρι την παραλία. Βρίσκεσαι στο παράκτιο πευκόδασος της Ελαίας, που είναι ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε αυτό το μοναδικό δάσος ζούνε πλήθος ζώων, από αλεπούδες και φίδια μέχρι ποντίκια, βατράχια και χελώνες. Εκτός από το εκατοντάδων χρόνων πευκόδασος στην περιοχή φύονται κουκουναριές, μυρτιές, λυγαριές, πικροδάφνες, κυπαρισσοειδή και αλμυρίκια. Στην παραλία αυτή εκβάλει και το μοναδικό θηλυκό ποτάμι η Νέδα, η οποία ήταν μία από τις μυθικές νύμφες που μεγάλωσαν τον Δία, ο οποίος γεννήθηκε στις πηγές του ποταμού. Η ζεστή νυχτερινή άμμος κρατάει ασφαλή χιλιάδες αυγά της θαλάσσιας χελώνας καρέτα-καρέτα. Το συγκεκριμένο είδος προτιμάει αυτή την παραλία ανάμεσα σε τόσες άλλες, κατατάσσοντας την περιοχή ως την δεύτερη πιο σημαντική περιοχή ωοτοκίας της καρέτα- καρέτα στην Μεσόγειο. Κάθε χρόνο η παραλία γεμίζει φωλιές και κάθε τέλος του καλοκαιριού, η άμμος γεννάει χιλιάδες μικροσκοπικά χελωνάκια, που τρέχουν προς τα νερά του Κυπαρισσιακού. Σηκώνεσαι από την άμμο και αντικρίζεις τους απέραντους αμμόλοφους, αιώνιους φύλακες της παραλίας αλλά και της ζωής της. Άλλοι φτάνουν τα δέκα μέτρα ύψος και άλλοι, πιο χαμηλοί, στο ένα μέτρο μα όλοι εξίσου σημαντικοί. Οι θίνες προστατεύουν την φυτική ενδοχώρα της περιοχής, σταθεροποιούν την ακτογραμμή, διατηρούν σημαντικά φυτικά είδη, ενώ εκεί βρίσκουν καταφύγιο και τροφή πολλά ζώα της παραλίας.

 Η αφορμή για το είδος του τσιμέντου που θα πέσει

Ξημερώνει και μαζί με το φως έρχεται η γνώση. Μαθαίνεις ότι η περιοχή σχεδιάζεται να αλλάξει από ανθρώπους που δεν ξέρουν την οσμή της, παρά μόνο την οσμή του χρήματος. Πριν από λίγα χρόνια ο εφοπλιστής Πέτρος Παππάς, μαζί με έναν άλλον επιχειρηματία ονόματι Κανελλάκη, ο οποίος φέρεται να κατέχει σχεδόν όλη την περιοχή, ίδρυσαν την εταιρεία «Νέος Κότινος Ακίνητα Α.Ε.» και από τότε σχεδιάζουν να χτίσουν στο παραλιακό μέτωπο 47 πολυτελείς κατοικίες. Οι συγκεκριμένες βίλες θα εκτείνονται σε μια περιοχή περίπου 3 χιλιομέτρων με φάτσα στην θάλασσα. Για τον σκοπό αυτό ανοιχτήκαν πέντε δρόμοι, κόβοντας πολλά πεύκα, και καταστρέφοντας τις αμμοθίνες, με την παρουσία δασάρχη και τις ευλογίες της δημοτικής αρχής Τριφυλίας.

Το εν λόγω παραλιακό μέτωπο, αν και αμμώδες, με διάσπαρτη δασική βλάστηση και αμμοθίνες, ανήκει στην συσταθείσα εταιρεία «Νέος Κότινος Ακίνητα Α.Ε.». Στην ιστορία για το πώς ένα δάσος και μια παραλία έφτασαν να ανήκουν σε κάποιους και αυτοί να θέλουν να τα τσιμεντώσουν, πρωταγωνιστούν βασιλιάδες, πρίγκιπες και σταυλάρχες. Η άμμος και το μέρος του δάσους παραχωρήθηκε από τους Γκλύξμπουργκ Παύλο και Φρειδερίκη σε κάποιον σταβλάρχη τους ονόματι Γεώργιο Κανελλάκη! Έτσι, το δάσος και το παραλιακό μέτωπο μετατράπηκε σε ιδιοκτησία, γιατί έτσι έκανε κέφι στους Γκλύξμπουργκ. Το δάσος στην συνέχεια άρχισε σιγά σιγά να αποψιλώνεται νύχτα. Οι κάτοικοι θυμούνται τους εργάτες που έφταναν στην περιοχή και έκοβαν πολλά πεύκα, που στην συνέχεια πολλά από αυτά τα έθαβαν στην άμμο, δημιουργώντας έτσι ένα απέραντο κτήμα. Μάλιστα, ο ιδιοκτήτης δεν έμεινε εκεί αλλά θεώρησε σωστό τα 180 παραχωρημένα στρέμματα να τα κάνει 306, γιατί απλά μπορούσε! Στα μέσα του ’50, ο Κανελλάκης με τις πλάτες των Γκλύξμπουργκ κερδίζει δίκη για την κυριότητα της περιοχής και το παραμύθι τελειώνει. Έτσι, φτάσαμε στο τώρα όπου ο επιχειρηματίας Κανελλάκης ιδρύει εταιρεία μαζί με τον εφοπλιστή Παππά και θέλει να τσιμεντώσει την παραλία και το δάσος. Επί πλέον, η εταιρεία εδώ και χρόνια έχει βάλει ταμπέλες που ενημερώνουν ότι ο χώρος είναι ιδιωτικός και όργωσε με τρακτέρ την άμμο, φυτεύοντας βίκο και καταστρέφοντας ό,τι μικρό δέντρο είχε φυτρώσει, καθώς και πολλές φωλιές ζώων. Συγχρόνως κατασκεύασε και πέντε κάθετους δρόμους προς την παραλία ισοπεδώνοντας τις αμμοθίνες. Έκτοτε κάποιες περιβαλλοντικές οργανώσεις προέβησαν σε καταγγελίες και οι εργασίες σταμάτησαν.

Να σημειωθεί, επίσης, ότι στο πευκόδασος της Ελαίας κάθε καλοκαίρι κατασκηνώνουν ομάδες προσκόπων και ελεύθερων κατασκηνωτών, οι περισσότεροι με συνείδηση και σεβασμό στο δάσος, που γνωρίζονται προσωπικά με πολλούς από τους κατοίκους του χωριού. Πολλοί επισκέπτες έρχονται για 30 συνεχόμενα χρόνια και διαμένουν στο δάσος χωρίς να προκαλούν κανένα πρόβλημα. Η κοινότητα της Ελαίας όλα αυτά τα χρόνια έχει εξοικειωθεί με όλο αυτό τον κόσμο που κατασκηνώνει στο δάσος και δεν τους βλέπει ως ξένο σώμα, αλλά ως κομμάτι του χαρακτήρα του χωριού. Δείγμα της παραπάνω εξοικείωσης είναι το δίκτυο ύδρευσης που έχει τοποθετηθεί από την κοινότητα στο δάσος, εξυπηρετώντας τις ανάγκες των κατασκηνωτών για νερό. Δυστυχώς, όμως, με τα νέα δεδομένα στην περιοχή, η ελεύθερη κατασκήνωση έχει καταστεί δύσκολη υπόθεση, αφού οι διάφοροι υπάλληλοι της εταιρίας «Νέος Κότινος Ακίνητα Α.Ε.» διώχνουν τους κατασκηνωτές λέγοντας τους ότι η περιοχή είναι ιδιωτική, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια, επεμβαίνει και η αστυνομία μοιράζοντας πρόστιμα. Επίσης, με πρόταση του υπουργείου Περιβάλλοντος δίνεται το πράσινο φως για την κατασκευή οργανωμένου κάμπινγκ, κάτι που αυτόματα θα βάλει σε περιπέτειες την μακρά ιστορία της ελεύθερης κατασκήνωσης στην περιοχή.

Η καταδίκη μπούσουλας για τους επενδυτές

Λόγω των παραπάνω δραστηριοτήτων της εν λόγω κατασκευαστικής εταιρίας στην περιοχή, το ελληνικό κράτος βρίσκεται κατηγορούμενο σε ευρωδικαστήριο για πλημμελή προστασία της περιοχής του Κυπαρισσιακού κόλπου. Βέβαια, δίκη μεταξύ ενόχων δεν γίνεται. Η δίκη έχει χαρακτήρα διευθέτησης για το είδος των επενδύσεων που θα υπάρξουν στην περιοχή. Ουσιαστικά πρόκειται για χέρι βοηθείας προς το ελληνικό κράτος, ώστε αργότερα να νίπτει τας χείρας του και να δείχνει «τας ευρωπαϊκάς αυλάς» ως υπαίτιες. Η εισαγγελέας, λοιπόν, πριν από μήνες εισηγήθηκε καταδίκη και εκτίμησε ότι το ελληνικό κράτος παρέβη την οδηγία 92/43/ΕΟΚ για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων, καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας, επειδή α) χορήγησε άδειες κατασκευής κατοικιών, β) ενέκρινε την κατασκευή δρόμου που περνάει μέσα από το δάσος, γ) επέτρεψε κατασκευαστικές εργασίες, κοντά στις παραλίες ωοτοκίας, δ) απέτυχε να εμποδίσει επαρκώς το ελεύθερο κάμπινγκ, ε) απέτυχε να περιορίσει επαρκώς τη λειτουργία παραλιακών μπαρ, στ) απέτυχε να περιορίσει την ενοικίαση εξοπλισμού παραλίας (οι ομπρέλες καταστρέφουν τα θαμμένα αβγά) και την τοποθέτηση ξύλινων διαδρόμων στις παραλίες ωοτοκίας, ζ) απέτυχε να περιορίσει επαρκώς την φωτορύπανση -τα νεογέννητα χελωνάκια έλκονται από το φως και κατευθύνονται προς τα φώτα των μπαρ αντί προς τη θάλασσα, η) δεν κατάφερε να περιορίσει την αλιευτική δραστηριότητα μπροστά στις παραλίες ωοτοκίας και τέλος θ) παρέλειψε, να θεσπίσει πλήρες νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία της θαλάσσιας χελώνας Καρέτα καρέτα στον τόπο διατηρήσεως «Θίνες Κυπαρισσίας». Για τους παραπάνω λόγους το υπουργείο Περιβάλλοντος συνέταξε μια πρόταση προεδρικού διατάγματος για την προστασία της ευρύτερης περιοχής του Κυπαρισσιακού κόλπου. Η πρόταση του υπουργείου Περιβάλλοντος είναι η περιοχή του Κυπαρισσιακού κόλπου να ανακηρυχθεί «Περιοχή Προστασίας της Φύσης», απόφαση που σε γενικές γραμμές επιτρέπει την δόμηση, με κάποια κριτήρια, όπως η κυριότητα των 20 (που πιθανόν μετά από δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος Γιάννη Τσιρώνη να γίνουν 10) στρεμμάτων, την φύτευση φωτοφρακτών με ενδημικά είδη φυτών για όσα σπίτια έχουν φάτσα στην παραλία, την κατασκευή ξενοδοχείων τεσσάρων και πέντε αστέρων και την κατασκευή οργανωμένου κάμπινγκ στην περιοχή της Ελαίας. Ο μπούσουλας για το τι είδος τσιμέντου θα πέσει είναι πλέον έτοιμος και με την βούλα «οικολόγου» υπουργού.

Ο Τσιρώνης και οι «σοβαροί επενδυτές»

Ο Τσιρώνης φαίνεται ότι έχει αναλάβει την υπόθεση του Κυπαρισσιακού και, όπως όλα δείχνουν, θα την βγάλει πέρα μια χαρά. Όπως είναι γνωστό, προέρχεται από το κόμμα των «Οικολόγων Πράσινων», όπου εάν περάσει τελικά η πρόταση του για το προεδρικό διάταγμα, θα έχουμε μια τεράστια επιβεβαίωση ότι το οικολογικό κόμμα δεν είναι και τόσο οικολογικό. Ο Τσιρώνης ουσιαστικά υπηρετεί άκρατα

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

Βρέθηκε εκεί που φτιάχνεται η περιμετρική το αρχαιότερο σύστημα ύδρευσης της Καλαμάτας!

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα kalamatajournal ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τις αρχαιότητες και τον περιμετρικό της Καλαμάτας. Εγώ θα σχολιάσω πως ο δήμος δείχνει τεράστιο ενδιαφέρον σε φιέστες τύπου Bachata και Ρούλας Κορομηλάς, λευκές κόκκινες και πράσινες νύχτες ενώ αδιαφορεί για την ιστορία της πόλης. Τσιμέντο να πέσει παρέα με το ανάλογο κονδύλι και ας πάει και το παλιάμπελο. Άποψη μου είναι πως ο δρόμος ειδικά από τα κτελ και κάτω δεν έπρεπε να γίνει και το μόνο που εξυπηρετεί είναι αυτούς που πήραν τα τεράστια χρηματικά ποσά για να τον φτιάξουν.

ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ; 
Βουή από τα φορτηγά που κινούνται ασταμάτητα. Σκόνη καλύπτει τα πάντα. Θόρυβοι από τους εργάτες που στήνουν και ξεστήνουν τις σκαλωσιές. Όλα αυτά από την κατασκευή της περιμετρικής οδού της Καλαμάτας. Ένα έργο που για κάποιους θα φέρει ανάπτυξη στην πόλη. Για χάρη όμως του ίδιου έργου η Καλαμάτα χάνει, θυσιάζει απομεινάρια της ιστορίας της. Αφήνοντας, ωστόσο, η Καλαμάτα να χαθεί η ιστορία της δεν χάνει και την ψυχή της;… Κοντά στις Τούρλες, το λόφο απέναντι από το Κάστρο, ένας μυκηναϊκός τάφος καταστράφηκε ολοσχερώς προκειμένου να περάσει ο δρόμος. Στην ίδια περιοχή, για χάρη της περιμετρικής χάνεται το υδραγωγείο που στα βυζαντινά χρόνια έφερνε νερό στην πόλη. Τελευταία ανακαλύφθηκε, επίσης στην ίδια περιοχή, και ένα τμήμα του αρχαιότερου δικτύου ύδρευσης της πόλης. Θα χαθεί και αυτό; Ο κ. υπουργός Πολιτισμού τι λέει;…

Η ιστορία με το βυζαντινό υδραγωγείο είναι σχετικά παλιά και γνωστή. Όταν ξεκίνησαν οι εργασίες για την περιμετρική βρέθηκαν απομεινάρια του, ενημερώθηκε η αρχαιολογική υπηρεσία και ξεκίνησαν οι έρευνες. Τελικά ένα τμήμα του υδραγωγείου αυτού έγινε μπάζα και ισοπεδώθηκε, προκειμένου να κατασκευαστεί μια γέφυρα της περιμετρικής. Και το τμήμα που έχει απομείνει θα ισοπεδωθεί και αυτό, για να κατασκευαστεί παράδρομος.

Επάνω το βυζαντινό υδραγωγείο πριν από τα έργα για την περιμετρική και κάτω μετά από τα έργα

Το νεότερο στοιχείο, που πρώτη φέρνει στη δημοσιότητα η Kalamata Journal, είναι ότι πρόσφατα και τυχαία ανακαλύφθηκε κάτω από το βυζαντινό υδραγωγείο ένα παλιότερο σύστημα ύδρευσης, της Ρωμαϊκής ίσως και παλιότερης περιόδου. Πρόκειται για έναν πήλινο σωλήνα που μετέφερε νερό στην πόλη, από το ποτάμι «Καλαμίτσι», που είχε νερό και τους 12 μήνες του χρόνου, σε αντίθεση με το Νέδοντα.



Ένα κομμάτι αυτού του τμήματος έχει καταστραφεί από τις εργασίες για την κατασκευή της περιμετρικής, ενώ ένα άλλο κομμάτι σώζεται σε καλή κατάσταση.
Αυτό ο πήλινος σωλήνας πιθανότατα μετέφερε νερό στις Ομηρικές Φαρές, την αρχαία Καλαμάτα, που βρισκόταν κάτω από την περιοχή του κάστρου, όπως μαρτυρούν και τα απομεινάρια που συνεχίζουν να είναι θαμμένα μπροστά από την εκκλησία της Υπαπαντής.




Πρόκειται λοιπόν για το αρχαιότερο σύστημα ύδρευσης της πόλης της Καλαμάτας. Και το ερώτημα είναι, θα έχει και αυτό την τύχη του βυζαντινού υδραγωγείου; Δεν μπορεί έστω να αποκοπεί ένα κομμάτι από το σωζόμενο τμήμα του και να μεταφερθεί σε ένα μουσειακό χώρο;


Πάντως η πιο θλιβερή θυσία για την περιμετρική οδό είναι η καταστροφή του τάφου, τον οποίο είχε ερευνήσει στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο γνωστός Άγγλος αρχαιολόγος Σίμπσον. Από την κεραμική που βρήκε γύρω από τον τάφο, χρονολόγησε το μνημείο περίπου στο 1.400 π.Χ.! Ο μυκηναϊκός αυτός τάφος γκρεμίστηκε από μπουλντόζα! Υπάρχουν όμως στη γύρω περιοχή και άλλοι τάφοι, κάτι που οδηγεί στην εκτίμηση ότι εκεί ίσως βρισκόταν η νεκρόπολη της αρχαίας πόλης.

Το βυζαντινό υδραγωγείο με τις μικρές καμάρες του. Δεν υπάρχει πια...

Αυτά τα απομεινάρια της ιστορίας της Καλαμάτας, ήσσονος δυστυχώς σημασίας για τους αναπτυξιολάγνους μπροστά στην κατασκευή ενός δρόμου, χάνονται. Και το ωραίο είναι ότι κάποιοι από αυτούς που υπερασπίζονται πολιτικά και οικονομικά τη διεκδίκηση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, όχι μόνο δεν έχουν κανένα πρόβλημα από την καταστροφή αυτών των μνημείων αλλά θα πουν και από πάνω ότι ο δρόμος θα φέρει και την πολιτιστική ανάπτυξη, παρά την πολιτιστική καταστροφή που προκαλεί…
Στ.Μ.





Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Τσάντα από σωσίβιο πρόσφυγα, ωραία ιδέα με πολλά λεφτά


Στα σκαριά φαίνεται πως βρίσκεται μια νέα τάση της μόδας που θα κατακλύσει τα εμπορικά καταστήματα. Το κύριο στοιχείο αυτής της νέας μόδας θα είναι το προσφυγικό ζήτημα. Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Odyssea ήδη κατασκευάζει στην Αθήνα τσάντες, μπλούζες, θήκες για τάμπλετ και κινητά, μπρελόκ και διάφορα άλλα προϊόντα, με βασικό υλικό τα πεταμένα σωσίβια των προσφύγων και μεταναστών που βρίσκονται στα νησιά. Προς το παρόν η εταιρεία δουλεύει με πολύ εθελοντισμό καθώς όσοι φτιάχνουν τσάντες παίρνουν και κάποια τσάντα για ανταπόδοση. Στην συνέχεια και όταν οι δουλειές θα πάνε καλά, φανταζόμαστε ότι οι πιο καλοί στην δουλειά τους θα ανταμειφθούν και με μια θέση έμμισθου εργαζομένου.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

Κυριακάτική εργατική οχτωμαγιά

Αφού λοιπόν την 1η Μάη έκατσε καλά το φαγητό στο στομάχι, οι τσιφτετελο-ρομά μουσικές με βυζαντινές ρίζες, σίγησαν, τα παλαμάκια σώπασαν και τα κάρβουνα έσβησαν. Αφού λοιπόν η μπάκα είναι χορτάτη ας σηκωθούμε σύντροφοι να βγούμε στους δρόμους.
Σε απεργιακή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση καλεί το Τ.Ε. Μεσσηνίας του ΚΚΕ στις 8 του Μάη.
Ο σουρεαλιστής Λουί Μπονιουέλ θα λάτρευε την αίσθηση του χρόνου που κατά καιρούς έχει το ΚΚΕ. Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση, μόνο που στις 8 δεν είναι πρωτομαγιά και συν τις άλλοις η εν λόγω απεργιακή συγκέντρωση γίνεται ημέρα Κυριακή προκαλώντας... μπλακ άουτ μόνο στο εγκεφαλικό μας σύστημα και όχι σε αυτό που υποτίθεται ότι θέλει να ανατρέψει.
Το θέμα θέλει λίγο περισσότερη διερεύνηση, καθώς φαίνεται πως στο ΚΚΕ έχουν εισέλθει πολλά παλιοημερολογίτικα οπουρτουνιστικά στοιχεία που ως στόχο φαίνεται πως έχουν την καθιέρωση του παλαιού ημερολογίου! Σιγά σιγά φαίνεται πως περνάνε την γραμμή τους σύντροφοι, αυτό τον χρόνο 8 ημέρες, του χρόνου 13;
Έτσι λοιπόν τα "αντισυστημικά" συντρόφια συντάχθηκαν με τον συστημικό κρατικό σχεδιασμό της πρωτομαγιάτικης απεργίας στις 8 Μάη ημέρα Κυριακή. Όλα στο πλαίσιο και νομότυπα, μην τυχόν και κάτι ταράξει την κανονικότητα.
Βέβαια στις ημέρες 8 και 9 Μάη στην Καλαμάτα το 1934 είχε διαδραματιστεί μια συγκρουσιακή απεργία, που συντάραξε την πόλη και τον ελλαδικό χώρο, καταλήγοντας με δεκάδες τραυματίες και οχτώ νεκρούς. Παρόλο αυτά το ΚΚΕ τσιμουδιά για την σηματοδότηση και την ιστορική βαρύτητα της ημέρας, εμμένοντας και ακολουθώντας πιστά τα συμπεράσματα της 2ης ολομέλειάς του τον Νοέμβριο του 1934 όπου αναφερόταν ότι ''η κομματική οργάνωση Πελοποννήσου βρέθηκε έξω από τα γεγονότα της Καλαμάτας όσο και από την τελευταία εξέγερση των σταφιδοπαραγωγών".
Καλή Κυριακάτική εργατική οχτωμαγιά λοιπόν σύντροφοι!

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Η 1η Μάη στον ελλαδικό χώρο το 2016

Με αγωνιστική μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε και φέτος η εργατική πρωτομαγιά σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.

Μοναδική εξαίρεση για φέτος ήταν το νησί της Χίου όπου η διαδήλωση κατεστάλη από τις δυνάμεις ασφαλείας. Μάλιστα πολλοί διαδηλωτές στην προσπάθειά τους να μην συλληφθούν πέταξαν τις αυτοσχέδιες ρουκέτες τους στην θάλασσα.

Στην Καλαμάτα οι διαδηλωτές έστρεψαν τις αυτοσχέδιες σαΐτες στους μπάτσους και τα περιπολικά αναγκάζοντας τους να οπισθοχωρήσουν.

Το ίδιο περιστατικό συνέβη και στο Αγρίνιο. Σύμφωνα με καταγραμμένες πληροφορίες που συνέλεξε η ασφάλεια από τα κινητά τηλέφωνα των διαδηλωτών, υπήρξε προσυνεννοημένο σχέδιο επίθεσης και το οποίο εκτελέστηκε πιστά με στόχο την απώθηση των μπάτσων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αποκρυπτογράφηση των κωδικοποιημένων συνομιλιών ήταν τρομερά δύσκολη υπόθεση από την ασφάλεια, καθώς στις συνομιλίας παρεμβάλλονταν επίτηδες τσιφτετέλια, τουρκο-ρόμικα τραγούδια ώστε να θολώσουν τα νερά και η συνεχόμενη λέξη ΟΠΑ η οποία ακόμα έχει μείνει κρυπτογραφημένη προκαλώντας ανησυχία στην αστυνομία για την ύπαρξη ενός ακόμα μεγαλύτερου σχεδίου επίθεσης.

Σε πάρα πολλά μέρη κάηκαν ομοιώματα ρουφιάνων προς γνώση και συμμόρφωση, αλλά και ως δείγμα αγάπης και ανάτασης που μπορεί να προσφέρει η επανάσταση σε όλο τον κόσμο.

Στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο σποραδικά ακούγονταν εκρήξεις από αυτοσχέδιες βόμβες καθώς και πυροβολισμοί δίχως να υπάρξει προς το πάρον κάποιο θύμα.

Κατά την διάρκεια της εργατικής πρωτομαγιάς ο ελλαδικός χώρος σείονταν από επαναστατικά τραγούδια που έπαιζαν στην διαπασών τονώνοντας το ηθικό των απεργών. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν οι συντρόφισες Πάολα, Άντζελα, Δέσποινα και πολλές άλλες που βρίσκονται σε πολύ ακραίους ριζοσπαστικούς και παράνομους χώρους ώστε δεν γνωρίζουμε τα ονόματα τους. Επίσης ακούστηκαν και οι σύντροφοι Βασίληδες (Καρρας και Τερλέγκας), ενώ συμμετείχε εξ απροόπτου και ο Νότης επειδή μπέρδεψε τα καλέσματα, αλλά μόλις διαπίστωσε την γκάφα του έκανε την πάπια.

Νεώτερες πληροφορίες αναφέρουν ότι την Τρίτη θα υπάρξουν και πάλι διαδηλώσεις. Παρ’ όλα αυτά η συμμετοχή σε αυτές φαντάζει αμφίβολη, καθώς τα πυρομαχικά έχουν τελειώσει, οι διαδηλωτές θα χωνεύουν την χοληστερίνη των ημερών βλέποντας τηλεόραση, και οι μεγάλοι επαναστάτες τραγουδιστές θα κοιμούνται λόγω συνεχόμενων ξενυχτιών για το νυχτοκάματο. Κάποιοι ανέφεραν ότι την πρωταπριλιά ή του χρόνου θα γίνει χαμός. Ίδωμεν!

Το κενό καλείται να το συμπληρώσει η κυβέρνηση. Σε δήλωση του Αλέξη Τσίπρα για το τι ακριβώς θα κάνει στην διαδήλωση, αναφέρθηκε ότι ο Αλέξης θα δώσει εντολή σε όλα τα μέλη του Σύριζα και της κυβέρνησης να αλληλοχτυπηθούν συμβολικά. Μάλιστα ο Καμμένος δέχτηκε να τις φάει από δύο άτομα γιατί ισχυρίζεται ότι αντέχει. Η συγκεκριμένη τακτική θα υπενθυμίσει στους ευρωπαίους, ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει να κατεβαίνει στο δρόμο και να συγκρούεται όταν νιώθει αδικημένος.

Υ.Γ.: Φαντάροι που υπηρετούν στο αντιτορπιλικό Αδρίας μας εκμυστηρεύτηκαν ότι το αυγό του Τσίπρα ήταν ξύλινο. Για άλλη μια φορά ο Τσίπρας έκλεψε!

Ελευθερόκοκκος
Πηγή: Anarchy Press

Κυριακή 1 Μαΐου 2016

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Η πολιτιστική πρωτεύουσα ισοπεδώνει.

Ο θαλαμοειδής τάφος
"Οι καλύτερες εξοχές στην Καλαμάτα, εκτός των ωραίων περιβολιών της ήσαν τα γύρωθεν αυτής υψώματα, εκ των οποίων καλύτερα υπήρξαν η τοποθεσία Τούρλες βορειοανατολικά της πόλεως και προς το υψηλώτερον μέρος αυτής. Αποτελείται δε από πολλούς λοφίσκους ατάκτους από τους οποίους οι Τούρκοι βομβαρδίσαντες το φρούριον της Καλαμάτας το εκυρίευσαν παρά των Ενετών. Εις τις Τούρλες ευρίσκονται θαλάσσια όστρακα, πράγμα το οποίον αποδεικνύει, ότι εκεί υπήρξε ποτέ θάλασσα, κατόπιν γεωλογικού τινός συμβάντος. Κατά άλλην παράδοσιν, τούτο αποδίδεται εις τον κατακλυσμόν. Πάντως η τοποθεσία αυτή διαφέρει γεωλογικώς της άλλης και συνεπώς πρέπει να έχη ιστορίαν. Ολόκληρον δε το συγκρότημα αυτό διέσχιζον χείμαρροι και χαράδρες, μια δε εξ αυτών, η μεγαλυτέρα κειμένη πλησίον της πόλεως, έχει και μικρόν καταρράκτην και νερά και βρύσες (Καλαμίτσι). Εις τους λοφίσκους αυτούς υπήρχον μερικά σπήλαια, εις ένα δε αρκετά μεγάλο ήτο η σπηλιά του Μουρλογιάννη όπου εκατώκει. Ο Μουρλογιάννης εχρημάτισεν υπηρέτης εις μίαν αρχοντικήν οικογένειαν της Καλαμάτας.
Από τα υψώματα αυτά βλέπει κανείς ολόκληρον την Μεσσηνίαν μετά του κόλπου αυτής. 

Ορ. Χρυσοσπάθη "Ιστορία της παλιάς Καλαμάτας" (1936).

Το παραπάνω απόσπασμα περιγράφει ένα τόπο όπου σήμερα σχεδόν έχει ισοπεδωθεί, καθώς από εκεί περνάει ο περιμετρικός δρόμος της Καλαμάτας. Συγκεκριμένα η σπηλιά όπου περιγράφει ο φαρμακοποιός Χρυσοσπάθης το 1936 δεν υπάρχει πια καθώς ισοπεδώθηκε από τα συνεργεία του Μπόμπολα. 
Θα μου πείτε και τι έγινε για μια σπηλιά; Η συγκεκριμένη σπηλιά ήταν μυκηναικός θαλαμοειδής τάφος της Υστεροελλαδικής ΙΙΙ περιοδου. Στα μέσα του 50' στην περιοχή έκανε έρευνες ο αρχαιολόγος Simpson όπου τον συγκεκριμένο τάφο τον είχε χρονολογήσει με βάση την ευρεθείσα κεραμική. Ο θαλαμοειδής τάφος ήταν μάρτυρας της μυκηναϊκής κατοίκησης  πέριξ του κάστρου της Καλαμάτας της Ομηρικής πόλης των Φαρών. Παρόλα αυτά ο θαλαμοειδής τάφος ισοπεδώθηκε για τις ανάγκες του τσιμέντου, ισοπεδώνοντας και ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Κάπως έτσι λίγο παρακάτω θάφτηκε ένα πανέμορφο υδραγωγείο για τις ανάγκες του ίδιου δρόμου και καταστράφηκε τμήμα αρχαιότατου πήλινου αγωγού. Όλα αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα αρχαιολογικό δίκτυο εκπαιδευτικού περιεχομένου για την μακραίωνη ιστορία της περιοχής μέσα στους αιώνες. Αλλά αντί αυτού, τσιμέντο και μπουλντόζες. Όλα αυτά στην περιοχή Τούρλες και για ένα δρόμο που ειδικότερα από τον Νέδοντα και πέρα  είναι αμφίβολη η χρησιμότητα του. Αλλά μάλλον είναι πολλά τα λεφτά!Η ιστορία της πόλης που δυστυχώς διασταυρώθηκε και ισοπεδώθηκε από την "ανάπτυξη".  Κατά τ' άλλα η πόλη θέλει και το τίτλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας το 2021 και λικνίζεται σε ζωντανή μετάδοση της Ρούλας Κορομηλάς χορεύοντας Bachata. Στα τσακίδια η σκουπιδοκουλτούρα του τσιμέντου και του φαίνεσθαι.