Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Μαλαματένια λόγια





Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ' αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
τα φέραν καταπάνω μου οι καιροί.
Κι είδα τις έξι βρύσες μου σημάδι
ληστές να τις φυλούν και θυρωροί.
Χρυσά κυπαρισσόμηλα στον άδη
και που κανείς ποτέ δεν ιστορεί.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Το νου μας…

Όταν μια συζήτηση και το ενδιαφέρων τεχνηέντως περιστρέφεται στα σημεία, αγνοώντας ταυτόχρονα το πεδίο, δημιουργούνται φαινόμενα ανεστραμμένου καθρέπτη. Έτσι λοιπόν, με λίγα λόγια το αγγούρι είτε γράφεται με «γγ» είτε με «γκ» έχει μικρή σημασία όταν ο άλλος είναι πεινασμένος. Το ζήτημα της ορθογραφίας στην προκειμένη περίπτωση έγκειται στην προσπάθεια μετατροπής της γεύσης του αγγουριού σε γευστικό ερέθισμα σπάνιου εξωτικού φρούτου.

Με παρόμοιο τρόπο και λογική παρουσιάστηκε η προετοιμασία ενός νέου μνημονίου από τον υπουργό οικονομικών το βράδυ της  περασμένης παρασκευής. Ο υπουργός εξήγησε ότι οι παλιές πρακτικές τελείωσαν. Πάνε οι καιροί όπου οι δανειστές έστελναν μέτρα και οι εγχώρια κυβέρνηση έλεγε ναι. Από εδώ και στο εξής θα γίνεται το αντίθετο η εγχώρια κυβέρνηση θα συντάσσει μέτρα, θα τα στέλνει στους δανειστές και αυτοί θα απαντούν όχι. Αυτό το παιχνίδι θα κρατήσει μέχρι οι δανειστές να πουν ναι, αλλάζοντας κάθε φορά τα μέτρα κατά το δοκούν. Έτσι ο σύριζα θα πρωτοτυπήσει διότι θα είναι η πρώτη κυβέρνηση που θα συντάξει από μόνη της ένα νέο μνημόνιο το οποίο κατά τ’ άλλα θέλει να καταργήσει και συγχρόνως θα βγάλει από τον κόπο ξεκουράζοντας τους δανειστές που στο εξής θα λένε μόνο όχι και ναι.

Μην ξεγελιόμαστε όμως, οι αποφάσεις έχουν ως επί το πλείστων παρθεί, το παραπάνω παιχνίδι έχει την αναγκαιότητα του για να πειστούν οι εγχώριοι ψηφοφόροι ότι πράγματι γίνεται «σκληρή» διαπραγμάτευση και οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι ότι δεν ζουν υπό την σκέπη μιας ισχυρής κυριαρχίας όπου αποφασίζει κατά το δοκούν.

Ανακεφαλαιώνοντας: Μνημόνιο τέλος, έχουμε Συμφωνία – Τρόικα τέλος, έχουμε Ελεγκτικός Μηχανισμός – Δανειστές τέλος, έχουμε Εταίρους και  Γιάννης τέλος έχουμε Γιάνης. Οι λέξεις άλλαξαν μα το νόημα μένει ίδιο. Το νου μας, λοιπόν…

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια (Μέρος 5ο)

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια

Η θέα απ’ το παράθυρο έχει αλλάξει και δυστυχώς δεν βρίσκεσαι εντός πλάνου. Ώρες ώρες
σκέφτομαι, μήπως παρακολουθώ την ζωή μου μέσα από μια φανταστική κάμερα την οποία κρατώ
στα χέρια μου. Επιτόπου βέβαια αναρωτιέμαι ότι εάν εγώ κρατάω την κάμερα τότε ποιος βρίσκεται στο πλάνο που παρακολουθώ;

Εν πάση περιπτώσει, οι ονειρικές καταστάσεις δεν σταματάνε εδώ γιατί σου έχω και συνέχεια. Στον κόσμο μου πλέον η δύση μετατράπηκε σε ανατολή, οι μυρωδιές και το φώς άλλαξαν, το στριμωγμένο διαμέρισμα σου ανάμεσα στον δεύτερο και τον τέταρτο όροφο μεταμορφώθηκε σε ένα δέντρο ελιάς, και το βλέμμα μου δεν σκουντουφλάει πλέον στην τζαμαρία σου. Οι κουρτίνες της χαμένης σου ιδιωτικότητας, αυτό το άχρηστο αντικείμενο που ώρες ώρες παρεμβάλλονταν ανάμεσα στο γυμνό σου σώμα και στην αφή της κόρης του ματιού μου, δεν υπάρχουν πια, μεταμορφώθηκαν και αυτές με την σειρά τους σε περιπλανώμενους ήχους που κατεβαίνουν βιαστικά τα χιονισμένα λούκια των βουνών. Ιδανικές συνθήκες θα έλεγε κάποιος, ναι ιδανικές.

Μα η παγωνιά που κουβαλάνε αυτοί οι ήχοι είναι διαπεραστική. Με κάνει να ντύνομαι καλά και να φουσκώνω με σειρές ρούχων επάνω μου, να προστατεύομαι και να σκέφτομαι εσένα να ανακατεύεις την ντουλάπα γυμνή. Να ερωτοτροπείς και να τσακώνεσαι μαζί της, γιατί δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με το γυμνό σου σώμα, να θεωρείς ότι επίτηδες δεν σου φανερώνει το ρούχο που θες γιατί αρέσκεται να βλέπει γυμνό το σώμα σου. Αυτή η λάγνα ντουλάπα. Να χάνεις το μυαλό σου όταν διαπιστώνεις ότι όλα τα ρούχα της ντουλάπας σου θέλουν να γευτούν το μαλακό στήθος σου και περιμένουν υπομονετικά στην ουρά ώσπου να έρθει η ώρα της επιλογής τους. Σαν μια δίνη η κρεβατοκάμαρά σου, με κέντρο εσένα και όλα αυτά που θέλουν να σε αγγίξουν γύρω σου.

 Και τώρα εδώ, σκηνοθετώντας και παίζοντας στο πλάνο της ζωής μου, ψάχνω και συγχρόνως περιμένω το επόμενο βήμα, το επόμενο βλέμμα. Ζυγίζω τα παλιά, υπολογίζω τα μέλλοντα και με κλειστά τα μάτια αναζητώ τις νέες εικόνες.

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Της Πλάκας το γεφύρι...επέστρεψε στην φύση

Φθαρτή ύλη, δανεικά τα υλικά. Η φύση χαρίζει απλόχερα αλλά αργά ή γρήγορα παίρνει πάντα πίσω ότι της ανήκει. 



Μόνο οι αναμνήσεις μένουν: ο ήχος των παπουτσιών στην γέφυρα, οι παλάμες ακουμπισμένες στο ψηλότερο σημείο του τόξου, το βλέμμα μακριά στην ροή, οι συζητήσεις, η αίσθηση του αιώνιου και του άφθαρτου, τα δροσερά θερινά όνειρα τυλιγμένα με υπνόσακους και ο εκκωφαντικός δυνατός ήχος του ποταμού.  


 Ένδοξο το τέλος αυτού του γεφυριού. Παραδόθηκε στον  ορμητικό ποταμό, παρά στο μελλοντικό φράγμα του πολιτισμού, όπου ο άνθρωπος θα μεταμόρφωνε  τον ποταμό σε μπουκωμένη λίμνη και θα κατάπινε μια για πάντα το γεφύρι.