Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Πόσο διαρκούν τα 5';



Σκλαβιά:
Άκαμπτος και ατσάλινος ο χρόνος. 
Στοχεύει τις σκέψεις και τις ιδέες μας, μα τελικά σφυροκοπάει με μανία το σώμα μας. 
Ξεσκίζει τις σάρκες μας, 
χαράζει τα κόκαλά μας με γραμμές φυλακισμένων στους τοίχους των κελιών τους.
Ψάχνει λυσσασμένος την ιδέα να την σβήσει, περνώντας τον λεπτοδείκτη από πάνω της.
Ο αφέντης χρόνος.

Ελευθερία:
Βελούδινος και άμορφος ο χρόνος.
Δεν μετριέται, δεν χωράει σε ρολόγια και ημερολόγια
και χαϊδεύει τον καθένα μας ξεχωριστά.
Τυλίγει τα κορμιά και τις σκέψεις των ανθρώπων και μας καταπίνει γυμνούς,
δίχως γρατζουνιά, δίχως ψεγάδι...δίχως σώμα.  

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Ο Δούλος. Μιχάλης Κατσαρός


Ο Δούλος που δραπέτευσε
έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες
γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.
Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.
Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση -
δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα.
Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει
φαίνεται θάταν αποφασισμένος για θάνατο
ή θάταν κατάσκοπος που δε  φοβάται.
Εγώ πάντως
εξακολουθώ να βλέπω τον επερχόμενο
μεσαίωνα
με φάλαγγες πιστών
με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα
με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις
με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους
εικόνες από παλιές εκστρατείες
και τυφεκισμούς
ήρωες με αυστηρά βλέμματα
Αμές δε γ’ εσόμεθα
πληρωμένη εκπαίδευση
θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως
κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.
Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα
πως τα κατάφερε αυτός ο θνητός
μέσα σ’ αυτό το βαρύγδουπο διαπασών των ύμνων
να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο
με αληθινές εξαρτήσεις του βίου -
αν δεν μπορείτε να καταλάβετε
τι τον οδήγησε σ’ αυτό το τελευταίο διάβημα
που βρήκε την έξοδο αφού γύρω ήταν μπετόν
αφού γύρω τραγουδούσε η φοιτήτρια
ενα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων
τότε
δε θα ΄χετε δει κάτι κρυφές μικρές πόρτες
όμως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών
δε θα ΄χετε δει το ραγισμένο τοίχο
όπου βλασταίνουν κάτι φυτά
πάνω σ’ ασβέστη κίτρινο απ’ την πολυκαιρία.
Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Τα πράσινα, τα κόκκινα, τα μπλε σου τα… ηλεκτρονικά «βραχιόλια»!

Εντάξει, σας παραδέχομαι! Είστε μπαγάσηδες απ’ τους λίγους! Ο Μακιαβέλι κι ο Λένιν μπροστά σας ομοιάζουν με αριστούχες αρσακειάδες. Καλά βρε αθεόφοβοι, καταφέρατε να περάσετε την τροπολογία και να καθιερώσετε το νομοσχέδιο που σπάει πλήρως το πεπερασμένο χωρητικότητας των φυλακών (μετατρέποντας εν δυνάμει κάθε σπιθαμή ελλαδικής επικράτειας σε κελί) κι όλο τούτο να παρουσιάζεται από την κινηματική πολιτική «γραμμή» ως το magnum opus της εγχώριας «αντιεξουσίας»; Ούτε ο Χαρίλαος Αγγειοπλάστης (ελληνιστή ο κοσμοξάκουστος Harry Potter) δε θα σκάρωνε τέτοια μαγικά!

Αν το καλοσκεφτούμε, ωστόσο, δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει∙ η πολιτική και τα κάθε είδους «μαγικά ραβδάκια» της μπορούν να εμφανίζουν, με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία, την συναίνεση ως αδιάλλακτο αγώνα, την συνδιαλλαγή ως διαπρύσιο κατόρθωμα, το δημοκρατικό «δικαίωμα» ως αναρχική κατάκτηση(!).

Κι οι τρεις λοιπόν μαζί, –προεξάρχοντος του «αδέκαστου» Αλεξίου– τα συμφωνήσατε και βρήκατε το πιο σωστό∙ στο μάθημα ο Ρωμανός να φθάνει με το «βραχιόλι» του σφιχτό. Έτσι. Υπερκομματικά κι «ανθρώπινα». Και μιας και το «ελευθεριακό» αυτό μέτρο, εντός ολίγου, θα λανσαριστεί αρχικώς από κάποιον που θεωρεί εαυτόν αναρχικό (ο καθείς δικαιούται να λέγει όπως νομίζει, δημοκρατικό «δικαίωμα» κι αυτό…), κι έπειτα από πολυήμερον απεργίαν πείνας, ποιο μειράκιο θα τολμήσει τη δε υστεραία να αμφισβητήσει μια τέτοια περισπούδαστον κατάκτησιν; Ουχί πάντως ο γράφων…

Κι εγώ ο αφελής, που νόμιζα πως οι αγώνες των αναρχικών –και δη ένας αγώνας σκληρός κι αυτοκαταστροφικός, όπως η απεργία πείνας– συμβαίνουν για να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της απολύτου ελευθερίας, έστω και μια σπιθαμή… Ας είναι. Μόνον ένα, ωστόσο, με τρομάζει: αν θεωρήσουμε πως το ήθος πλείστων εξ αυτών που χαρακτηρίζουν εαυτούς αναρχικούς παρουσιάζει βαθμηδόν τέτοιο χάλι, άραγε ποια απύθμενα ερέβη μας «ξημερώνουν» αύριο; Οι απαντήσεις αναμένονται καθ’ όλα συναρπαστικές στα «προσεχώς» της κοινωνικής «κουίντας»…

Πόντιξ ο Σισσύφιος

Υ.γ1 Να φανταστώ πως κι ο δικός μου πατήρ, καταγόμενος εξ επιφανούς γενιάς υπονόμιων βρωμοπόντικων, αν πράξω αναλόγως, θα γίνει δεκτός εξ ίσου θερμά από τον πολυχρονεμένο μας πρωθυπουργό και τον σεβασμιότατο αρχιεπίσκοπο. Σωστά;

Υ.γ2 Δια τους βλακωδέστατους που συνέκριναν την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, με εκείνη των μελών του I.R.A, τα λόγια μπροστά στην μωρία τους ξεθηκαρώνουν το γιαπωνέζικο tanto τους και κάνουν χαρακίρι. Καμιά φορά κι αυτοί που θέλουν να κατακτήσουν την εξουσία, όπως επιδίωκε κι ο I.R.A, είναι εις θέσιν να επιδείξουν αγνότερο ήθος από λαοπρόβλητους «αντιεξουσιαστές».

Πηγή: Anarchy Press

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Η ξεκάθαρη νίκη του Ρωμανού και της δημοκρατίας

Η δικαίωση του προσωπικού αιτήματος του Νίκου Ρωμανού για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας, αναπόφευκτα φέρνει στο φως κάποια ζητήματα, που αφορούν κυρίως την αλληλεγγύη του λεγόμενου αναρχικού χώρου, της αριστεράς και της δημοκρατίας γενικότερα, αλλά και για το ζήτημα της λεγόμενης «νίκης». Ζητήματα που τεχνηέντως δυστυχώς δεν ειπώθηκαν, αλλά θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούν ώστε να μην συνεχίσουν οι παρανοήσεις.

Το αίτημα του Νίκου Ρωμανού αφορά ένα προσωπικό ζήτημα, που δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία και δεν περιλαμβάνει κανένα απελευθερωτικό πρόταγμα. Η συσπείρωση τού λεγόμενου αναρχικού χώρου γύρω από το αίτημα του Νίκου Ρωμανού, καθώς και η παντελής απουσία μια διαφορετικής προσέγγισης και άποψης γύρω από το θέμα, είναι δείγματα συγκεντρωτισμού και «πολιτικής γραμμής», που ταιριάζουν με κομματικές λογικές παρά με την αναρχία.

Παρ’ όλα αυτά σε κείμενο του ο Νίκος Ρωμανός υποστηρίζει ότι από τον αγώνα του βγήκε κερδισμένη η αναρχία: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε για αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά, πολιτικά και πρακτικά οι μεγάλοι νικητές». Εάν η αναρχία έχει σχέση με καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και με καλύτερη θεσμική μόρφωση τότε η αναρχία έχει μετουσιωθεί σε κάτι ευτελές και θα πρέπει να εγκαταλειφθεί άρον άρον.

Πού να πήγε άραγε το πρόταγμα: «γκρεμίστε όλες τις φυλακές» και το σύνθημα-πρόταγμα «το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος»; Μήπως τα δύο παραπάνω ήταν αρκετά «ακραία» για αριστερές και δημοκρατικές αντιλήψεις και αντικαταστάθηκε με τα αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και δικαίωμα όλων στην μόρφωση; Νίκη λοιπόν για τον Ρωμανό! Μια νίκη που φοράει βραχιολάκι σήμερα και αύριο τσιπάκι… αρκεί να παίρνουμε «ανάσες ελευθερίας». Ποιός θα περίμενε ότι το περιβόητο βραχιολάκι που ακουγόταν εδώ και χρόνια με πολλές αντιδράσεις, θα περνούσε τελικά και θα νομιμοποιόταν, μετά από αίτημα φυλακισμένου, ο οποίος εντάσσει εαυτόν στην αναρχία;

Πριν από λίγους μήνες ο Νίκος Ρωμανός παντρεύτηκε στους χώρους της φυλακής. Αναμφίβολα η πράξη αυτή είναι δικαίωμα του και σαφώς προσωπική επιλογή. Τί θα γινόταν εάν ο Νίκος Ρωμανός επιθυμούσε την τέλεση του γάμου του όχι σε χώρο της φυλακής, αλλά σε κάποιο δημαρχείο ή ακόμα και σε εκκλησία για να κερδίσει μια επί πλέον ανάσα ελευθερίας και του το απαγόρευαν οι δεσμοφύλακες; Θα ήταν άξιος της αλληλεγγύης μας; Το πρόταγμα και στις δυο περιπτώσεις είναι το ίδιο: η ανάσα ελευθερίας. Εκεί όπου υπάρχει διαφορά είναι στην αφορμή. Αλληλεγγύη στον Ρωμανό γιατί θέλει να παντρευτεί; Γιατί όχι! Επί πλέον θα είχε (και σ’ αυτήν την περίπτωση) την προφανή στήριξη της εκκλησίας και πιο συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας. Αλλά προφανώς και το αίτημα του πάλι δεν θα είχε σχέση με καμία αναρχία.

Πουθενά δεν ακούστηκε ότι το αίτημα του Νίκου Ρωμανού είναι βαθιά δημοκρατικό και προέρχεται από νόμους και θεσμίσεις του κράτους. Όμως αυτός είναι ο λόγος που το θέμα της απεργίας πείνας αγκαλιάστηκε τόσο πολύ από την αριστερά και τον δημοκρατικό χώρο γενικότερα. Για τον ίδιο λόγο η βουλευτής του Σύριζα Ζωή Κωνσταντοπούλου αναφώνησε, πολύ σωστά, ότι η θετική έκβαση της υπόθεσης είναι «νίκη της δημοκρατίας».

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Για την Εξέγερση

Είναι γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι οι εξεγέρσεις, είναι γεννήματα περιόδων κοινωνικής «ασφυξίας», γιατί η λεγόμενη ασφυξία είναι συνεχόμενη. Επίσης είναι γελασμένοι όσοι πιστεύουν το αντίθετο. Ότι δηλαδή, οι εξεγέρσεις γεννιούνται σε καιρούς «ανθηρούς», που προοικονομούν ή έπονται περιόδων «ασφυξίας». Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι κανένας «ανθηρός» καιρός δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει, όσο οι ζωές μας θα διαφεντεύονται από εγχώριους και μη εξουσιαστές, από την κυριαρχία και το κράτος.

Μια περίοδος «παροχών» σε καμία περίπτωση δεν δύναται να χαρακτηριστεί και «ανθηρή». Στον ελλαδικό χώρο τρανό παράδειγμα ήταν οι παροχές του Πασοκ, που δεν συγκίνησαν ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων το οποίο προτάχθηκε ανυπότακτο και σχεδόν μονίμως εξεγερμένο, έτσι που να μοιάζει σαν εξωγήινο μπροστά στην λαίλαπα της απατηλής παροχής και των κλούβιων ιδανικών, δημιουργώντας στρατιές αποχαυνωμένων ανθρώπων. Ήταν αυτοί οι άνθρωποι που δεν περίμεναν να χάσουν λεφτά για να κατέβουν στους δρόμους, να συγκρουστούν, να φυλακιστούν, να χάσουν την ζωή τους και να γράψουν σε χαρτιά και τοίχους αυτό που τους πνίγει και που είναι το ίδιο με αυτό δίνει ανάσα σε άλλους… Ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που το όλον και το μερικό τα αντιμετωπίζουν κοινά και για τους οποίους δεν είναι δυνατό να υφίσταται το ένα δίχως το άλλο.

Η «ασφυξία» για την πλειονότητα των ανθρώπων σ’ αυτό τον πλανήτη είναι μόνιμη και μεθοδευμένη, απλά είναι αρκετοί αυτοί που επαναπαύονται με την πρώτη ευκαιρία, με το πρώτο πεταμένο ξεροκόμματο από το κράτος, βαφτίζοντας την στιγμή εκείνη «ανθηρή».

Για το λόγο αυτό ξέρουμε ότι καμία είδους πολιτική διαχείριση δεν πρόκειται να αλλάξει τα πράγματα. Τα προσφερόμενα ψίχουλα της μιας ή της άλλης προτεινόμενης πολιτικής διαχείρισης και οι υποσχέσεις, δεν αποσκοπούν σε κάτι το ουσιαστικό  για τον άνθρωπο, παρά μόνο την συνέχιση της δουλοκτητικής σχέσης εξουσίας και ανθρώπου. Ο στόχος ένας: Να συνεχίσει ο άνθρωπος να παραμένει σε κατάσταση δουλείας. Όλες ιστορικά οι εξεγέρσεις δεν είναι παρά φως, άλλοτε λιγοστό και άλλοτε δυνατό, στα σκοτεινά μονοπάτια της εξουσίας. Άλλες διήρκεσαν αρκετά, άλλες άλλαξαν μορφή και διαφεντεύτηκαν και άλλες πνίγηκαν στο αίμα εν τη γενέσει τους, μα όλες άφησαν παρακαταθήκη την εμπειρία τους και το μήνυμα ότι ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε να ζει υποταγμένος.

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press