Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Για τους Τσιγγάνους

 Στις 30 Ιουλίου το 2013 ο Δήμος Καλαμάτας μετά από συντονισμένη επιχείρηση πλαισιωμένη από ΜΑΤ, εισαγγελείς και μπουλντόζες κατεδάφισε τον Τσιγγάνικο καταυλισμό στην θέση Παλιάμπελα κοντά στην είσοδο της πόλης. Μετά από ένα χρόνο και κάτι επίκειται η κατεδάφιση ενός δεύτερου καταυλισμού ο οποίος βρίσκεται λίγα εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα και αποτελείται από δεκάδες οικογένειες που στεγάζονται σε 64 κτίσματα.
Οι δύο καταυλισμοί βρίσκονται στην συγκεκριμένη περιοχή της Καλαμάτας για αρκετές δεκαετίες αλλά τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στο στόχαστρο του Δήμου Καλαμάτας, των τοπικών ΜΜΕ αλλά και ορισμένων κατοίκων που διαμαρτύρονται ότι η περιοχή είναι άντρο παραβατικότητας.

Η κύρια συλλογιστική αυτών που επιθυμούν την απομάκρυνση των Τσιγγάνων από την συγκεκριμένη περιοχή είναι αυτή της παραβατικότητας. Στην παραβατικότητα εντάσσονται πράξεις όπως η διακίνηση και το εμπόριο ναρκωτικών, η ρευματοκλοπή και η κατάληψη δημόσιου ή ιδιωτικού χώρου. Η αλήθεια είναι όμως ότι η πόλη επεκτείνεται προς το μέρος όπου για δεκαετίες διέμεναν οι τσιγγάνοι οπότε οι συσχετισμοί και τα περιθώρια διαμορφώνονται εκ νέου. Έτσι οι κάτοικοι της τελευταίας κατηγορίας πρέπει να εξοβελιστούν σε ένα χώρο πολύ μακριά από την πόλη, το λεγόμενο βάλτο, παρέα με ποντίκια, κουνούπια στη μέση του πουθενά ώστε να μην φαίνονται, να μην ακούγονται και να μην μας μυρίζουν γιατί η μυρωδιά από το σκατό του βιολογικού καθαρισμού λίγο πιο πέρα θα καλύπτει τα πάντα. Στο ίδιο μέρος όπου τα ''προϊόντα'' αφόδευσης των κατοίκων της πρώτης κατηγορίας βρίσκουν μέρος διαμονής, βρίσκεται η λύση διαμονής και για τους κατοίκους της τελευταίας κατηγορίας!

Καταρχήν είναι αναγκαίο να ξεκαθαριστεί ότι η προαναφερθείσα παραβατικότητα καλύπτεται και παράγεται από το ίδιο το κράτος και κατ' επέκταση από τους μηχανισμούς της δημοτικής αρχής. Η οικονομική και ηθική εξαθλίωση που βιώνει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο στις κοινότητες των Τσιγγάνων, όπου με διάφορα μέσα ''παραβατικά'' ή μη τα μέλη αυτών των κοινοτήτων προσπαθούν να επιβιώσουν. Για δεκαετίες η εν λόγω ''παραβατικότητα'' στην περιοχή του καταυλισμού αμβλύνονταν λόγω των πελατειακών σχέσεων των εκάστοτε δημάρχων και νομαρχών με την κοινότητα των τσιγγάνων. Χαρακτηριστικό γεγονός είναι μια παλαιότερη εκλογική αναμέτρηση που κρίθηκε για λίγους εκατοντάδες ψήφους υπερ του νυν δημάρχου Π. Νίκα. Το τελευταίο εκλογικό κέντρο όπου και τελικά ανέδειξε τον δήμαρχο ήταν αυτό της περιοχής του καταυλισμού. Ο καταυλισμός διέθετε δίκτυο ύδρευσης και ρεύματος για δεκαετίες, αλλά μέχρι χθες όλα αυτά φαίνεται πως δεν ενοχλούσαν κανένα δήμαρχο που μάλιστα λειτουργούσαν σιωπηρά υπό την σκέπη του και με την προϋπόθεση ψηφοθηρικών ανταλλαγμάτων. Η υποκρισία του κράτους μεγαλώνει όταν δείχνει μεγάλη ευαισθησία για περιοχές ''καταπατημένες'' από τσιγγάνους καθώς και για τις ''αυθαίρετες'' παράγκες τους αλλά χάνεται όταν κάποιο μεγαλολαμόγιο χτίσει σε παραλία καταπατώντας δημόσιο χώρο, ή αν πρόκειται για αυθαίρετα εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία κλπ.
Το εμπόριο και η διακίνηση ψυχοτρόπων ουσιών είναι πρακτικές που επιδίδονται πλήθος ατόμων τσιγγάνων ή μη αλλά η σύλληψη για κατοχή κάνναβης ή ηρωίνης σε τσιγγάνικο καταυλισμό φαίνεται πως έχει μεγαλύτερο βάρος και στην προκειμένη χρονική περίοδο συμφέρει! Να θεωρήσουμε τυχαίο ότι τον τελευταίο χρόνο ο καταυλισμός είχε δεχτεί πλήθος εφόδων της αστυνομίας και ότι η κάθε έφοδος γινόταν γνωστή από τα τοπικά ΜΜΕ;
Από όλα τα παραπάνω φαίνεται πως εν τέλει το κλίμα ετοιμάστηκε, ο εχθρός πλέον είναι επικίνδυνος και επιτέλους αφού έγινε επικίνδυνος θα αντιμετωπιστεί, νιώθοντας έτσι την καταστολή της εξουσίας. 
Μόνο που αφού ο εχθρός θα ισοπεδωθεί μετά τι θα απογίνουμε χωρίς εχθρό; Ποιος λέτε να είναι έτοιμος να υποδυθεί το εχθρό;  

                                                                                                                                   Ελευθερόκοκκος





Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Εμένα οι φίλοι μου. Κατερίνα Γώγου

Για όλους αυτούς που ονειρεύονται χωρίς να κοιμούνται


Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας, 
αποφάσεις συνεδρίων, 
δανεικά κοστούμια, 
σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες, 
απειλητικές σιωπές
κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες
καθυστέρηση
Το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά
Το ασθενοφόρο
Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στο λαιμό σας, στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Η διπλή δολοφονία των ακροδεξιών bodybuilders: Ιδεολογία, Εξάρτηση και Πολιτική

H δολοφονία των δύο bodybuilders από δύο δεκαοχτάχρονους που γυμνάζονταν στο ίδιο γυμναστήριο και είχαν σαν διατροφικό, γυμναστικό και ιδεολογικό μέντορα τον έναν από τους δύο δολοφονημένους, θα μπορούσε να είχε περάσει στα αστυνομικά δελτία των ειδήσεων σαν ένα γεγονός από τα πολλά που καλύπτονται. Όμως, τα τατουάζ με τις σβάστικες και άλλα αρχαιοελληνικά σύμβολα που είχε ο ένας από τους δολοφονημένους, τα χουντικά σχόλια του άλλου θύματος σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και οι φωτογραφίες του σε συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, έδωσαν αφορμή για σπεκουλάρισμα, παραφιλολογία και διαθέσεις που ήταν έτοιμες για περισσότερο αίμα.

Μέχρι να αποσαφηνιστεί περί τίνος πρόκειται, τα ΜΜΕ έπαιζαν με τις λέξεις δίνοντας έμφαση στα τατού με τις σβάστικες του ενός εκ των δολοφονηθέντων και διαμόρφωναν κλίμα για πολιτικό ή φυλετικό έγκλημα, ακονίζοντας έτσι τα μαχαίρια τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ακροδεξιάς ιστοσελίδας defence net όπου αναπαρήγαγε ότι οι δολοφόνοι είναι αλβανικής καταγωγής. Βέβαια, οι δολοφόνοι όχι μόνο δεν ήταν αλβανικής καταγωγής αλλά έλληνες και μάλιστα ο ένας από τους δύο με σβάστικα στο μπράτσο του. Η Χρυσή Αυγή αρκέστηκε να ασχοληθεί με τον Παπαδημούλη που αποκάλεσε Ναζί τους δολοφονημένους, αποφεύγοντας να σχολιάσει την ενδοοικογενειακή δολοφονική βία που ξέσπασε στους ευρύτερους κόλπους της, πράγμα που δεν θα το έκανε εάν οι δολοφόνοι ήταν άλλοι και όχι οι συγκεκριμένοι που ήταν φίλα προσκείμενοι σε αυτή.

Η επικρότηση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής από την Χρυσή Αυγή, που επιτρέπει σιωπηρά ακόμα και την λήψη αναβολικών για την αύξηση της μυϊκής δύναμης, φαίνεται πως ισχύει μόνο όταν αυτή η δύναμη στρέφεται προς άλλους, αλλά όταν στρέφεται προς τους ίδιους ή όταν γενικώς κάτι δεν πάει καλά η τακτική αλλάζει και γίνεται δεν γνωρίζω, δεν είδα, δεν άκουσα, κοινώς τα συγκεκριμένα άτομα μεταμορφώνονται σε λανθάνοντες ως να μην υπήρξαν ποτέ (επίσης βλέπε και περίπτωση Ρουπακιά). Η συγκεκριμένη τακτική χαρακτηρίζει ανεξαιρέτως όλους τους πολιτικούς χώρους που χρησιμοποιούν τους ανθρώπους πος όφελός τους, αλλ’ όμως αν κάτι δεν πάει όπως υπολογίστηκε τους πετάνε στην πάντα και δεν υπήρξαν ποτέ.

Ενδεικτικό της αμηχανίας που ακολούθησε μετά την δημοσιοποίηση του προφίλ των δολοφόνων ήταν και η μοτοπορεία πολλών φίλων των δολοφονημένων στην πόλη της Καλαμάτας. Η φαινομενικά χωρίς λόγο μοτοπορεία που έγινε μετά την κηδεία του ενός δολοφονημένου, έμοιαζε σαν μια άτυπη και βουβή επίδειξη δύναμης χωρίς ξέσπασμα, λόγω του ότι οι δολοφόνοι δεν ήταν αυτοί που ίσως θα περίμεναν.

Από την άλλη ο Παπαδημούλης του Σύριζα θυμήθηκε, εκ των υστέρων, ότι ένας από τα θύματα τον απειλούσε ηλεκτρονικά και θέλησε να δείξει πως κόπτεται να αποδοθεί η δικαιοσύνη ακόμα και γι’ αυτόν που τον απειλούσε, παρ’ ότι κατ’ αυτόν ήταν Ναζί. Αυτό είναι μεγαλείο δικαιοσύνης αλλά και πολιτικής, γιατί έτσι παραμένεις αντιφασίστας (τόσοι ψήφοι να πάνε χαμένοι;) αλλά ζητάς και δικαιοσύνη γι’ αυτούς που σκότωσαν τους κατ’ εσένα Ναζί (άλλοι τόσοι ψήφοι να πάνε χαμένοι;).



Σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις στεροειδών αναβολικών

Μια σημαντική πτυχή στο εν λόγω γεγονός είναι αυτή των αναβολικών. Τα αναβολικά επιδρούν ψυχικά και σωματικά στα άτομα που τα λαμβάνουν, διαστρεβλώνοντας το σώμα και τον ψυχισμό τους. Στο συγκεκριμένο γεγονός φαίνεται πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο, καθώς θύτες και θύματα ήταν εθισμένοι σ’ αυτά.

Πολλοί γνωρίζουν τις επιδράσεις των αναβολικών στο σώμα, όπως η αύξηση της μυϊκής μάζας και βάρους, αλλά ίσως να μην γνωρίζουν τις επιπτώσεις, σωματικές και ψυχολογικές. Γενικά, τα στεροειδή αναβολικά μπορούν να προκαλέσουν αυξημένη ηπατική λειτουργία, ύφεση της φυσικής παραγωγής τεστοστερόνης, αύξηση των επιπέδων χοληστερόλης και της αρτηριακής πίεσης, διαταραχή της λειτουργίας του θυρεοειδούς, πονοκεφάλους, ρινορραγία, κράμπες, ανάπτυξη γυναικομαστίας στους άνδρες, έλλειψη ευαισθησίας στην ινσουλίνη, ανδρογονικές παρενέργειες, όπως η αραίωση των μαλλιών, διευρυμένος προστάτης, λιπαρό δέρμα, κατακράτηση υγρών, αύξηση της τριχοφυΐας, επιθετικότητα, καχεκτική ανάπτυξη αν ο χρήστης είναι έφηβος και τέλος επιτάχυνση ανάπτυξης όγκων.

Ποιο συγκεκριμένα:

Αναπαραγωγικό σύστημα: Η λήψη τεραστίων ποσοτήτων στεροειδών από εξωγενείς πηγές ουσιαστικά «τεμπελιάζει» τον παραγωγό αδένα τεστοστερόνης (όρχεις) και δεν παράγει από μόνος του τεστοστερόνη, οδηγώντας τον σταδιακά σε ατροφία. Η μακροχρόνια λήψη τέτοιων ουσιών σταματάει τη φυσική παραγωγή τεστοστερόνης, οπότε τα άτομα μπορεί για το υπόλοιπο της ζωής τους να λαμβάνουν χαμηλή δόση τεστοστερόνης.

Στις γυναίκες έχει παρατηρηθεί αυτό που μπορεί να ονομαστεί ως αρρενοποίηση. Τα πιο συνήθη χαρακτηριστικά είναι η εμβάθυνση της φωνής, η εμφάνιση ακμής και τριχοφυΐας στο πρόσωπο, η διακοπή της περιόδου καθώς και μείωση του στήθους. Ο γυναικείος οργανισμός από την λήψη στεροειδών αναβολικών μπερδεύεται τόσο ώστε μπορεί να παρατηρηθεί και αύξηση του μεγέθους της κλειτορίδας.

Καρδιαγγειακό σύστημα: Η χρήση αναβολικών στεροειδών αυξάνει την αρτηριακή πίεση κατά 10-12mmHg. Συγχρόνως μεγαλώνει την «κακή» χοληστερίνη και μικραίνει την «καλή», με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος απόφραξης των αρτηριών της καρδιάς και του εγκεφάλου. Οι περισσότεροι θάνατοι χρηστών τέτοιων αναβολικών ουσιών προέρχονται από αρρυθμίες, καρδιακή ανεπάρκεια και εμφράγματα.

Ήπαρ: Η εισαγωγή στον ανθρώπινο οργανισμό τέτοιων ουσιών μεταμορφώνει το ήπαρ σε μια μηχανή που δουλεύει συνεχώς υπερωρίες και είναι έτοιμη να τιναχτεί στον αέρα, με αποτέλεσμα να αυξάνονται στο κατακόρυφο τα ένζυμα του συκωτιού.

Οι επιδράσεις σε ψυχολογικό επίπεδο είναι πολλές και καταστροφικές για το άτομο-χρήστη, καθώς και για τους γύρω του. Η πιθανότητα αυτοκτονίας, μετά από παρατεταμένη χρήση στεροειδών ή μετά τη διακοπή τους, είναι πολύ μεγάλη σε σχέση με τον αντίστοιχο πληθυσμό. Οι περισσότεροι χρήστες, επίσης, εμφανίζουν πολύ βίαιη συμπεριφορά και επιθετικότητα, μία κατάσταση που στα αγγλικά ονομάζεται «roid rage» (από το steroid rage). Αυτή η συμπεριφορά συνδυάζεται συχνά με διαταραχές της διάθεσης, δηλαδή κατάθλιψη και μανία. Η βίαιη συμπεριφορά και η επιθετικότητα «roid rage» σχετίζονται με την αλματώδη αύξηση της τεστοστερόνης, όμως σε περίπτωση που το άτομο θελήσει να σταματήσει την χρήση, τότε λόγω των χαμηλών επιπέδων τεστοστερόνης, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα επίπεδα οιστρογόνων θα αυξηθούν, βαθμιαία θα οδηγηθεί στην κατάθλιψη. Η ελαχιστοποίηση της κατάθλιψης επιτυγχάνεται, με τη χρήση πολλών φαρμάκων τα οποία αποκαθιστούν τη φυσική παραγωγή τεστοστερόνης και οιστρογόνων. Τέλος, είναι γνωστόν ότι τα στεροειδή μπορεί να προκαλέσουν εξάρτηση και το άτομο να δυσκολεύεται ιδιαίτερα να τα σταματήσει, ακόμα και αν έχει υποστεί σημαντική σωματική ή ψυχική βλάβη.


Βιομηχανία παραγωγής υπανθρώπων

Διαβάζοντας τις επιπτώσεις που μπορούν να προκαλέσουν τα αναβολικά, μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει τον εξευτελισμό και τον βιασμό της ανθρώπινης φύσης στο βωμό των σκουπιδιών του life style και του τσαμπουκά που παράγει το κράτος και η εξουσία.

Το γεγονός της δολοφονίας στην Μάνη είναι τρανό παράδειγμα σωματικής και ψυχικής αλλοτρίωσης. Οι δολοφονημένοι καθώς και οι δολοφόνοι είχαν επιλέξει ένα δρόμο φορτωμένο από κρατικά σκουπίδια όπως ντρόγκες, γρήγορες μηχανές και αμάξια, νυχτερινά in μαγαζιά, νταηλίκια και μαγκιά, πασπαλισμένα με μια επίσης μοδάτη εθνικιστική ιδεολογία για να νοιώθουν ότι έχουν και άποψη.

Η προ λίγων ημερών σύγκληση συμβουλίου με θέμα την αντιμετώπιση των αναβολικών ουσιών, με τους υπουργούς Κικίλια, Βορίδη και Ανδριανού, καθώς και μπάτσων αξιωματικών, μόνο μειδιάματα μπορεί να προκαλέσει καθώς ο λύκος ποτέ δεν φυλάει τα πρόβατα. Οι συνιστάμενοι ξέχασαν το όργιο των αναβολικών που έφτασε σε αποκορύφωμα πριν από δέκα χρόνια για τις ανάγκες των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς αγώνες και την μετέπειτα εθνική υπερηφάνεια. Ξέχασαν ότι το φούσκωμα από εθνική υπερηφάνεια δεν ήταν άλλο από το φούσκωμα που προκαλούν τα αναβολικά. Αλλά, βλέπετε, ο εθνικός σκοπός άγιαζε τα μέσα. Η δημιουργία τέτοιου είδους υπανθρώπων και ανθρωποειδών εξαρτωμένων από ουσίες και αγκυλωμένων σε αξίες που εξευτελίζουν την ύπαρξη τους, προσβάλει την ανθρωπινότητα τού κάθε ατόμου ξεχωριστά, γεννώντας στρατιές εξαρτημένων.

Το κράτος γνωρίζει, ότι ο άνθρωπος μαριονέτα μπορεί να παίξει όποιο έργο επιθυμεί αυτό και συγχρόνως να ζει την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος και δυνατός. Μόνο που η δύναμη και η ελευθερία δεν κρύβονται στους φουσκωμένους μύες, ούτε στις αξίες-σκουπίδια που προβάλει το κράτος.

Ελευθερόκοκκος

Δημοσιεύθηκε στη αναρχική εφημερίδα  ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 141, Σεπτέμβριος 2014

Πηγή: Anarchy Press

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

«Λαϊκή Παράδοση και κρατική καταστολή»

Η επινόηση της «παράδοσης» από το κράτος για την δημιουργία ομογενοποίησης του έθνους-κράτους





     Πόσο  «αυθεντική» μπορεί να είναι η «παράδοση»; Πως είναι δυνατόν η κρατική καταστολή να έχει βάλει χέρι σε χορούς, τραγούδια, μουσικές και πανηγύρια ανθρώπων με σκοπό τον έλεγχο και την υποταγή; Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά και σε καμία περίπτωση συνομοσιολογικά! Για την κρατική εξουσία η μουσική, τα τραγούδια και ο χορός δεν ήταν πάντα μια αθώα διέξοδος όπως για τους περισσότερους ανθρώπους. Αυτό που σήμερα ορίζουμε ως «παράδοση» έχει επινοηθεί σε μεγάλο βαθμό από την προσπάθεια του κράτους να επιβληθεί στους ανθρώπους που την βιώνουν και την εξελίσσουν. Η προσπάθεια του κράτους να ομογενοποιήσει τον πληθυσμό του υπό την σκεπή μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας πέρασε, και περνάει, μέσα από την «παράδοση». Το μακρύ χέρι του κράτους όπου έχει αναλάβει να ανακαλύπτει και στην συνέχεια να κρύβει ή να παραποιεί όποια «παράδοση» δεν συμβαδίζει με τις αρχές του έθνους, ονομάζεται λαογραφία! Το αντικείμενο μελέτης της λαογραφίας, σύμφωνα με εκείνη, είναι η διερεύνηση της «ψυχής του λαού» . Οι θιασώτες της λαογραφίας πιστεύουν στον άρρηκτο δεσμό μεταξύ κράτους και λαογραφίας. Το κράτος, σύμφωνα με την λαογραφία, θεωρείται ως οργανισμός που διέπεται από την «ψυχή του λαού». Η λαογραφία γνωρίζοντας καλύτερα από κάθε άλλη επιστήμη «την ψυχή του λαού» ορίζει την θέση της ως «σύμβουλος» του κράτους. Ο μεγαλύτερος θρίαμβος κατά τους λαογράφους θα ήταν εάν κάθε πολιτική πράξη ανταποκρινόταν τέλεια στο χαρακτήρα των εξουσιαζόμενων έτσι ώστε ακόμα και τα ποιο επαχθέστερα και άδικα μέτρα να θεωρούνται αναγκαία, γιατί το κράτος δεν κάνει κάτι άλλο παρά να διεκπεραιώνει τις δικές τους ανάγκες! Σε αυτό το σημείο εμφανίζονται οι πραγματικοί χαρακτήρες της λαογραφίας: της εκπαίδευσης και της χειραγώγησης. Με άλλα λόγια εδώ αρχίζει ο πραγματικός σκοπός της που δεν είναι μόνο να καταγράψει ότι υπάρχει στην κουλτούρα των ανθρώπων αλλά όπου χρειάζεται να κρύψει, να παραλλάξει και εν τέλει να επινοήσει νέες που θα μοιάζουν ότι υπήρχαν από πάντα!

Ευχετήρια κάρτα Λυκείου Ελληνίδων αρχές του 20ου αιώνα. «Ευγενείς Κορασίδες» ντυμένες με χλαμύδες χορεύουν παραδοσιακούς χορούς

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
    Ο όρος «λαογραφία» εδραιώθηκε από τον Νικόλαο Πολίτη στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Πολίτης ανέλαβε από το κράτος να αποδείξει την άμεση σύνδεση των ηθών και των εθίμων του τότε ελλαδικού χώρου με ήθη, έθιμα και πρακτικές από την ελληνική αρχαιότητα. Στην συνέχεια  εξέλιξε την μέθοδο του συγκρίνοντας τις πρακτικές του πληθυσμού του ελλαδικού χώρου με άλλες ανά τον κόσμο, με σκοπό να θέσει την αρχαία ελλάδα ως την αφετηρία για πολλά ήθη και έθιμα ανά τον κόσμο!  Η συγκεκριμένη πρακτική είχε ξεκινήσει στην ευρώπη από τις αρχές του 19ου αιώνα οπού οι εξουσιαστές έσκυψαν πάνω στις παραδόσεις και στο πρόσφατο παρελθόν με σκοπό ένα κοινό σημείο αναφοράς για όλους και καθ’ επέκταση την ομογενοποίηση της κουλτούρας του πληθυσμού εντός των ορίων του κράτους. Πτυχές της κουλτούρας των ανθρώπων, όπως το τραγούδι, η μουσική, η φορεσιά και ο χορός αναδείχτηκαν ξαφνικά ως υψηλή καλλιτεχνική δημιουργία και το κράτος ανέλαβε την προστασία τους καθώς και την διαχείριση τους. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν «σχολές» που είχαν ως στόχο την διατήρηση και την ανάδειξη τεχνών που σχετίζονται άμεσα με αυτή την κουλτούρα. Για παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε την δημιουργία «εθνικών σχολών μουσικής» στην ευρώπη και στις χώρες του ανατολικού μπλοκ που διαμόρφωσαν μουσικά τους εκάστοτε πληθυσμούς. Επίσης με τον ίδιο τρόπο οι παλιές ενδυμασίες προσεγγίστηκαν ως «εθνικά κειμήλια» και απετέλεσαν μουσειακά αντικείμενα που υπενθύμιζαν στους πολίτες της εκάστοτε χώρας το ένδοξο παρελθόν!
     Με όλα τα παραπάνω μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η λαογραφία στον ελλαδικό χώρο υπήρξε άξιο τέκνο της προσπάθειας των ευρωπαϊκών κρατών να εξουσιάσουν μέσω της φόρμας του εθνικισμού! Η λαογραφία δεν έπαψε ποτέ να αναζητά τις αρχαίες ρίζες και όταν δεν τις έβρισκε συχνά τις επινοούσε για λογαριασμό του κράτους που πάσχιζε να διαμορφώσει εθνική συνείδηση σε έναν ανομοιογενή πληθυσμό. Η συγκεκριμένη μέθοδος της «εθνοαρχαιολογίας» του Νικολάου Πολίτη δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα  και επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς καταγραφής όπως αυτή του χορού. Στο συγκεκριμένο χώρο δύο γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην «εθνικοποίηση» και ομογενοποίηση του χορού στον ελλαδικό χώρο α) η γνωστή φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρρέν με την ίδρυση του «λυκείου ελληνίδων»  το 1911 και β) η Δόρα Στράτου  με την δημιουργία του  «σωματείου ελληνικών χορών Δόρα Στράτου» το 1952.
     Η Παρρέν πλήρως συνυφασμένη με τις πρακτικές τις λαογραφίας θέτει ως σκοπό της γυναικείας λέσχης της να διασώσει και να διατηρήσει τους «παραδοσιακούς» χορούς, τα τραγούδια καθώς και τις ενδυμασίες συνδέοντάς τα πάντα με την αρχαιότητα! Τα μαθήματα χορού στο  «λύκειο των ελληνίδων» πλαισιώνονταν από αγαλματίδια και χορευτικές κινήσεις βασισμένες σε αρχαίες αγγειογραφίες. Ο σκοπός αυτός απέβλεπε στην απόδειξη της ιστορικής συνέχειας των χορών, στον καλλωπισμό αλλά και βραχυπρόθεσμα στην κατάταξη των ελλήνων στους «ευγενείς» δυτικούς και όχι στους «βάρβαρους από την ανατολή». Επίσης τα μαθήματα πλαισιώνονταν από ευρωπαϊκή ορχήστρα καθώς τα λαϊκά όργανα δεν ανταποκρίνονταν στην φιλοσοφία της λέσχης! Για τον ρόλο της Δόρας Στράτου θα αναφερθούμε παρακάτω.

Ο ρόλος που ανατέθηκε από το κράτος στην λαογραφία για την δημιουργία «εθνικού πλαισίου» στην «παράδοση».
Η μουσική και το τραγούδι
     Από τις αρχές του 20ου αιώνα οι λαογράφοι κατέγραφαν ανελλιπώς τον υλικό και πνευματικό βίο του ελλαδικού χώρου. Η προσάρτηση νέων εδαφών στο ελληνικό κράτος φέρνουν και νέους πληθυσμούς με διαφορετική γλώσσα και κουλτούρα. Ειδικότερα οι περιοχές της ηπείρου της μακεδονίας και της θράκης απαρτίζονται από ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που δεν μπορούν να «δέσουν εθνικά» και σε καμία περίπτωση δεν τους ενώνει το αρχαιοελληνικό τους παρελθόν. Σ’ αυτές τις περιοχές το κράτος ήταν ανελέητο. Οι λαογράφοι αφού κατέγραφαν, επέστρεφαν στην Αθήνα και αξιολογούσαν το υλικό. Οι αλβανικοί, οι σλαβομακεδόνικοι και οι εβραϊκοί στίχοι αντικαθίσταντο από ελληνικούς και σε όσα αδυνατούσαν να μπουν ελληνικοί λόγο ρυθμού ή μουσικής αφαιρούνταν! Με αυτό τον αήθη τρόπο διαμορφώθηκε η εθνική κουλτούρα.   Οι κάτοικοι πλέον απαγορεύονταν να ξανατραγουδήσουν όπως ήξεραν! Κάποιοι δεν ξανατραγούδησαν ποτέ και κάποιοι άλλοι δεν ξαναχόρεψαν τα τραγούδια με τους ελληνικούς στίχους! Με τον τρόπο αυτό κάνανε την δικιά τους προσωπική αντίσταση σε μια μάχη που το κράτος τους είχε κερδίσει! Στις μέρες μας ότι έχει απομείνει από αυτή την ιδιότυπη μάχη είναι τα τραγούδια με χάλκινα πνευστά της δυτ. μακεδονίας, όπου τα περισσότερα έχουν απομείνει δίχως λόγια! Τα συγκεκριμένα τραγούδια ως τις αρχές του 90’ δεν ήταν και τόσο δημοφιλή όπως σήμερα με αποτέλεσμα όποιος ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε τέτοια μουσική να βάζει σε κίνδυνο το «εθνικό του κύρος». Ας όψεται η μόδα του Μπρέγκοβιτς και του Κουστορίτσα που ανάγκασαν να «νομιμοποιήσουν» αυτό το είδος ως εγχώρια «έθνικ», χωρίς βέβαια να «νομιμοποιηθούν» και τα λόγια των τραγουδιών! Με αυτό τον τρόπο το κράτος έβαλε χέρι σε μια πτυχή της κουλτούρας της υπαίθρου (πανηγύρια) διαμορφώνοντάς τα και εν τέλει διαστρεβλώνοντας τον κοινωνικό ιστό περιοχών. Έτσι λοιπόν ο Γιάννης από το «Γιάννη μου το μαντήλι σου» μπορεί να έχει και άλλο όνομα ή ακόμα και άλλη γλώσσα αλλά να αποσιωπήθηκε όπως κάθε ένοχο μυστικό! Συγχρόνως με την βρώμικη δουλειά των λαογράφων το κράτος στην μακεδονία από τα μέσα του 20ου μέχρι την δεκαετία του 60’ οργάνωνε ομαδικές τελετές ορκωμοσίας για την αποκήρυξη οποιαδήποτε άλλης γλώσσας εκτός της ελληνικής! Οι κάτοικοι μαζεύονταν με την απειλή στρατού και χωροφυλακής στην πλατεία του εκάστοτε χωριού και εκεί σε μια επίσημη τελετή και την συμμετοχή στρατού, εκκλησίας κτλ ορκίζονταν ότι πλέων δεν θα ομιλούν άλλη γλώσσα παρά μόνο ελληνικά! Μερικές τέτοιες  γνωστές ορκωμοσίες έγιναν το 1959-60 στα χωριά: Τρέμινο Κάιλαρσκο με σημερινή ονομασία Καρδιά Πτολεμαίδας, Λούντοβο, Κόστουρσκο με σημερινή ονομασία Κρύα Νερά Καστοριάς και Καρπέσσινα Λέρινσκο με σημερινή ονομασία Ατραπός Φλώρινας (όπου μάλιστα παραβρέθηκαν κάτοικοι από 100 χωριά του νομού Φλώρινας). Οι τελετές σταμάτησαν το 60’ με διαταγή του υπουργού εξωτερικών Ευάγγελου Αβέρωφ γιατί χαλούσαν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Αυτό βέβαια συνέβη φαινομενικά αφού η πομπώδης τελετές ορκωμοσίας αντικαταστάθηκαν από ομαδικές δηλώσεις υπακοής! Χαρακτηριστική τέτοια δήλωση ήταν στο χωριό Όστροβο με σημερινή ονομασία Άρνισσα Πέλλας στις 25.3.1962 όπου υπογράφτηκε από 600 κατοίκους.


Ανακοινώσεις εφημερίδων για τις ομαδικές τελετές ορκωμοσίας στην μακεδονία.

Η διαστρέβλωση του χορού

     Με την ίδια πρακτική έγιναν και πολλές καταγραφές χορών. Εδώ σημαντικό ρόλο για την δημιουργία του «εθνικού πλαισίου» στο χορό έπαιξαν πολλοί λαογράφοι από τις αρχές του 20ου αιώνα και  η Δόρα Στράτου από το 50’ και μετά. Οι λαογράφοι συνδέανε αυθαίρετα τους χορούς με την αρχαιότητα καθώς και με τον «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα». Δημιουργούσαν μύθους γύρω από τους χορούς για να συσπειρώσουν τον πληθυσμό σε ένα «εθνικό πλαίσιο».  Η Στράτου κατέγραφε χορούς από την ύπαιθρο και κατά την επιστροφή της στην Αθήνα αξιολογούσε το εκάστοτε χορευτικό υλικό προσθέτοντας ή αφαιρώντας βήματα και κινήσεις. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούσε χορογραφίες που άλλαζαν κατά πολύ τον προϋπάρχοντα χορό. Εννοείται ότι η αξιολόγηση για το ποιες κινήσεις θα βγουν και ποιες θα προστεθούν βασιζόταν σε επιγραφές αρχαιοελληνικών αγγείων καθώς και στο πως ο κάθε χορός θα μπορούσε να εντυπωσιάσει το κοινό.  Οι χορογραφίες πλέον παρουσιάζονταν σε μορφή παράστασης στην Αθήνα αλλά και σε περιοδείες σε όλο τον κόσμο όπου παρουσιάζονταν ως αντιπροσωπευτικοί για κάθε τόπο. Έτσι σιγά σιγά ο χορός άρχισε να τυποποιείτε και να περνά στην φολκοροποίηση.  Σε αυτό το μοτίβο επιλέχθηκαν 4 χοροί ως εθνικοί όπου επινοήθηκε αυθαίρετα  το αρχαιοελληνικό τους καθώς και το «εθνικοαπελευθερωτικό» τους προφίλ (καλαματιανός, τσάμικος, πεντοζάλι, ζωναράδικος) και με την ανάπτυξη του τουρισμού και της εμπορικοποίησης του θεάματος την δεκαετία του 80’ προστέθηκαν ο ζεϊμπέκικος, ο χασάπικος,  το τσιφτετέλι, και το νεοσύστατο συρτάκι (ή ο χορός του Ζορμπά). Η Στράτου «επαγγελματοποιεί» και τυποποιεί τον παραδοσιακό χορό με αποτέλεσμα να χάσει τον βιωματικό του χαρακτήρα! Ο κάθε χορός πλέον αποκτά  πολύ συγκεκριμένα βήματα, άσχετα αν τον ίδιο χορό τον χόρευαν διαφορετικά από περιοχή σε περιοχή και πλέον διδάσκεται από επαγγελματίες του είδους!  Οι γεροντότεροι πλέον κάνουν πίσω σε κάποιο χορό γιατί αυτό που ήξεραν ήταν «λάθος» δίνοντας χώρο στους σπουδαγμένους νέους με τον «σωστό χορό»! Ο βιωματικός χαρακτήρας του χορού ξηλώνεται και μεταφέρετε στους διάφορους συλλόγους εκμάθησης που ξεπηδούν μετά την Στράτου, οι οποίοι μετά την απεδαφοποίησή του τον «φολκοροποιούν» με αποτέλεσμα να τείνει να μεταλλαχτεί σε μουσειακό είδος! Η συστηματική αναπαράσταση των ελληνικών «παραδοσιακών» χορών από τις οργανωμένες χορευτικές ομάδες δημιούργησε μια ιδιαίτερη αντίληψη για τον χορό στην Ελλάδα ταυτίζοντας τον πλέον ολοκληρωτικά με τη διδασκαλία.
     Η καταστολή του κράτους λοιπόν μπορεί να φτάσει και σε χώρους που φαινομενικά φαίνονται «αθώοι» και ανεπηρέαστοι. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε «παραδοσιακό» έχει υποστεί σοβαρές αλλοιώσεις και ωραιοποιήσεις με σκοπό την «εθνική ομογενοποίηση» πληθυσμών. Ο όρος «παράδοση» έχει δημιουργηθεί από το εξουσιαστικό μοντέλο του έθνους-κράτους για να ορίζει την μέσα σε εθνικά πλαίσια συμπεριφορά των πληθυσμών που έχουν εγκλωβιστεί στα σύνορά του. Πολλές φορές  η σημασία του όρου αυτού μπορεί να αλλάξει και να μεταμορφωθεί ανάλογα με τις εκάστοτε εξουσιαστικές συνθήκες, όπως η αλλαγή εθνικών συνόρων, η σύναψη συμμαχιών, η αλλαγή ιδεολογικής πολιτικής πλατφόρμας των εκάστοτε εξουσιαστών κ.α. Οι καθημερινές πρακτικές, τελετές, λειτουργίες και σκέψεις στην πορεία των ανθρώπων μέσα στους αιώνες διαστρεβλώθηκαν σε «παράδοση» και κατ’ επέκταση σε φολκλόρ χάνοντας έτσι τον κοινοτικό τους χαρακτήρα για να αποκτήσουν έναν διαφορετικό ρόλο που θα βολεύει το κράτος. Με την κατασκευή της  αρχαιολάγνας ομπρέλας λοιπόν, που είναι κοινή για όλους τους υπηκόους, το κράτος επέβαλε την πίστη και την υποταγή. Με αυτό τον τρόπο η αναφορά στο επινοημένο κοινό παρελθόν και κατ’ επέκταση στην κοινή κουλτούρα πάντα θα συνετίζει τις όποιες αμφισβητήσεις και αντιδράσεις απέναντι στην κρατική εξουσία και των πρακτικών της.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Erick John Hobsbawm, Terence Ranger «Η επινόηση της παράδοσης». Μετάφραση Θανάσης Αθανασίου, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004.
Anderson Benedict , «Φαντασιακές κοινότητες». Μετάφραση Χαντζαρούλα Ποθητή, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1997.
Michael Herzfeld, «Πάλι δικά μας, Λαογραφία, Ιδεολογία και η Διαμόρφωση της Σύγχρονης Ελλάδας». Μετάφραση Μαρίνος Σαρηγιάννης, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2002
Αυδίκος Ε. & Παπακώστας Χ. «Σύνορα και λαϊκοί πολιτισμοί στα βαλκάνια». Εκδόσεις Πεδίο, Αθήνα 2010.
Άλκη Κυριακίδου Νέστορος, «Η θεωρία της ελληνικής λαογραφίας». Εκδόσεις Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα 2001.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Αναρχική εφημερίδα '' Διαδρομή Ελευθερίας'' τεύχος Ιουλίου - Αυγούστου αριθμός τεύχους 118.