Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Ψάχνοντας στους βυθούς

Για δύο βδομάδες θα παρατηρώ βυθούς.
Τα αποτελέσματα όταν γυρίσω.


Ο νόμος της Ελιάς


Οι περιστάσεις το έφεραν έτσι ώστε  για δεύτερο συνεχόμενο post να ασχολούμαι με το θάνατο.
Πριν λίγες μέρες αποφάσισε να φύγει από τούτη την ζωή ο Γιώργης. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό τα μάτια του είχαν αντικατασταθεί με άλλα και δεν μπορούσε να δει τον πλούτο της ζωής του παρά την φτώχεια και τον φόβο.
Στο γεγονός αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο η πριν από μήνες επέμβαση στην καρδιά του όπου τον άφηνε αναγκαστικά έξω από όλα αυτά που του έδιναν ζωή, την φροντίδα των ελαιοχώραφων με το κλάδεμα και το μάζεμα των ελιών. Η επέμβαση τον άφησε σπίτι και ουσιαστικά έξω από αυτό που είχε μάθει να κάνει καλά σε όλη του τη ζωή. Αυτή ήταν η στροφή που τον οδήγησε στο δρόμο του τέλους του.
Αποκομμένος πια από την καθημερινότητα του ο Γιώργης καθόταν σπίτι του και βομβαρδίζονταν από τα κανάλια με φτώχεια και δυστυχία μέχρι που κατάφεραν να του φορέσουν τα γυαλιά που σε κάνουν να βλέπεις άδειο το γεμάτο ντουλάπι, άδεια την γεμάτη ζωή σου.
Μια μέρα του είπαν από την τράπεζα ότι για ένα δάνειο που είχε πάρει γύρω στα 3.000 ευρώ του άδειασαν το λογαριασμό αφήνοντάς τον άδειο. Ο λόγος ήταν ότι ο Γιώργης τους φαινόταν γέρος και ήθελαν κάποιον νεώτερο εγγυητή. Το κατάφεραν όμως και γέρασαν τον Γιώργη, τόσο ώστε μετά από μέρες ο Γιώργης να φύγει με την βοήθεια του δέντρου που αγάπησε και τον παίδευσε σε όλη του την ζωή.
Γύρω από το θάνατο του έσπευσαν διάφοροι να αντλήσουν πολιτική υπεραξία. Σπεύσαν λοιπόν κάποιοι που αύριο θα συνδιαλέγονται με τις τράπεζες και θα τις υπηρετούν, που αύριο θα είναι εξουσία να μας πουν πως οι τράπεζες σκοτώνουν πάνω από τον άψυχο Γιώργη. Το κράτος που υπηρετείται σκοτώνει και είστε αναπόσπαστο κομμάτι του.
Η ελιά λοιπόν εάν βγει στραβά όσο και να την φέρνεις στα ίσια της στραβή θα είναι. Μόνο με κόψιμο θα συνέρθει.   

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Δραπετεύοντας


Είχαμε να μιλήσουμε σχεδόν δύο χρόνια, αλλά το ξέρω πως αυτό δεν λέει και πολλά τις περισσότερες φορές. Βλέπεις είναι κάποιοι άνθρωποι που εμφανίζονται στην ζωή σου και μετά ξεμακραίνουν από την φυσική παρουσία και γίνονται ορατοί μόνο μέσα από τα τοιχώματα της καρδιάς. Το ξέρω ότι εσύ αυτό δεν θα το θεωρούσες κοινότυπο.

Ξεμακραίνουν οι άνθρωποι όχι πάντα γιατί το θέλουν, αλλά γιατί η καθημερινότητα είναι αδυσώπητη και δεν χαρίζεται. Γιαυτό το λόγο οι καρδιές μας έχουν μεγάλο χώρο, για να μπορούν εκεί να κρύβουν και να κρατάνε ότι είναι σημαντικό και δεν μπορεί να αναγνωριστεί εκεί έξω.
Εξαιτίας της καρδιάς μας ανεβήκαμε στην Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2003, γιατί η καρδιά μας ονειρεύεται άλλη ζωή, δεν χωράει σε αυτά που τις έφτιαξαν, δεν μπορεί την φυλακή και την εξουσία. Εσύ κόκκινα εγώ μαύρα άλλα ίδιο το πάθος για την καταστροφή του matrix που θέλουν να το λένε ζωή, αλλά δεν είναι. Συμφωνώ, δεν πρέπει να ζει έτσι ο άνθρωπος.

Ατέρμονες οι συζητήσεις μας, που είχαν την φιλοδοξία να κουβαλήσουν όλο το δίκιο του κόσμου παρά την 20αχρονη αφέλεια μας. Θυμάμαι κάποιο μεσημέρι που ξεχαστήκαμε σπίτι σου ψάχνοντας ακόμα μια φορά το λάθος και πως θα διορθωθεί...ώσπου καταλήξαμε μεθυσμένοι να τρέχουμε στη σχολή, ενώ θέλαμε λίγο ακόμα να βρούμε αυτό που θα έδινε λύση, αυτό που θα προκαλούσε την Επανάσταση. Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί μεθούσαμε, γιατί υπήρχαν φορές που νιώθαμε τον κόσμο άοσμο και δεν το αντέχαμε.

Μετά μεγαλώσαμε, αλλά η καθημερινότητα για λίγο καιρό ακόμα μας έδινε άδειες και βρισκόμασταν για να συνεχίσουμε αυτό που αφήσαμε στην Θεσσαλονίκη και να ξαναβρούμε αυτό που για λίγο βρήκαμε στην Άρτα.

Τελευταία φορά ήταν καλοκαίρι και θα μιλούσες σε ακροατήριο για την φύση. Όλοι περίμεναν βαρύγδουπες αναλύσεις για το πως εννοεί την φύση ο τάδε και ο δείνα φιλόσοφος, αλλά εσύ απλά τους είπες για την Επανάσταση, γιατί αυτή είναι η αλήθεια και γιατί τους είχες βαρεθεί όλους εκείνους τους indelectual τύπους.

Μέχρι εδώ έφτασες λοιπόν. Ήρθε η μέρα που μας είπες πως εσύ δεν συνεχίζεις άλλο. Ίσως γιατί πίστεψες ότι αυτό που είχαμε στο μυαλό μας τότε τελικά δεν γίνεται ή ότι ίσως γιατί δεν άντεχες να μην οσμίζει τίποτα σ'αυτό τον κόσμο. Έτσι λοιπόν πήρες την απόφαση να δραπετεύσεις, δίνοντας τέλος σ' αυτή την χλιαρότητα. Καλός λοιπόν.
Αντίο Θανάση.


Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

001 01 110


110101110101010101011 ΣΚΑΤΑ
1010101010ΣΤΟ10101010101010
11101010101000010111ΚΡΑΤΟΣ

Μην πιστέψεις ότι θα μείνω εδώ μέσα
αιώνια.
Θα δραπετεύσω.

Θα υπάρξει η στιγμή όπου ο κώδικας
01
δεν θα μου λέει πια τίποτα.

Θα υπάρξει η στιγμή όπου θα χρειαστεί
να μιλάμε μόνο με τον
δικό μας κώδικα.

Προς το παρών
έρχεσαι, ψάχνουμε το νόημα και φεύγεις.
Το πληκτρολογώ σε 01
και κοιμάμαι ανήσυχος
.
Και εγώ σου λέω πως σε αυτούς
τους καιρούς
 το νόημα είναι πως
δεν υπάρχει.
Ας λένε ότι θέλουν,
μην πιστεύεις κανέναν.

Όταν το κράτος πνιγεί από τα σκατά
που παράγει
μόνο τότε όλα τα νοήματα
θα ευωδιάσουν.