Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Πόσο διαρκούν τα 5';



Σκλαβιά:
Άκαμπτος και ατσάλινος ο χρόνος. 
Στοχεύει τις σκέψεις και τις ιδέες μας, μα τελικά σφυροκοπάει με μανία το σώμα μας. 
Ξεσκίζει τις σάρκες μας, 
χαράζει τα κόκαλά μας με γραμμές φυλακισμένων στους τοίχους των κελιών τους.
Ψάχνει λυσσασμένος την ιδέα να την σβήσει, περνώντας τον λεπτοδείκτη από πάνω της.
Ο αφέντης χρόνος.

Ελευθερία:
Βελούδινος και άμορφος ο χρόνος.
Δεν μετριέται, δεν χωράει σε ρολόγια και ημερολόγια
και χαϊδεύει τον καθένα μας ξεχωριστά.
Τυλίγει τα κορμιά και τις σκέψεις των ανθρώπων και μας καταπίνει γυμνούς,
δίχως γρατζουνιά, δίχως ψεγάδι...δίχως σώμα.  

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Ο Δούλος. Μιχάλης Κατσαρός


Ο Δούλος που δραπέτευσε
έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες
γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.
Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.
Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση -
δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα.
Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει
φαίνεται θάταν αποφασισμένος για θάνατο
ή θάταν κατάσκοπος που δε  φοβάται.
Εγώ πάντως
εξακολουθώ να βλέπω τον επερχόμενο
μεσαίωνα
με φάλαγγες πιστών
με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα
με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις
με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους
εικόνες από παλιές εκστρατείες
και τυφεκισμούς
ήρωες με αυστηρά βλέμματα
Αμές δε γ’ εσόμεθα
πληρωμένη εκπαίδευση
θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως
κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.
Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα
πως τα κατάφερε αυτός ο θνητός
μέσα σ’ αυτό το βαρύγδουπο διαπασών των ύμνων
να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο
με αληθινές εξαρτήσεις του βίου -
αν δεν μπορείτε να καταλάβετε
τι τον οδήγησε σ’ αυτό το τελευταίο διάβημα
που βρήκε την έξοδο αφού γύρω ήταν μπετόν
αφού γύρω τραγουδούσε η φοιτήτρια
ενα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων
τότε
δε θα ΄χετε δει κάτι κρυφές μικρές πόρτες
όμως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών
δε θα ΄χετε δει το ραγισμένο τοίχο
όπου βλασταίνουν κάτι φυτά
πάνω σ’ ασβέστη κίτρινο απ’ την πολυκαιρία.
Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Τα πράσινα, τα κόκκινα, τα μπλε σου τα… ηλεκτρονικά «βραχιόλια»!

Εντάξει, σας παραδέχομαι! Είστε μπαγάσηδες απ’ τους λίγους! Ο Μακιαβέλι κι ο Λένιν μπροστά σας ομοιάζουν με αριστούχες αρσακειάδες. Καλά βρε αθεόφοβοι, καταφέρατε να περάσετε την τροπολογία και να καθιερώσετε το νομοσχέδιο που σπάει πλήρως το πεπερασμένο χωρητικότητας των φυλακών (μετατρέποντας εν δυνάμει κάθε σπιθαμή ελλαδικής επικράτειας σε κελί) κι όλο τούτο να παρουσιάζεται από την κινηματική πολιτική «γραμμή» ως το magnum opus της εγχώριας «αντιεξουσίας»; Ούτε ο Χαρίλαος Αγγειοπλάστης (ελληνιστή ο κοσμοξάκουστος Harry Potter) δε θα σκάρωνε τέτοια μαγικά!

Αν το καλοσκεφτούμε, ωστόσο, δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει∙ η πολιτική και τα κάθε είδους «μαγικά ραβδάκια» της μπορούν να εμφανίζουν, με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία, την συναίνεση ως αδιάλλακτο αγώνα, την συνδιαλλαγή ως διαπρύσιο κατόρθωμα, το δημοκρατικό «δικαίωμα» ως αναρχική κατάκτηση(!).

Κι οι τρεις λοιπόν μαζί, –προεξάρχοντος του «αδέκαστου» Αλεξίου– τα συμφωνήσατε και βρήκατε το πιο σωστό∙ στο μάθημα ο Ρωμανός να φθάνει με το «βραχιόλι» του σφιχτό. Έτσι. Υπερκομματικά κι «ανθρώπινα». Και μιας και το «ελευθεριακό» αυτό μέτρο, εντός ολίγου, θα λανσαριστεί αρχικώς από κάποιον που θεωρεί εαυτόν αναρχικό (ο καθείς δικαιούται να λέγει όπως νομίζει, δημοκρατικό «δικαίωμα» κι αυτό…), κι έπειτα από πολυήμερον απεργίαν πείνας, ποιο μειράκιο θα τολμήσει τη δε υστεραία να αμφισβητήσει μια τέτοια περισπούδαστον κατάκτησιν; Ουχί πάντως ο γράφων…

Κι εγώ ο αφελής, που νόμιζα πως οι αγώνες των αναρχικών –και δη ένας αγώνας σκληρός κι αυτοκαταστροφικός, όπως η απεργία πείνας– συμβαίνουν για να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της απολύτου ελευθερίας, έστω και μια σπιθαμή… Ας είναι. Μόνον ένα, ωστόσο, με τρομάζει: αν θεωρήσουμε πως το ήθος πλείστων εξ αυτών που χαρακτηρίζουν εαυτούς αναρχικούς παρουσιάζει βαθμηδόν τέτοιο χάλι, άραγε ποια απύθμενα ερέβη μας «ξημερώνουν» αύριο; Οι απαντήσεις αναμένονται καθ’ όλα συναρπαστικές στα «προσεχώς» της κοινωνικής «κουίντας»…

Πόντιξ ο Σισσύφιος

Υ.γ1 Να φανταστώ πως κι ο δικός μου πατήρ, καταγόμενος εξ επιφανούς γενιάς υπονόμιων βρωμοπόντικων, αν πράξω αναλόγως, θα γίνει δεκτός εξ ίσου θερμά από τον πολυχρονεμένο μας πρωθυπουργό και τον σεβασμιότατο αρχιεπίσκοπο. Σωστά;

Υ.γ2 Δια τους βλακωδέστατους που συνέκριναν την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, με εκείνη των μελών του I.R.A, τα λόγια μπροστά στην μωρία τους ξεθηκαρώνουν το γιαπωνέζικο tanto τους και κάνουν χαρακίρι. Καμιά φορά κι αυτοί που θέλουν να κατακτήσουν την εξουσία, όπως επιδίωκε κι ο I.R.A, είναι εις θέσιν να επιδείξουν αγνότερο ήθος από λαοπρόβλητους «αντιεξουσιαστές».

Πηγή: Anarchy Press

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Η ξεκάθαρη νίκη του Ρωμανού και της δημοκρατίας

Η δικαίωση του προσωπικού αιτήματος του Νίκου Ρωμανού για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας, αναπόφευκτα φέρνει στο φως κάποια ζητήματα, που αφορούν κυρίως την αλληλεγγύη του λεγόμενου αναρχικού χώρου, της αριστεράς και της δημοκρατίας γενικότερα, αλλά και για το ζήτημα της λεγόμενης «νίκης». Ζητήματα που τεχνηέντως δυστυχώς δεν ειπώθηκαν, αλλά θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούν ώστε να μην συνεχίσουν οι παρανοήσεις.

Το αίτημα του Νίκου Ρωμανού αφορά ένα προσωπικό ζήτημα, που δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία και δεν περιλαμβάνει κανένα απελευθερωτικό πρόταγμα. Η συσπείρωση τού λεγόμενου αναρχικού χώρου γύρω από το αίτημα του Νίκου Ρωμανού, καθώς και η παντελής απουσία μια διαφορετικής προσέγγισης και άποψης γύρω από το θέμα, είναι δείγματα συγκεντρωτισμού και «πολιτικής γραμμής», που ταιριάζουν με κομματικές λογικές παρά με την αναρχία.

Παρ’ όλα αυτά σε κείμενο του ο Νίκος Ρωμανός υποστηρίζει ότι από τον αγώνα του βγήκε κερδισμένη η αναρχία: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε για αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά, πολιτικά και πρακτικά οι μεγάλοι νικητές». Εάν η αναρχία έχει σχέση με καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και με καλύτερη θεσμική μόρφωση τότε η αναρχία έχει μετουσιωθεί σε κάτι ευτελές και θα πρέπει να εγκαταλειφθεί άρον άρον.

Πού να πήγε άραγε το πρόταγμα: «γκρεμίστε όλες τις φυλακές» και το σύνθημα-πρόταγμα «το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος»; Μήπως τα δύο παραπάνω ήταν αρκετά «ακραία» για αριστερές και δημοκρατικές αντιλήψεις και αντικαταστάθηκε με τα αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και δικαίωμα όλων στην μόρφωση; Νίκη λοιπόν για τον Ρωμανό! Μια νίκη που φοράει βραχιολάκι σήμερα και αύριο τσιπάκι… αρκεί να παίρνουμε «ανάσες ελευθερίας». Ποιός θα περίμενε ότι το περιβόητο βραχιολάκι που ακουγόταν εδώ και χρόνια με πολλές αντιδράσεις, θα περνούσε τελικά και θα νομιμοποιόταν, μετά από αίτημα φυλακισμένου, ο οποίος εντάσσει εαυτόν στην αναρχία;

Πριν από λίγους μήνες ο Νίκος Ρωμανός παντρεύτηκε στους χώρους της φυλακής. Αναμφίβολα η πράξη αυτή είναι δικαίωμα του και σαφώς προσωπική επιλογή. Τί θα γινόταν εάν ο Νίκος Ρωμανός επιθυμούσε την τέλεση του γάμου του όχι σε χώρο της φυλακής, αλλά σε κάποιο δημαρχείο ή ακόμα και σε εκκλησία για να κερδίσει μια επί πλέον ανάσα ελευθερίας και του το απαγόρευαν οι δεσμοφύλακες; Θα ήταν άξιος της αλληλεγγύης μας; Το πρόταγμα και στις δυο περιπτώσεις είναι το ίδιο: η ανάσα ελευθερίας. Εκεί όπου υπάρχει διαφορά είναι στην αφορμή. Αλληλεγγύη στον Ρωμανό γιατί θέλει να παντρευτεί; Γιατί όχι! Επί πλέον θα είχε (και σ’ αυτήν την περίπτωση) την προφανή στήριξη της εκκλησίας και πιο συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας. Αλλά προφανώς και το αίτημα του πάλι δεν θα είχε σχέση με καμία αναρχία.

Πουθενά δεν ακούστηκε ότι το αίτημα του Νίκου Ρωμανού είναι βαθιά δημοκρατικό και προέρχεται από νόμους και θεσμίσεις του κράτους. Όμως αυτός είναι ο λόγος που το θέμα της απεργίας πείνας αγκαλιάστηκε τόσο πολύ από την αριστερά και τον δημοκρατικό χώρο γενικότερα. Για τον ίδιο λόγο η βουλευτής του Σύριζα Ζωή Κωνσταντοπούλου αναφώνησε, πολύ σωστά, ότι η θετική έκβαση της υπόθεσης είναι «νίκη της δημοκρατίας».

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Για την Εξέγερση

Είναι γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι οι εξεγέρσεις, είναι γεννήματα περιόδων κοινωνικής «ασφυξίας», γιατί η λεγόμενη ασφυξία είναι συνεχόμενη. Επίσης είναι γελασμένοι όσοι πιστεύουν το αντίθετο. Ότι δηλαδή, οι εξεγέρσεις γεννιούνται σε καιρούς «ανθηρούς», που προοικονομούν ή έπονται περιόδων «ασφυξίας». Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι κανένας «ανθηρός» καιρός δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει, όσο οι ζωές μας θα διαφεντεύονται από εγχώριους και μη εξουσιαστές, από την κυριαρχία και το κράτος.

Μια περίοδος «παροχών» σε καμία περίπτωση δεν δύναται να χαρακτηριστεί και «ανθηρή». Στον ελλαδικό χώρο τρανό παράδειγμα ήταν οι παροχές του Πασοκ, που δεν συγκίνησαν ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων το οποίο προτάχθηκε ανυπότακτο και σχεδόν μονίμως εξεγερμένο, έτσι που να μοιάζει σαν εξωγήινο μπροστά στην λαίλαπα της απατηλής παροχής και των κλούβιων ιδανικών, δημιουργώντας στρατιές αποχαυνωμένων ανθρώπων. Ήταν αυτοί οι άνθρωποι που δεν περίμεναν να χάσουν λεφτά για να κατέβουν στους δρόμους, να συγκρουστούν, να φυλακιστούν, να χάσουν την ζωή τους και να γράψουν σε χαρτιά και τοίχους αυτό που τους πνίγει και που είναι το ίδιο με αυτό δίνει ανάσα σε άλλους… Ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που το όλον και το μερικό τα αντιμετωπίζουν κοινά και για τους οποίους δεν είναι δυνατό να υφίσταται το ένα δίχως το άλλο.

Η «ασφυξία» για την πλειονότητα των ανθρώπων σ’ αυτό τον πλανήτη είναι μόνιμη και μεθοδευμένη, απλά είναι αρκετοί αυτοί που επαναπαύονται με την πρώτη ευκαιρία, με το πρώτο πεταμένο ξεροκόμματο από το κράτος, βαφτίζοντας την στιγμή εκείνη «ανθηρή».

Για το λόγο αυτό ξέρουμε ότι καμία είδους πολιτική διαχείριση δεν πρόκειται να αλλάξει τα πράγματα. Τα προσφερόμενα ψίχουλα της μιας ή της άλλης προτεινόμενης πολιτικής διαχείρισης και οι υποσχέσεις, δεν αποσκοπούν σε κάτι το ουσιαστικό  για τον άνθρωπο, παρά μόνο την συνέχιση της δουλοκτητικής σχέσης εξουσίας και ανθρώπου. Ο στόχος ένας: Να συνεχίσει ο άνθρωπος να παραμένει σε κατάσταση δουλείας. Όλες ιστορικά οι εξεγέρσεις δεν είναι παρά φως, άλλοτε λιγοστό και άλλοτε δυνατό, στα σκοτεινά μονοπάτια της εξουσίας. Άλλες διήρκεσαν αρκετά, άλλες άλλαξαν μορφή και διαφεντεύτηκαν και άλλες πνίγηκαν στο αίμα εν τη γενέσει τους, μα όλες άφησαν παρακαταθήκη την εμπειρία τους και το μήνυμα ότι ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε να ζει υποταγμένος.

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

30 Νοεμβρίου 1943.Το πογκρόμ των ταγμάτων ασφαλείας σε ανάπηρους

 60.000 μάρκα κοστίζει στην κοινωνία αυτός ο εκ γενετής
ανάπηρος ισοβίως. Σύντροφε αυτά είναι δικά σου λεφτά.
Περιοδικό "Νέος Λαός'',του Γραφείου Φυλετικής Πολιτικής.
Είναι γνωστό το μίσος που έτρεφαν οι ναζί για τους ανάπηρους και τους ψυχικά ασθενείς. Είναι ίσως επίσης γνωστό ότι περίπου 250.000 άτομα με αναπηρία και ψυχασθένειες εξοντώθηκαν από τους ναζί και γύρω στα 400.000 άτομα στειρώθηκαν υποχρεωτικά παρά τη θέλησή τους, επειδή έπασχαν από ψυχικές ασθένειες ή αναπηρίες που πιστεύονταν ότι ήταν κληρονομικές. Όλα αυτά στα πλαίσια της ευγονικής και στην θεωρία ότι τα άτομα αυτά αποτελούν κόστος για το κράτος. Οι ανάπηροι υπήρξαν τα πειραματόζωα στην πρακτική της μαζικής εξόντωσης καθώς σε αυτούς εφαρμόστηκε το πρόγραμμα Τ-4 που ως στόχο είχε την καθαρότητα της Αρίας φυλής. Αργότερα το Τ-4 έγινε πρότυπο για τις μελλοντικές μαζικές δολοφονίες των ναζί. Όλα αυτά σαν πρόλογο για την μαζική εξόντωση αναπήρων που έγινε τον Νοέμβριο του 1943 στην Αθήνα. Η μόνη διαφορά σε αυτό το γεγονός είναι ότι οι ανάπηροι στην Αθήνα συν τοις άλλοις είχαν αναπτύξει και έντονη αντιστασιακή δράση, γεγονός που εξόργισε διπλά τους ναζί και τους εγχώριους υποστηρικτές τους.
Το 1943 τα νοσοκομεία της Αθήνας περιέθαλπαν γύρω στους 15.000 ανάπηρους πολέμου από τον ελληνοιταλικό πόλεμο του 40'. Τα σοβαρά τραύματα τους απαιτούσαν μακροχρόνια νοσοκομειακή περίθαλψη με αποτέλεσμα τα νοσοκομεία να μετατραπούν σχεδόν σε κύρια κατοικία. Οι ανάπηροι αρχίζουν να οργανώνουν την ζωή τους μέσα στα νοσοκομεία συστήνοντας επιτροπές που διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Στην πορεία οι επιτροπές ανέλαβαν τη διαχείριση των τροφίμων και των φαρμάκων παραγκωνίζοντας τους διορισμένους μαυραγορίτες από αυτό το πόστο. Επίσης δημιουργήθηκαν αυτοσχέδια σχολεία για όσους είχαν διακόψει ή δεν είχαν καθόλου μόρφωση. Καθώς οι ανάπηροι κέρδιζαν μικρές μάχες εντός των νοσοκομείων  ήταν επόμενο να παίξουν και ρόλο στην αντίσταση που διεξάγονταν εκτός νοσοκομείων. Οι ανάπηροι συμμετέχουν σε πολλές συγκεντρώσεις και πορείες από το 41' 'έως το 43' που συχνά καταστέλλονται βίαια με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλοι να σκοτωθούν. Με την συνθηκολόγηση της Ιταλίας οι ανάπηροι συγκεντρώνουν πολλά όπλα από τα στρατόπεδα των Ιταλών που βρίσκονται κοντά στα νοσοκομεία και τα διοχετεύουν στον ΕΛΑΣ. Το γεγονός αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την χιτλερική κυβέρνηση επιχειρώντας τη μεταφορά όλων των αναπήρων σε άλλους χώρους. Η απόπειρα αυτή θα βρει πολλές αντιδράσεις και θα εγκαταλειφθεί αντικαθιστώντας την με ποιο σίγουρα μέσα όπως αυτή του πογκρόμ που θα ακολουθήσει.

Έτσι το βράδυ της 30 Νοεμβρίου το 1943 τα τάγματα ασφαλείας με την καθοδήγηση του αρχιγκεσταπίτη Φον Στρόουπ  κάνουν έφοδο σε 18 νοσοκομεία της Αθήνας με στόχο τους ανάπηρους. Οι ταγματασφαλίτες μπαίνουν στα νοσοκομεία χτυπώντας, λογχίζοντας και πυροβολώντας όποιον βρουν μπροστά τους, συλλαμβάνουν έτσι χιλιάδες ανάπηρους ενώ σε πολλούς τους σπάζουν τα ψεύτικα μέλη και τα καροτσάκια και με αυτά τους χτυπούν. Οι ανάπηροι φορτώνονται σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τα ξημερώματα εκτελούνται 283 άτομα προσθέτοντας άλλη μία τραγωδία στο πάνθεον της ανθρώπινης ιστορίας.


Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Φάλουν Ντάφα. Μια διαλογιστική άσκηση ποτισμένη με αίμα

Πως μια διαλογιστική άσκηση μπορεί να γίνει κόκκινο πανί για ένα κράτος; Η ερώτηση μπορεί εύκολα να απαντηθεί εάν φέρουμε στο νου μας το γνωστό βιβλίο «1984» του Όργουελ, όπου μονάχα η σκέψη φτάνει για να θεωρηθεί κάποιος εγκληματίας και εχθρός του κράτους. Έτσι λοιπόν η επιβολή της κυριαρχίας οφείλει να είναι όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωτική και πολυεπίπεδη, στραγγαλίζοντας την όποια αμφισβήτηση από την γέννηση της.

Από την αρχαιότητα οι άνθρωποι ασχολούνταν με σωματικές, νοητικές και πνευματικές πρακτικές που σαν σκοπό είχαν την βελτίωση και την εξισορρόπηση του σώματος, του νου και του πνεύματος. Αρκετές χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου και άλλες μπορεί να συγχωνεύτηκαν και να παραλλάχτηκαν σε θρησκείες και δόγματα, χάνοντας έτσι την αρχική τους λειτουργία και σημασία. Οι πιο δημοφιλείς διαλογιστικές πρακτικές σήμερα, όπως η Γιόγκα και το Τάι Τσι, προέρχονται από την παράδοση του ινδικού και του σημερινού κινέζικου χώρου.

Μέσα σε αυτές τις πρακτικές ανήκει και το Φάλουν Ντάφα ή αλλοιώς Φάλουν Κονκ που είναι μια πανάρχαια διαλογιστική εξάσκηση η οποία άρχισε να διαδίδεται ταχύτατα στην Κίνα το 1992. Η τέχνη του Φάλουν Ντάφα αναπτύσσεται σε πέντε ασκήσεις που ως σκοπό έχουν την πνευματική και σωματική ευεξία των ανθρώπων, με βάση τις αρχές της Αλήθειας της Καλωσύνης και της Ανεκτικότητας.

Το Φάλουν Ντάφα λόγω της σχετικά εύκολης τεχνικής του βρήκε τόσο τεράστια απήχηση στην Κίνα που μέχρι το 1999 πάνω από 100.000.000 άνθρωποι την ασκούσαν είτε δημόσια και συλλογικά σε πάρκα, πλατείες και γήπεδα, είτε ιδιωτικά κάνοντάς το έτσι αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας τους. Το Φάλουν Ντάφα βρήκε τεράστια αποδοχή ακόμα και από τις κρατικές αρχές της Κίνας, όπου βραβεύτηκε το 1992 και το 1993 για την συνεισφορά του στην υγεία των ανθρώπων. Η κρατική βράβευση μάλλον συντέλεσε στο να γίνει δημοφιλές, με αποτέλεσμα οι ασκούμενοι να φτάσουν να είναι περισσότεροι από τα μέλη του ΚΚ Κίνας. Ακόμα και πολλά υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος ασκούνταν καθημερινά με αποτέλεσμα η ηγεσία να αισθάνεται άβολα με την όλο και αυξανόμενη δημοφιλία του Φάλουν Ντάφα.

Η 20η Ιουλίου του 1999 αποτελεί ημερομηνία ορόσημο για τους ασκούμενους Φάλουν Ντάφα στην Κίνα. Ο πρώην ηγέτης του κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας Τζιάγκ Ζεμίν με ατομική πρωτοβουλία θέτει εκτός νόμου το Φάλουν Ντάφα και συγχρόνως συλλαμβάνει εκατομμύρια ασκούμενους. Πολλοί στέλνονται σε στρατόπεδα εργασίας, βασανίζονται και δολοφονούνται. Στους πιο υγιείς και νέους φυλακισμένους γίνεται αφαίρεση και συγκομιδή οργάνων, όπου πωλούνται έναντι αδρής αμοιβής στην παγκόσμια αγορά ανθρώπινων οργάνων. Οι πιο «τυχεροί» απολύονται από τις δουλειές τους, χάνουν τις επιχειρηματικές τους άδειες, αποκλείονται από συντάξεις και τα παιδιά τους διώχνονται από τα σχολεία.

Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2007 πάνω από 3.000 ασκούμενοι είχαν βασανιστεί μέχρι θανάτου, σχεδόν 1.000.000 βρίσκονταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και γύρω στους 40.000 είχαν δεχτεί βασανιστήρια ή άγρια κακοποίηση. Εκατοντάδες είναι αυτοί που οι ποινές φυλάκισής τους ξεπερνούν τα 18 χρόνια, ενώ υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες τα άτομα που έχουν δεχτεί πλύση εγκεφάλου και κοινωνικό αποκλεισμό. Τα πραγματικά νούμερα μπορεί να είναι πολύ περισσότερα από τα προαναφερόμενα καθώς ο κρατικός μηχανισμός της Κίνας εμποδίζει, όπως είναι φυσικό, οποιαδήποτε έρευνα σχετικά με το θέμα.

Οι διώξεις συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα ξεπερνώντας τα κινεζικά σύνορα. Σε χώρες με ισχυρή κινέζικη επιρροή, όπως το Βιετνάμ, το Φάλουν Ντάφα επίσης διώκεται. Ακόμα και σε καλλιτεχνικούς χώρους η αναφορά στις διώξεις που υφίστανται οι ασκούμενοι του Φάλουν Ντάφα προκαλεί αντιδράσεις. Η καλλιτεχνική ομάδα Shen Yun παρουσιάζει σε όλο τον κόσμο θεατρικές παραστάσεις όπου εξιστορεί και καυτηριάζει την κρατική κινέζικη καταστολή. Ανάμεσα στα παραδείγματα που παρουσιάζει είναι και αυτό της δίωξης του Φάλουν Ντάφα. Σε όποια χώρα προγραμματίζει παραστάσεις, η συγκεκριμένη καλλιτεχνική ομάδα, αντιμετωπίζει αντιδράσεις από τις κινεζικές πρεσβείες, με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να αναβάλλονται οι παραστάσεις. Κάτι τέτοιο έγινε πριν λίγα χρόνια στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου μια βδομάδα πριν την προγραμματισμένη παράσταση το Μέγαρο την ανέβαλε με την δικαιολογία βλάβης στο κλιματιστικό σύστημα. Για την ιστορία να πούμε ότι την ημέρα της αναβολής στο Μέγαρο υπήρχε εκδήλωση με συμμετοχή του επικεφαλή της Cosco και υψηλόβαθμων στελεχών της κινέζικης εταιρίας καθώς και ελλήνων πολιτικών.



Τι έχει να φοβηθεί το κινέζικο κράτος από το Φάλουν Ντάφα;

Ιστορικά το κινέζικο κομμουνιστικό καθεστώς έχει επαναλάβει τέτοιου είδους διώξεις και μάλιστα με την ίδια και χειρότερη βαρβαρότητα (αρκεί να θυμίσουμε την εγκληματική και καταστροφική δραστηριότητα του κινεζικού κράτους στο Θιβέτ, που συνεχίζεται για δεκαετίες). Η πολιτιστική επανάσταση του Μάο είναι τρανό παράδειγμα για τέτοιου είδους διώξεις. Από τα μέσα του 1966 άρχισαν να φαίνονται οι διαθέσεις του Μάο για οτιδήποτε θεωρούσε αστικό και ρεβιζιονιστικό. Στο στόχαστρο μπήκαν πολλά καλλιτεχνικά έργα: θεατρικά, βιβλία, μουσικά έργα και πίνακες ζωγραφικής. Ο Σαίξπηρ, ο Γκαίτε, ο Μπαχ, ο Μπάρτοκ και ο Σοστακόβιτς γράφτηκαν στα μαύρα κατάστιχα. Με σύνθημα «Συντρίψτε τον παλιό πολιτισμό» τα κρατικά καθάρματα του Μαοϊκού καθεστώτος, οι λεγόμενοι «Ερυθροφρουροί», λύντσαραν, βασάνιζαν και σκότωναν όποιον δεν τους γέμιζε το μάτι. Πολλοί πίνακες, βιβλία και μουσικά όργανα κάηκαν και πολλά ιστορικά μνημεία κατεδαφίστηκαν. Η παλιά, μισούμενη τέχνη, αντικαταστάθηκε από την προσωπολατρεία του Μάο. Μέσα σ” αυτό το κλίμα παραδοσιακές διαλογιστικές τεχνικές καθώς και αυτοάμυνας τέθηκαν υπό απαγόρευση. Όσοι δάσκαλοι πολεμικών και διαλογιστικών τεχνών γλύτωσαν από τις αρχικές διώξεις διέφυγαν στις γύρω χώρες.

Στην περίπτωση του Φάλουν Ντάφα το κινέζικο κράτος φοβάται ότι θα απωλέσει το προνόμιο της κατοχής της μοναδικής αλήθειας. Για το λόγο αυτό εφηύρε διάφορες αιτίες για τον μαζικό διωγμό εκατομμυρίων ανθρώπων, όπως ότι οι ασκούμενοι του Φάλουν Ντάφα είναι πράκτορες γι” αυτό υπήρχαν και ανώτεροι αξιωματούχοι που το ασκούσαν, ότι οι ασκούμενοι δεν παίρνουν φάρμακα με αποτέλεσμα να βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους ή ότι το Φάλουν Ντάφα καλλιεργεί δεισιδαιμονίες και προλήψεις που δεν συνάδουν με τον κομμουνισμό. Δεν είναι λοιπόν ότι 100.000.000 άνθρωποι απλά ασκούνταν συλλογικά και ατομικά, συζητούσαν και διάβαζαν γύρω από μια διαλογιστική άσκηση, αλλά ότι αυτοί οι άνθρωποι έστρεψαν το βλέμμα προς μίαν άλλην κατεύθυνση για την εξεύρεση απαντήσεων, που θα τους βοηθούσαν και ίσως να άλλαζαν ριζικά την καθημερινότητα τους. Η απώλεια λοιπόν της μιας και μοναδικής αλήθειας του κινέζικου κράτους φαίνεται πως το 1999, μετά από 7 χρόνια της ευρείας διάδοσης του Φάλουν Ντάφα, άρχιζε να γίνεται αισθητή. Πως μπορείς να ελέγξεις 100.000.000 ανθρώπους που αρχίζουν και πιστεύουν σε κάτι διαφορετικό; Εάν σε 7 χρόνια οι ασκούμενοι έφτασαν τα 100.000.000 ποιός θα ήταν ο αριθμός τους μετά από μερικά χρόνια;

Το Φάλουν Ντάφα δεν ενέχει ούτε καλλιεργεί εξουσιαστικές σχέσεις. Η μάθηση του προσφέρεται δωρεάν όπως και τα βιβλία που αναφέρονται σε αυτό. Ένας άνθρωπος όπου οι σκέψεις και οι πράξεις του κατευθύνονται σε έναν ορίζοντα απελευθέρωσης από κάθε είδους δεσμά, άσχετα εάν διαφωνεί ή συμφωνεί απόλυτα με τέτοιου είδους πρακτικές και στάσεις ζωής, όπως αυτές που πρεσβεύει το Φάλουν Ντάφα, οφείλει να ξεπεράσει τα όποια επί μέρους ιδεολογικά του στεγανά και να εναρμονιστεί στην κοινή πτυχή του αγώνα για την ελευθερία, αναγνωρίζοντας έτσι την καταπίεση ως αγκάθι που πρέπει να βγει από το πέλμα της ελευθερίας.

Ελευθερόκοκκος

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 137, Απρίλιος 2014

Πηγή: Anarchy Press

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Μια βόλτα στη Μάνη

Λίγες φωτογραφίες από το τραχύ τοπίο της Μάνης που αυτή την περίοδο είναι συντονισμένη με το λιομάζωμα.

                    Βάθεια:





                              Μαρμάρι:





                              Πόρτο Κάγιο:

Παλαιότερη σχετική ανάρτηση: http://skourkos2012.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5603.html

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Οι λέξεις το 'σκασαν



Οι φωνές σταμάτησαν,
κάποτε ερχόντουσαν παρέα με γράμματα
και αποτυπώνονταν στο χαρτί 
ή
περνούσαν από τα δάχτυλα και εμφανιζόντουσαν στην οθόνη.

Σήμερα στριμώχτηκαν στο μυαλό,
λένε πως μπορεί να μην έχει νόημα
εάν δεν βγουν με την μορφή που θέλουν,
εάν δεν στριμωχτούν σε ένα μπουκάλι 
που θα μπορεί να κάψει ακόμα και την άσφαλτο.

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Περιμένοντας στην ουρά

Την ώρα που «όλα γίνονται εύκολα και γρήγορα» με «ένα απλό κλικ», πολλοί ανάμεσά μας, σαν φαντάσματα, αλλά ζώντες ακόμη, περιμένουν. Δεν ξέρουν και πολλά, δεν μπορούν να πουν σχεδόν τίποτε, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, χρωστώντας παντού τη ζωή τους, υποφέροντας σε μια ουρά νοσοκομείου, εφορείας, γραφείου πρόνοιας, ενός οποιουδήποτε γραφείου που τους υπόσχεται, αλλά δεν τους δίνει τίποτε. Κατά πάσα πιθανότητα, όλοι αυτοί δε θα είναι σε θέση καν να διαβάσουν το κείμενο αυτό. Πιθανότατα να κρίνουν πως δεν το χρειάζονται κιόλας. Κι όμως, οι άλλοι, που μπορούν με εκείνο το κλικ να πληρώνουν «εύκολα και γρήγορα» τους λογαριασμούς τους και να πηγαίνουν διακοπές, ούτε που το φαντάζονται. Δεν το διανοούνται.

Μέσα στους γκρι λαβύρινθους της μεγαλούπολης, πριν ακόμη ξημερώσει, πριν ακόμη ξυπνήσουν οι πιο πολλοί, οι ανθρώπινες σκιές ψάχνουν τυφλές απ’ τη νύστα, ένα μέρος να γραπωθούν, να μην βρεθούν στο δρόμο. Κι αν είναι στο δρόμο ήδη, να μην πεθάνουν. Και τους πονάει που ακόμη προσπαθούν. Από εκεί που έρχονται, στις ουρές για ένα συσσίτιο, για μια θέση στην κρατική «πρόνοια», για μια οποιαδήποτε στιγμή μέσα στις βαθιές, ζεστές κόγχες του λαβύρινθου, παλεύουν να ξεχαστούν, να πείσουν τον εαυτό τους ότι κάτι στ’ αλήθεια περιμένουν, ότι κάτι σημαίνουν όλα αυτά τα παράλογα που τόσο τους βασανίζουν. Περιμένουν τον ιππότη με το μαύρο άτι να έρθει γι’ αυτούς, μήπως και στο δικό του βασίλειο καταφέρουν να ξαποστάσουν.

Κι όσο κοιτάζουν πίσω, ούτε λόγος. Εκεί, άλλα σκοτάδια, να μην τους αφήνουν να πάνε πουθενά. Γιατί σε αυτό που θεωρούσαν για εκείνους πατρίδα, στη δική τους ψυχή, πέρασε η λαίλαπα της ζωής. Κάποιοι εύκολα και γρήγορα με ένα κλικ, τους αφάνισαν τον κόσμο∙ όχι όσα είχαν, γιατί δεν είχαν και πολλά περισσότερα από μερικές ακόμη ουρές να διανύσουν. Μα τουλάχιστον ήταν στον κόσμο που τους γέννησε, ζούσαν με τους αγαπημένους τους, είχαν μια ζωή να ζήσουν. Τώρα ούτε μπρος ούτε πίσω, ούτε μαζί ούτε χώρια. Τώρα το ότι οι ίδιοι πέρασαν απέναντι, διανύοντας τη μεγάλη ουρά της τύχης, δε σημαίνει πια τίποτε. Τίποτε δε γίνεται εύκολα και γρήγορα, ούτε καν με ένα μπουμ. Με τα ελάχιστα κουρέλια της ψυχής τους εξακολουθούν να ζουν βασανιστικά μέσα στους τσιμεντένιους λαβύρινθους, περιμένοντας να έρθει η σειρά τους και να πάψουν να περιμένουν σε έναν κόσμο που έμαθε να τρέφεται απ’ αυτή την ατέλειωτη ουρά.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Πηγή:Anarchy Press

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

ΜΑΤ-ΚΚΕ Μια σχέση συντροφική, που όμως μπορεί να κινδυνεύει

Στις 20 Οκτώβρη 2011 το κώμα του λαού αποφάσισε να ξεκουράσει τους συντρόφους των ΜΑΤ. Παρατάχθηκε μπροστά από το κυνοβούλιο, με καδρόνια, κράνοι κλπ, αποσοβώντας έτσι πιθανόν ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβούν από τους υπόλοιπους διαδηλωτές.
Αυτή η κίνηση προς τα συντρόφια των ΜΑΤ, ξεκουράζοντας τα απολαμβάνοντας τον μεσημεριανό φθινοπωρινό ήλιο, ήταν σαφέστατα συντροφική. Σαν δυο συνοδοιπόροι που ο ένας ελαφρώνει τα βάρη του άλλου.
Στις 20 Οκτώβρη 2011 το ΚΚΕ έδωσε τα πιστοποιητικά νομιμότητας, που με τόσο κόπο τα κατέκτησε από την μεταπολίτευση και μετά και φαίνεται ότι θα τα κρατήσει με νύχια και με δόντια. Ακόμα και εάν χρειαστεί να θυσιάσει δεκάδες σκληρά εργαζόμενους στα ΜΑΤ με κόψιμο μισθών, αφού πλέον το ΚΚΕ θα αποδεικνύει στο κράτος ότι έχει τα μέσα να είναι καλύτερο από τα ΜΑΤ και μάλιστα χωρίς μισθό.  

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Λουκάνικος



Ο κατά κόσμον Λουκάνικος αλλά κατά το ταμπελάκι, που είχε στο κολάρο του Θόδωρος έφυγε σε ηλικία περίπου 10 χρόνων στον καναπέ όπου κοιμόταν. Η υγεία του είχε επιβαρυνθεί αρκετά λόγω της ηλικίας του αλλά και των χημικών που είχε εισπνεύσει σε όλες τις πορείες που είχε παραβρεθεί.
Τον πετύχαινα συχνά στο παρκάκι της Νομικής παρέα με την υπόλοιπη σκυλοπαρέα του, αλλά και να σουλατσέρνει στα Εξάρχεια. 

Ο Λουκάνικος ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες και μικρές συγκεντρώσεις τα τελευταία χρόνια. Τις πορείες ο Λουκάνικος τις έβλεπε σαν ένα θαυμαστό παιχνίδι. Προσπαθούσα να μπώ στο μυαλό του, να δώ πως βλέπει τα πράγματα. Από την μια μεριά αυτή με τα ίδια ρούχα, οι όμοιοι και απο την άλλοι οι άλλοι οι διαφορετικοί. Και ο Λουκάνικος πάντα με τους διαφορετικούς, μάλλον δεν του άρεσε η ομοιομορφία, ο αδέσποτος τρόπος είναι και διαφορετικός, πιο πικάντικος.

 
Ένα παιχνίδι που όμως έκρυβε πολλούς κινδύνους, από κλωτσιές ανώμαλων μπάτσων που ερεθίζονταν με το να χτυπούν ένα σκύλο, μέχρι τα άκρως τοξικά χημικά που τελικά του εξασθένισαν την υγεία.
Να ναι καλά ο άνθρωπος που τον φιλοξένησε τα δύο τελευταία χρόνια.
Καλό ταξίδι Λουκάνικε


Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Για τους Τσιγγάνους

 Στις 30 Ιουλίου το 2013 ο Δήμος Καλαμάτας μετά από συντονισμένη επιχείρηση πλαισιωμένη από ΜΑΤ, εισαγγελείς και μπουλντόζες κατεδάφισε τον Τσιγγάνικο καταυλισμό στην θέση Παλιάμπελα κοντά στην είσοδο της πόλης. Μετά από ένα χρόνο και κάτι επίκειται η κατεδάφιση ενός δεύτερου καταυλισμού ο οποίος βρίσκεται λίγα εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα και αποτελείται από δεκάδες οικογένειες που στεγάζονται σε 64 κτίσματα.
Οι δύο καταυλισμοί βρίσκονται στην συγκεκριμένη περιοχή της Καλαμάτας για αρκετές δεκαετίες αλλά τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στο στόχαστρο του Δήμου Καλαμάτας, των τοπικών ΜΜΕ αλλά και ορισμένων κατοίκων που διαμαρτύρονται ότι η περιοχή είναι άντρο παραβατικότητας.

Η κύρια συλλογιστική αυτών που επιθυμούν την απομάκρυνση των Τσιγγάνων από την συγκεκριμένη περιοχή είναι αυτή της παραβατικότητας. Στην παραβατικότητα εντάσσονται πράξεις όπως η διακίνηση και το εμπόριο ναρκωτικών, η ρευματοκλοπή και η κατάληψη δημόσιου ή ιδιωτικού χώρου. Η αλήθεια είναι όμως ότι η πόλη επεκτείνεται προς το μέρος όπου για δεκαετίες διέμεναν οι τσιγγάνοι οπότε οι συσχετισμοί και τα περιθώρια διαμορφώνονται εκ νέου. Έτσι οι κάτοικοι της τελευταίας κατηγορίας πρέπει να εξοβελιστούν σε ένα χώρο πολύ μακριά από την πόλη, το λεγόμενο βάλτο, παρέα με ποντίκια, κουνούπια στη μέση του πουθενά ώστε να μην φαίνονται, να μην ακούγονται και να μην μας μυρίζουν γιατί η μυρωδιά από το σκατό του βιολογικού καθαρισμού λίγο πιο πέρα θα καλύπτει τα πάντα. Στο ίδιο μέρος όπου τα ''προϊόντα'' αφόδευσης των κατοίκων της πρώτης κατηγορίας βρίσκουν μέρος διαμονής, βρίσκεται η λύση διαμονής και για τους κατοίκους της τελευταίας κατηγορίας!

Καταρχήν είναι αναγκαίο να ξεκαθαριστεί ότι η προαναφερθείσα παραβατικότητα καλύπτεται και παράγεται από το ίδιο το κράτος και κατ' επέκταση από τους μηχανισμούς της δημοτικής αρχής. Η οικονομική και ηθική εξαθλίωση που βιώνει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο στις κοινότητες των Τσιγγάνων, όπου με διάφορα μέσα ''παραβατικά'' ή μη τα μέλη αυτών των κοινοτήτων προσπαθούν να επιβιώσουν. Για δεκαετίες η εν λόγω ''παραβατικότητα'' στην περιοχή του καταυλισμού αμβλύνονταν λόγω των πελατειακών σχέσεων των εκάστοτε δημάρχων και νομαρχών με την κοινότητα των τσιγγάνων. Χαρακτηριστικό γεγονός είναι μια παλαιότερη εκλογική αναμέτρηση που κρίθηκε για λίγους εκατοντάδες ψήφους υπερ του νυν δημάρχου Π. Νίκα. Το τελευταίο εκλογικό κέντρο όπου και τελικά ανέδειξε τον δήμαρχο ήταν αυτό της περιοχής του καταυλισμού. Ο καταυλισμός διέθετε δίκτυο ύδρευσης και ρεύματος για δεκαετίες, αλλά μέχρι χθες όλα αυτά φαίνεται πως δεν ενοχλούσαν κανένα δήμαρχο που μάλιστα λειτουργούσαν σιωπηρά υπό την σκέπη του και με την προϋπόθεση ψηφοθηρικών ανταλλαγμάτων. Η υποκρισία του κράτους μεγαλώνει όταν δείχνει μεγάλη ευαισθησία για περιοχές ''καταπατημένες'' από τσιγγάνους καθώς και για τις ''αυθαίρετες'' παράγκες τους αλλά χάνεται όταν κάποιο μεγαλολαμόγιο χτίσει σε παραλία καταπατώντας δημόσιο χώρο, ή αν πρόκειται για αυθαίρετα εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία κλπ.
Το εμπόριο και η διακίνηση ψυχοτρόπων ουσιών είναι πρακτικές που επιδίδονται πλήθος ατόμων τσιγγάνων ή μη αλλά η σύλληψη για κατοχή κάνναβης ή ηρωίνης σε τσιγγάνικο καταυλισμό φαίνεται πως έχει μεγαλύτερο βάρος και στην προκειμένη χρονική περίοδο συμφέρει! Να θεωρήσουμε τυχαίο ότι τον τελευταίο χρόνο ο καταυλισμός είχε δεχτεί πλήθος εφόδων της αστυνομίας και ότι η κάθε έφοδος γινόταν γνωστή από τα τοπικά ΜΜΕ;
Από όλα τα παραπάνω φαίνεται πως εν τέλει το κλίμα ετοιμάστηκε, ο εχθρός πλέον είναι επικίνδυνος και επιτέλους αφού έγινε επικίνδυνος θα αντιμετωπιστεί, νιώθοντας έτσι την καταστολή της εξουσίας. 
Μόνο που αφού ο εχθρός θα ισοπεδωθεί μετά τι θα απογίνουμε χωρίς εχθρό; Ποιος λέτε να είναι έτοιμος να υποδυθεί το εχθρό;  

                                                                                                                                   Ελευθερόκοκκος





Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Εμένα οι φίλοι μου. Κατερίνα Γώγου

Για όλους αυτούς που ονειρεύονται χωρίς να κοιμούνται


Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας, 
αποφάσεις συνεδρίων, 
δανεικά κοστούμια, 
σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες, 
απειλητικές σιωπές
κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες
καθυστέρηση
Το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά
Το ασθενοφόρο
Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στο λαιμό σας, στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Η διπλή δολοφονία των ακροδεξιών bodybuilders: Ιδεολογία, Εξάρτηση και Πολιτική

H δολοφονία των δύο bodybuilders από δύο δεκαοχτάχρονους που γυμνάζονταν στο ίδιο γυμναστήριο και είχαν σαν διατροφικό, γυμναστικό και ιδεολογικό μέντορα τον έναν από τους δύο δολοφονημένους, θα μπορούσε να είχε περάσει στα αστυνομικά δελτία των ειδήσεων σαν ένα γεγονός από τα πολλά που καλύπτονται. Όμως, τα τατουάζ με τις σβάστικες και άλλα αρχαιοελληνικά σύμβολα που είχε ο ένας από τους δολοφονημένους, τα χουντικά σχόλια του άλλου θύματος σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και οι φωτογραφίες του σε συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, έδωσαν αφορμή για σπεκουλάρισμα, παραφιλολογία και διαθέσεις που ήταν έτοιμες για περισσότερο αίμα.

Μέχρι να αποσαφηνιστεί περί τίνος πρόκειται, τα ΜΜΕ έπαιζαν με τις λέξεις δίνοντας έμφαση στα τατού με τις σβάστικες του ενός εκ των δολοφονηθέντων και διαμόρφωναν κλίμα για πολιτικό ή φυλετικό έγκλημα, ακονίζοντας έτσι τα μαχαίρια τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ακροδεξιάς ιστοσελίδας defence net όπου αναπαρήγαγε ότι οι δολοφόνοι είναι αλβανικής καταγωγής. Βέβαια, οι δολοφόνοι όχι μόνο δεν ήταν αλβανικής καταγωγής αλλά έλληνες και μάλιστα ο ένας από τους δύο με σβάστικα στο μπράτσο του. Η Χρυσή Αυγή αρκέστηκε να ασχοληθεί με τον Παπαδημούλη που αποκάλεσε Ναζί τους δολοφονημένους, αποφεύγοντας να σχολιάσει την ενδοοικογενειακή δολοφονική βία που ξέσπασε στους ευρύτερους κόλπους της, πράγμα που δεν θα το έκανε εάν οι δολοφόνοι ήταν άλλοι και όχι οι συγκεκριμένοι που ήταν φίλα προσκείμενοι σε αυτή.

Η επικρότηση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής από την Χρυσή Αυγή, που επιτρέπει σιωπηρά ακόμα και την λήψη αναβολικών για την αύξηση της μυϊκής δύναμης, φαίνεται πως ισχύει μόνο όταν αυτή η δύναμη στρέφεται προς άλλους, αλλά όταν στρέφεται προς τους ίδιους ή όταν γενικώς κάτι δεν πάει καλά η τακτική αλλάζει και γίνεται δεν γνωρίζω, δεν είδα, δεν άκουσα, κοινώς τα συγκεκριμένα άτομα μεταμορφώνονται σε λανθάνοντες ως να μην υπήρξαν ποτέ (επίσης βλέπε και περίπτωση Ρουπακιά). Η συγκεκριμένη τακτική χαρακτηρίζει ανεξαιρέτως όλους τους πολιτικούς χώρους που χρησιμοποιούν τους ανθρώπους πος όφελός τους, αλλ’ όμως αν κάτι δεν πάει όπως υπολογίστηκε τους πετάνε στην πάντα και δεν υπήρξαν ποτέ.

Ενδεικτικό της αμηχανίας που ακολούθησε μετά την δημοσιοποίηση του προφίλ των δολοφόνων ήταν και η μοτοπορεία πολλών φίλων των δολοφονημένων στην πόλη της Καλαμάτας. Η φαινομενικά χωρίς λόγο μοτοπορεία που έγινε μετά την κηδεία του ενός δολοφονημένου, έμοιαζε σαν μια άτυπη και βουβή επίδειξη δύναμης χωρίς ξέσπασμα, λόγω του ότι οι δολοφόνοι δεν ήταν αυτοί που ίσως θα περίμεναν.

Από την άλλη ο Παπαδημούλης του Σύριζα θυμήθηκε, εκ των υστέρων, ότι ένας από τα θύματα τον απειλούσε ηλεκτρονικά και θέλησε να δείξει πως κόπτεται να αποδοθεί η δικαιοσύνη ακόμα και γι’ αυτόν που τον απειλούσε, παρ’ ότι κατ’ αυτόν ήταν Ναζί. Αυτό είναι μεγαλείο δικαιοσύνης αλλά και πολιτικής, γιατί έτσι παραμένεις αντιφασίστας (τόσοι ψήφοι να πάνε χαμένοι;) αλλά ζητάς και δικαιοσύνη γι’ αυτούς που σκότωσαν τους κατ’ εσένα Ναζί (άλλοι τόσοι ψήφοι να πάνε χαμένοι;).



Σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις στεροειδών αναβολικών

Μια σημαντική πτυχή στο εν λόγω γεγονός είναι αυτή των αναβολικών. Τα αναβολικά επιδρούν ψυχικά και σωματικά στα άτομα που τα λαμβάνουν, διαστρεβλώνοντας το σώμα και τον ψυχισμό τους. Στο συγκεκριμένο γεγονός φαίνεται πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο, καθώς θύτες και θύματα ήταν εθισμένοι σ’ αυτά.

Πολλοί γνωρίζουν τις επιδράσεις των αναβολικών στο σώμα, όπως η αύξηση της μυϊκής μάζας και βάρους, αλλά ίσως να μην γνωρίζουν τις επιπτώσεις, σωματικές και ψυχολογικές. Γενικά, τα στεροειδή αναβολικά μπορούν να προκαλέσουν αυξημένη ηπατική λειτουργία, ύφεση της φυσικής παραγωγής τεστοστερόνης, αύξηση των επιπέδων χοληστερόλης και της αρτηριακής πίεσης, διαταραχή της λειτουργίας του θυρεοειδούς, πονοκεφάλους, ρινορραγία, κράμπες, ανάπτυξη γυναικομαστίας στους άνδρες, έλλειψη ευαισθησίας στην ινσουλίνη, ανδρογονικές παρενέργειες, όπως η αραίωση των μαλλιών, διευρυμένος προστάτης, λιπαρό δέρμα, κατακράτηση υγρών, αύξηση της τριχοφυΐας, επιθετικότητα, καχεκτική ανάπτυξη αν ο χρήστης είναι έφηβος και τέλος επιτάχυνση ανάπτυξης όγκων.

Ποιο συγκεκριμένα:

Αναπαραγωγικό σύστημα: Η λήψη τεραστίων ποσοτήτων στεροειδών από εξωγενείς πηγές ουσιαστικά «τεμπελιάζει» τον παραγωγό αδένα τεστοστερόνης (όρχεις) και δεν παράγει από μόνος του τεστοστερόνη, οδηγώντας τον σταδιακά σε ατροφία. Η μακροχρόνια λήψη τέτοιων ουσιών σταματάει τη φυσική παραγωγή τεστοστερόνης, οπότε τα άτομα μπορεί για το υπόλοιπο της ζωής τους να λαμβάνουν χαμηλή δόση τεστοστερόνης.

Στις γυναίκες έχει παρατηρηθεί αυτό που μπορεί να ονομαστεί ως αρρενοποίηση. Τα πιο συνήθη χαρακτηριστικά είναι η εμβάθυνση της φωνής, η εμφάνιση ακμής και τριχοφυΐας στο πρόσωπο, η διακοπή της περιόδου καθώς και μείωση του στήθους. Ο γυναικείος οργανισμός από την λήψη στεροειδών αναβολικών μπερδεύεται τόσο ώστε μπορεί να παρατηρηθεί και αύξηση του μεγέθους της κλειτορίδας.

Καρδιαγγειακό σύστημα: Η χρήση αναβολικών στεροειδών αυξάνει την αρτηριακή πίεση κατά 10-12mmHg. Συγχρόνως μεγαλώνει την «κακή» χοληστερίνη και μικραίνει την «καλή», με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος απόφραξης των αρτηριών της καρδιάς και του εγκεφάλου. Οι περισσότεροι θάνατοι χρηστών τέτοιων αναβολικών ουσιών προέρχονται από αρρυθμίες, καρδιακή ανεπάρκεια και εμφράγματα.

Ήπαρ: Η εισαγωγή στον ανθρώπινο οργανισμό τέτοιων ουσιών μεταμορφώνει το ήπαρ σε μια μηχανή που δουλεύει συνεχώς υπερωρίες και είναι έτοιμη να τιναχτεί στον αέρα, με αποτέλεσμα να αυξάνονται στο κατακόρυφο τα ένζυμα του συκωτιού.

Οι επιδράσεις σε ψυχολογικό επίπεδο είναι πολλές και καταστροφικές για το άτομο-χρήστη, καθώς και για τους γύρω του. Η πιθανότητα αυτοκτονίας, μετά από παρατεταμένη χρήση στεροειδών ή μετά τη διακοπή τους, είναι πολύ μεγάλη σε σχέση με τον αντίστοιχο πληθυσμό. Οι περισσότεροι χρήστες, επίσης, εμφανίζουν πολύ βίαιη συμπεριφορά και επιθετικότητα, μία κατάσταση που στα αγγλικά ονομάζεται «roid rage» (από το steroid rage). Αυτή η συμπεριφορά συνδυάζεται συχνά με διαταραχές της διάθεσης, δηλαδή κατάθλιψη και μανία. Η βίαιη συμπεριφορά και η επιθετικότητα «roid rage» σχετίζονται με την αλματώδη αύξηση της τεστοστερόνης, όμως σε περίπτωση που το άτομο θελήσει να σταματήσει την χρήση, τότε λόγω των χαμηλών επιπέδων τεστοστερόνης, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα επίπεδα οιστρογόνων θα αυξηθούν, βαθμιαία θα οδηγηθεί στην κατάθλιψη. Η ελαχιστοποίηση της κατάθλιψης επιτυγχάνεται, με τη χρήση πολλών φαρμάκων τα οποία αποκαθιστούν τη φυσική παραγωγή τεστοστερόνης και οιστρογόνων. Τέλος, είναι γνωστόν ότι τα στεροειδή μπορεί να προκαλέσουν εξάρτηση και το άτομο να δυσκολεύεται ιδιαίτερα να τα σταματήσει, ακόμα και αν έχει υποστεί σημαντική σωματική ή ψυχική βλάβη.


Βιομηχανία παραγωγής υπανθρώπων

Διαβάζοντας τις επιπτώσεις που μπορούν να προκαλέσουν τα αναβολικά, μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει τον εξευτελισμό και τον βιασμό της ανθρώπινης φύσης στο βωμό των σκουπιδιών του life style και του τσαμπουκά που παράγει το κράτος και η εξουσία.

Το γεγονός της δολοφονίας στην Μάνη είναι τρανό παράδειγμα σωματικής και ψυχικής αλλοτρίωσης. Οι δολοφονημένοι καθώς και οι δολοφόνοι είχαν επιλέξει ένα δρόμο φορτωμένο από κρατικά σκουπίδια όπως ντρόγκες, γρήγορες μηχανές και αμάξια, νυχτερινά in μαγαζιά, νταηλίκια και μαγκιά, πασπαλισμένα με μια επίσης μοδάτη εθνικιστική ιδεολογία για να νοιώθουν ότι έχουν και άποψη.

Η προ λίγων ημερών σύγκληση συμβουλίου με θέμα την αντιμετώπιση των αναβολικών ουσιών, με τους υπουργούς Κικίλια, Βορίδη και Ανδριανού, καθώς και μπάτσων αξιωματικών, μόνο μειδιάματα μπορεί να προκαλέσει καθώς ο λύκος ποτέ δεν φυλάει τα πρόβατα. Οι συνιστάμενοι ξέχασαν το όργιο των αναβολικών που έφτασε σε αποκορύφωμα πριν από δέκα χρόνια για τις ανάγκες των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς αγώνες και την μετέπειτα εθνική υπερηφάνεια. Ξέχασαν ότι το φούσκωμα από εθνική υπερηφάνεια δεν ήταν άλλο από το φούσκωμα που προκαλούν τα αναβολικά. Αλλά, βλέπετε, ο εθνικός σκοπός άγιαζε τα μέσα. Η δημιουργία τέτοιου είδους υπανθρώπων και ανθρωποειδών εξαρτωμένων από ουσίες και αγκυλωμένων σε αξίες που εξευτελίζουν την ύπαρξη τους, προσβάλει την ανθρωπινότητα τού κάθε ατόμου ξεχωριστά, γεννώντας στρατιές εξαρτημένων.

Το κράτος γνωρίζει, ότι ο άνθρωπος μαριονέτα μπορεί να παίξει όποιο έργο επιθυμεί αυτό και συγχρόνως να ζει την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος και δυνατός. Μόνο που η δύναμη και η ελευθερία δεν κρύβονται στους φουσκωμένους μύες, ούτε στις αξίες-σκουπίδια που προβάλει το κράτος.

Ελευθερόκοκκος

Δημοσιεύθηκε στη αναρχική εφημερίδα  ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 141, Σεπτέμβριος 2014

Πηγή: Anarchy Press

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

«Λαϊκή Παράδοση και κρατική καταστολή»

Η επινόηση της «παράδοσης» από το κράτος για την δημιουργία ομογενοποίησης του έθνους-κράτους





     Πόσο  «αυθεντική» μπορεί να είναι η «παράδοση»; Πως είναι δυνατόν η κρατική καταστολή να έχει βάλει χέρι σε χορούς, τραγούδια, μουσικές και πανηγύρια ανθρώπων με σκοπό τον έλεγχο και την υποταγή; Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά και σε καμία περίπτωση συνομοσιολογικά! Για την κρατική εξουσία η μουσική, τα τραγούδια και ο χορός δεν ήταν πάντα μια αθώα διέξοδος όπως για τους περισσότερους ανθρώπους. Αυτό που σήμερα ορίζουμε ως «παράδοση» έχει επινοηθεί σε μεγάλο βαθμό από την προσπάθεια του κράτους να επιβληθεί στους ανθρώπους που την βιώνουν και την εξελίσσουν. Η προσπάθεια του κράτους να ομογενοποιήσει τον πληθυσμό του υπό την σκεπή μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας πέρασε, και περνάει, μέσα από την «παράδοση». Το μακρύ χέρι του κράτους όπου έχει αναλάβει να ανακαλύπτει και στην συνέχεια να κρύβει ή να παραποιεί όποια «παράδοση» δεν συμβαδίζει με τις αρχές του έθνους, ονομάζεται λαογραφία! Το αντικείμενο μελέτης της λαογραφίας, σύμφωνα με εκείνη, είναι η διερεύνηση της «ψυχής του λαού» . Οι θιασώτες της λαογραφίας πιστεύουν στον άρρηκτο δεσμό μεταξύ κράτους και λαογραφίας. Το κράτος, σύμφωνα με την λαογραφία, θεωρείται ως οργανισμός που διέπεται από την «ψυχή του λαού». Η λαογραφία γνωρίζοντας καλύτερα από κάθε άλλη επιστήμη «την ψυχή του λαού» ορίζει την θέση της ως «σύμβουλος» του κράτους. Ο μεγαλύτερος θρίαμβος κατά τους λαογράφους θα ήταν εάν κάθε πολιτική πράξη ανταποκρινόταν τέλεια στο χαρακτήρα των εξουσιαζόμενων έτσι ώστε ακόμα και τα ποιο επαχθέστερα και άδικα μέτρα να θεωρούνται αναγκαία, γιατί το κράτος δεν κάνει κάτι άλλο παρά να διεκπεραιώνει τις δικές τους ανάγκες! Σε αυτό το σημείο εμφανίζονται οι πραγματικοί χαρακτήρες της λαογραφίας: της εκπαίδευσης και της χειραγώγησης. Με άλλα λόγια εδώ αρχίζει ο πραγματικός σκοπός της που δεν είναι μόνο να καταγράψει ότι υπάρχει στην κουλτούρα των ανθρώπων αλλά όπου χρειάζεται να κρύψει, να παραλλάξει και εν τέλει να επινοήσει νέες που θα μοιάζουν ότι υπήρχαν από πάντα!

Ευχετήρια κάρτα Λυκείου Ελληνίδων αρχές του 20ου αιώνα. «Ευγενείς Κορασίδες» ντυμένες με χλαμύδες χορεύουν παραδοσιακούς χορούς

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
    Ο όρος «λαογραφία» εδραιώθηκε από τον Νικόλαο Πολίτη στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Πολίτης ανέλαβε από το κράτος να αποδείξει την άμεση σύνδεση των ηθών και των εθίμων του τότε ελλαδικού χώρου με ήθη, έθιμα και πρακτικές από την ελληνική αρχαιότητα. Στην συνέχεια  εξέλιξε την μέθοδο του συγκρίνοντας τις πρακτικές του πληθυσμού του ελλαδικού χώρου με άλλες ανά τον κόσμο, με σκοπό να θέσει την αρχαία ελλάδα ως την αφετηρία για πολλά ήθη και έθιμα ανά τον κόσμο!  Η συγκεκριμένη πρακτική είχε ξεκινήσει στην ευρώπη από τις αρχές του 19ου αιώνα οπού οι εξουσιαστές έσκυψαν πάνω στις παραδόσεις και στο πρόσφατο παρελθόν με σκοπό ένα κοινό σημείο αναφοράς για όλους και καθ’ επέκταση την ομογενοποίηση της κουλτούρας του πληθυσμού εντός των ορίων του κράτους. Πτυχές της κουλτούρας των ανθρώπων, όπως το τραγούδι, η μουσική, η φορεσιά και ο χορός αναδείχτηκαν ξαφνικά ως υψηλή καλλιτεχνική δημιουργία και το κράτος ανέλαβε την προστασία τους καθώς και την διαχείριση τους. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν «σχολές» που είχαν ως στόχο την διατήρηση και την ανάδειξη τεχνών που σχετίζονται άμεσα με αυτή την κουλτούρα. Για παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε την δημιουργία «εθνικών σχολών μουσικής» στην ευρώπη και στις χώρες του ανατολικού μπλοκ που διαμόρφωσαν μουσικά τους εκάστοτε πληθυσμούς. Επίσης με τον ίδιο τρόπο οι παλιές ενδυμασίες προσεγγίστηκαν ως «εθνικά κειμήλια» και απετέλεσαν μουσειακά αντικείμενα που υπενθύμιζαν στους πολίτες της εκάστοτε χώρας το ένδοξο παρελθόν!
     Με όλα τα παραπάνω μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η λαογραφία στον ελλαδικό χώρο υπήρξε άξιο τέκνο της προσπάθειας των ευρωπαϊκών κρατών να εξουσιάσουν μέσω της φόρμας του εθνικισμού! Η λαογραφία δεν έπαψε ποτέ να αναζητά τις αρχαίες ρίζες και όταν δεν τις έβρισκε συχνά τις επινοούσε για λογαριασμό του κράτους που πάσχιζε να διαμορφώσει εθνική συνείδηση σε έναν ανομοιογενή πληθυσμό. Η συγκεκριμένη μέθοδος της «εθνοαρχαιολογίας» του Νικολάου Πολίτη δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα  και επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς καταγραφής όπως αυτή του χορού. Στο συγκεκριμένο χώρο δύο γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην «εθνικοποίηση» και ομογενοποίηση του χορού στον ελλαδικό χώρο α) η γνωστή φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρρέν με την ίδρυση του «λυκείου ελληνίδων»  το 1911 και β) η Δόρα Στράτου  με την δημιουργία του  «σωματείου ελληνικών χορών Δόρα Στράτου» το 1952.
     Η Παρρέν πλήρως συνυφασμένη με τις πρακτικές τις λαογραφίας θέτει ως σκοπό της γυναικείας λέσχης της να διασώσει και να διατηρήσει τους «παραδοσιακούς» χορούς, τα τραγούδια καθώς και τις ενδυμασίες συνδέοντάς τα πάντα με την αρχαιότητα! Τα μαθήματα χορού στο  «λύκειο των ελληνίδων» πλαισιώνονταν από αγαλματίδια και χορευτικές κινήσεις βασισμένες σε αρχαίες αγγειογραφίες. Ο σκοπός αυτός απέβλεπε στην απόδειξη της ιστορικής συνέχειας των χορών, στον καλλωπισμό αλλά και βραχυπρόθεσμα στην κατάταξη των ελλήνων στους «ευγενείς» δυτικούς και όχι στους «βάρβαρους από την ανατολή». Επίσης τα μαθήματα πλαισιώνονταν από ευρωπαϊκή ορχήστρα καθώς τα λαϊκά όργανα δεν ανταποκρίνονταν στην φιλοσοφία της λέσχης! Για τον ρόλο της Δόρας Στράτου θα αναφερθούμε παρακάτω.

Ο ρόλος που ανατέθηκε από το κράτος στην λαογραφία για την δημιουργία «εθνικού πλαισίου» στην «παράδοση».
Η μουσική και το τραγούδι
     Από τις αρχές του 20ου αιώνα οι λαογράφοι κατέγραφαν ανελλιπώς τον υλικό και πνευματικό βίο του ελλαδικού χώρου. Η προσάρτηση νέων εδαφών στο ελληνικό κράτος φέρνουν και νέους πληθυσμούς με διαφορετική γλώσσα και κουλτούρα. Ειδικότερα οι περιοχές της ηπείρου της μακεδονίας και της θράκης απαρτίζονται από ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που δεν μπορούν να «δέσουν εθνικά» και σε καμία περίπτωση δεν τους ενώνει το αρχαιοελληνικό τους παρελθόν. Σ’ αυτές τις περιοχές το κράτος ήταν ανελέητο. Οι λαογράφοι αφού κατέγραφαν, επέστρεφαν στην Αθήνα και αξιολογούσαν το υλικό. Οι αλβανικοί, οι σλαβομακεδόνικοι και οι εβραϊκοί στίχοι αντικαθίσταντο από ελληνικούς και σε όσα αδυνατούσαν να μπουν ελληνικοί λόγο ρυθμού ή μουσικής αφαιρούνταν! Με αυτό τον αήθη τρόπο διαμορφώθηκε η εθνική κουλτούρα.   Οι κάτοικοι πλέον απαγορεύονταν να ξανατραγουδήσουν όπως ήξεραν! Κάποιοι δεν ξανατραγούδησαν ποτέ και κάποιοι άλλοι δεν ξαναχόρεψαν τα τραγούδια με τους ελληνικούς στίχους! Με τον τρόπο αυτό κάνανε την δικιά τους προσωπική αντίσταση σε μια μάχη που το κράτος τους είχε κερδίσει! Στις μέρες μας ότι έχει απομείνει από αυτή την ιδιότυπη μάχη είναι τα τραγούδια με χάλκινα πνευστά της δυτ. μακεδονίας, όπου τα περισσότερα έχουν απομείνει δίχως λόγια! Τα συγκεκριμένα τραγούδια ως τις αρχές του 90’ δεν ήταν και τόσο δημοφιλή όπως σήμερα με αποτέλεσμα όποιος ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε τέτοια μουσική να βάζει σε κίνδυνο το «εθνικό του κύρος». Ας όψεται η μόδα του Μπρέγκοβιτς και του Κουστορίτσα που ανάγκασαν να «νομιμοποιήσουν» αυτό το είδος ως εγχώρια «έθνικ», χωρίς βέβαια να «νομιμοποιηθούν» και τα λόγια των τραγουδιών! Με αυτό τον τρόπο το κράτος έβαλε χέρι σε μια πτυχή της κουλτούρας της υπαίθρου (πανηγύρια) διαμορφώνοντάς τα και εν τέλει διαστρεβλώνοντας τον κοινωνικό ιστό περιοχών. Έτσι λοιπόν ο Γιάννης από το «Γιάννη μου το μαντήλι σου» μπορεί να έχει και άλλο όνομα ή ακόμα και άλλη γλώσσα αλλά να αποσιωπήθηκε όπως κάθε ένοχο μυστικό! Συγχρόνως με την βρώμικη δουλειά των λαογράφων το κράτος στην μακεδονία από τα μέσα του 20ου μέχρι την δεκαετία του 60’ οργάνωνε ομαδικές τελετές ορκωμοσίας για την αποκήρυξη οποιαδήποτε άλλης γλώσσας εκτός της ελληνικής! Οι κάτοικοι μαζεύονταν με την απειλή στρατού και χωροφυλακής στην πλατεία του εκάστοτε χωριού και εκεί σε μια επίσημη τελετή και την συμμετοχή στρατού, εκκλησίας κτλ ορκίζονταν ότι πλέων δεν θα ομιλούν άλλη γλώσσα παρά μόνο ελληνικά! Μερικές τέτοιες  γνωστές ορκωμοσίες έγιναν το 1959-60 στα χωριά: Τρέμινο Κάιλαρσκο με σημερινή ονομασία Καρδιά Πτολεμαίδας, Λούντοβο, Κόστουρσκο με σημερινή ονομασία Κρύα Νερά Καστοριάς και Καρπέσσινα Λέρινσκο με σημερινή ονομασία Ατραπός Φλώρινας (όπου μάλιστα παραβρέθηκαν κάτοικοι από 100 χωριά του νομού Φλώρινας). Οι τελετές σταμάτησαν το 60’ με διαταγή του υπουργού εξωτερικών Ευάγγελου Αβέρωφ γιατί χαλούσαν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Αυτό βέβαια συνέβη φαινομενικά αφού η πομπώδης τελετές ορκωμοσίας αντικαταστάθηκαν από ομαδικές δηλώσεις υπακοής! Χαρακτηριστική τέτοια δήλωση ήταν στο χωριό Όστροβο με σημερινή ονομασία Άρνισσα Πέλλας στις 25.3.1962 όπου υπογράφτηκε από 600 κατοίκους.


Ανακοινώσεις εφημερίδων για τις ομαδικές τελετές ορκωμοσίας στην μακεδονία.

Η διαστρέβλωση του χορού

     Με την ίδια πρακτική έγιναν και πολλές καταγραφές χορών. Εδώ σημαντικό ρόλο για την δημιουργία του «εθνικού πλαισίου» στο χορό έπαιξαν πολλοί λαογράφοι από τις αρχές του 20ου αιώνα και  η Δόρα Στράτου από το 50’ και μετά. Οι λαογράφοι συνδέανε αυθαίρετα τους χορούς με την αρχαιότητα καθώς και με τον «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα». Δημιουργούσαν μύθους γύρω από τους χορούς για να συσπειρώσουν τον πληθυσμό σε ένα «εθνικό πλαίσιο».  Η Στράτου κατέγραφε χορούς από την ύπαιθρο και κατά την επιστροφή της στην Αθήνα αξιολογούσε το εκάστοτε χορευτικό υλικό προσθέτοντας ή αφαιρώντας βήματα και κινήσεις. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούσε χορογραφίες που άλλαζαν κατά πολύ τον προϋπάρχοντα χορό. Εννοείται ότι η αξιολόγηση για το ποιες κινήσεις θα βγουν και ποιες θα προστεθούν βασιζόταν σε επιγραφές αρχαιοελληνικών αγγείων καθώς και στο πως ο κάθε χορός θα μπορούσε να εντυπωσιάσει το κοινό.  Οι χορογραφίες πλέον παρουσιάζονταν σε μορφή παράστασης στην Αθήνα αλλά και σε περιοδείες σε όλο τον κόσμο όπου παρουσιάζονταν ως αντιπροσωπευτικοί για κάθε τόπο. Έτσι σιγά σιγά ο χορός άρχισε να τυποποιείτε και να περνά στην φολκοροποίηση.  Σε αυτό το μοτίβο επιλέχθηκαν 4 χοροί ως εθνικοί όπου επινοήθηκε αυθαίρετα  το αρχαιοελληνικό τους καθώς και το «εθνικοαπελευθερωτικό» τους προφίλ (καλαματιανός, τσάμικος, πεντοζάλι, ζωναράδικος) και με την ανάπτυξη του τουρισμού και της εμπορικοποίησης του θεάματος την δεκαετία του 80’ προστέθηκαν ο ζεϊμπέκικος, ο χασάπικος,  το τσιφτετέλι, και το νεοσύστατο συρτάκι (ή ο χορός του Ζορμπά). Η Στράτου «επαγγελματοποιεί» και τυποποιεί τον παραδοσιακό χορό με αποτέλεσμα να χάσει τον βιωματικό του χαρακτήρα! Ο κάθε χορός πλέον αποκτά  πολύ συγκεκριμένα βήματα, άσχετα αν τον ίδιο χορό τον χόρευαν διαφορετικά από περιοχή σε περιοχή και πλέον διδάσκεται από επαγγελματίες του είδους!  Οι γεροντότεροι πλέον κάνουν πίσω σε κάποιο χορό γιατί αυτό που ήξεραν ήταν «λάθος» δίνοντας χώρο στους σπουδαγμένους νέους με τον «σωστό χορό»! Ο βιωματικός χαρακτήρας του χορού ξηλώνεται και μεταφέρετε στους διάφορους συλλόγους εκμάθησης που ξεπηδούν μετά την Στράτου, οι οποίοι μετά την απεδαφοποίησή του τον «φολκοροποιούν» με αποτέλεσμα να τείνει να μεταλλαχτεί σε μουσειακό είδος! Η συστηματική αναπαράσταση των ελληνικών «παραδοσιακών» χορών από τις οργανωμένες χορευτικές ομάδες δημιούργησε μια ιδιαίτερη αντίληψη για τον χορό στην Ελλάδα ταυτίζοντας τον πλέον ολοκληρωτικά με τη διδασκαλία.
     Η καταστολή του κράτους λοιπόν μπορεί να φτάσει και σε χώρους που φαινομενικά φαίνονται «αθώοι» και ανεπηρέαστοι. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε «παραδοσιακό» έχει υποστεί σοβαρές αλλοιώσεις και ωραιοποιήσεις με σκοπό την «εθνική ομογενοποίηση» πληθυσμών. Ο όρος «παράδοση» έχει δημιουργηθεί από το εξουσιαστικό μοντέλο του έθνους-κράτους για να ορίζει την μέσα σε εθνικά πλαίσια συμπεριφορά των πληθυσμών που έχουν εγκλωβιστεί στα σύνορά του. Πολλές φορές  η σημασία του όρου αυτού μπορεί να αλλάξει και να μεταμορφωθεί ανάλογα με τις εκάστοτε εξουσιαστικές συνθήκες, όπως η αλλαγή εθνικών συνόρων, η σύναψη συμμαχιών, η αλλαγή ιδεολογικής πολιτικής πλατφόρμας των εκάστοτε εξουσιαστών κ.α. Οι καθημερινές πρακτικές, τελετές, λειτουργίες και σκέψεις στην πορεία των ανθρώπων μέσα στους αιώνες διαστρεβλώθηκαν σε «παράδοση» και κατ’ επέκταση σε φολκλόρ χάνοντας έτσι τον κοινοτικό τους χαρακτήρα για να αποκτήσουν έναν διαφορετικό ρόλο που θα βολεύει το κράτος. Με την κατασκευή της  αρχαιολάγνας ομπρέλας λοιπόν, που είναι κοινή για όλους τους υπηκόους, το κράτος επέβαλε την πίστη και την υποταγή. Με αυτό τον τρόπο η αναφορά στο επινοημένο κοινό παρελθόν και κατ’ επέκταση στην κοινή κουλτούρα πάντα θα συνετίζει τις όποιες αμφισβητήσεις και αντιδράσεις απέναντι στην κρατική εξουσία και των πρακτικών της.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Erick John Hobsbawm, Terence Ranger «Η επινόηση της παράδοσης». Μετάφραση Θανάσης Αθανασίου, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004.
Anderson Benedict , «Φαντασιακές κοινότητες». Μετάφραση Χαντζαρούλα Ποθητή, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1997.
Michael Herzfeld, «Πάλι δικά μας, Λαογραφία, Ιδεολογία και η Διαμόρφωση της Σύγχρονης Ελλάδας». Μετάφραση Μαρίνος Σαρηγιάννης, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2002
Αυδίκος Ε. & Παπακώστας Χ. «Σύνορα και λαϊκοί πολιτισμοί στα βαλκάνια». Εκδόσεις Πεδίο, Αθήνα 2010.
Άλκη Κυριακίδου Νέστορος, «Η θεωρία της ελληνικής λαογραφίας». Εκδόσεις Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα 2001.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Αναρχική εφημερίδα '' Διαδρομή Ελευθερίας'' τεύχος Ιουλίου - Αυγούστου αριθμός τεύχους 118.


Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Η γκλίτσα-σφυρίχτρα γοργόνα

Το ραβδί του τσοπάνου η γκλίτσα πολλές φορές είναι ένα έργο λαϊκής τέχνης. Η κεφαλή της γκλίτσας σχηματίζει μια αγκύλη, όπου παίρνει και το όνομά της: αγκυλίτσα> αγκλίτσα>γκλίτσα.
Η παρακάτω κεφαλή γκλίτσας προέρχεται από την περιοχή του Οιτύλου στην Μάνη. Την είχε στην κατοχή του ένας αντάρτης και μετέπειτα την δώρισε στην κυρία Α.Σ. Εκ πρώτης όψεως διακρίνεται από το όμορφο σκάλισμα της που αποτυπώνει μια γυναίκα με τα χέρια στην κοιλιά με μακριά μαλλιά, πλαισιωμένη από γεωμετρικά σχέδια που μοιάζουν με λέπια. Θα μπορούσε άνετα να αποδίδει μια γοργόνα όπου η ουρά της σχηματίζει την λαβή της γκλίτσας.



Με μια πιο προσεχτική ματιά όμως διαπιστώνεται ότι η γκλίτσα κρύβει και μια δεύτερη ιδιότητα, αυτή της σφυρίχτρας. Το πίσω μέρος της γκλίτσας έχει τρυπηθεί, στο εσωτερικό της τοποθετήθηκε ένα ξύλινο στραγάλι και μετέπειτα η τρύπα σφραγίστηκε αφήνοντας μόνο μια μικρή οπή για τις ανάγκες τις σφυρίχτρας.


Ο παππούς ισχυριζόταν ότι χρησιμοποιούσε την γκλίτσα για να επικοινωνεί με τους υπόλοιπους αντάρτες στα βουνά. Ουσιαστικά η γκλίτσα δεν είναι τίποτα άλλο από μια κρυφή σφυρίχτρα που εξυπηρετούσε ανάγκες επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ των ανταρτών στην Μάνη.