Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Δεν ξεχνώ!

Ένα πολύ καλό κείμενο γι' αυτούς που έχασαν την ζωή τους το 2013 στην προσπάθεια τους να μην λεηλατηθεί ο πλανήτης.



Του Μιχάλη Μιχελή
Και μια που σε  τούτη την «Καλύβα» κάνουμε τον απολογισμό των γεγονότων της χρονιάς, ας γράψουμε δυό λόγια και για τους δικούς μας ήρωες.  Ας κρατήσουμε μια στιγμή περισυλλογής, για όλους εκείνους της παγκόσμιας οικολογικής οικογένειας, που χάθηκαν το 2013 προασπιζόμενοι την ιδεολογική τους αξιοπρέπεια. Δεν παραλείπουμε  στη συγκεκριμένη αναφορά τους ανώνυμους ήρωες των πολέμων και των τρομοκρατικών επιθέσεων, που χάθηκαν στον άνισο αγώνα τους με την καθεστωτική βία και την διοικητική αυθαιρεσία. Δεν ξεχνούμε τους αυτόχθονες της Ονδούρας, της Βραζιλίας και της αφρικανικής ηπείρου, που δολοφονήθηκαν από αστυνομικές δυνάμεις, όταν διαμαρτυρόμενοι βρέθηκαν άοπλοι μπρος στις δυνάμεις καταστολής. Δεν λησμονούμε την αδικία του χθες, όπου κι αν μέστωσε. Δεν παραλείπουμε να μνημονεύσουμε τους δικούς μας αδικοχαμένους της κρίσης. Τους απελπισμένους αυτόχειρες, τα θύματα από την προσπάθεια να ζεσταθούν, εκείνους που χάθηκαν σε θάλασσες και σε στεριές, γιατί ως μετανάστες κυνήγησαν απελπισμένα την τύχη τους,  προς τις χώρες της ευημερίας. Για όλους αυτούς, η μνήμη μας θα είναι παντοτινή. Η κάθε προσωπική απώλεια, το κόψιμο του νήματος της ζωής από την ατυχία της αρρώστιας, μέχρι τη δολοφονία (μ’ έμμεσο ή άμεσο τρόπο), είναι ουσιαστικά ο πυρήνας σκέψης του πολιτικού εναλλακτικού λόγου. Θα πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε για κείνον/η που η φωνή του/της χάθηκε (ή δεν ακούγεται), να κονταροχτυπιόμαστε συνεχώς μ όλους εκείνους που φτιάχνουν, τον προσωπικό τους καριερισμό, πάνω στις τύχες του κόσμου και του περιβάλλοντος που υποφέρει.

Jun Lontok (Φιλιππίνες). Στις 6 Ιανουαρίου του 2013, δολοφονήθηκε σ’ ενέδρα που του είχε στήσει η μυστική αστυνομία. Ο 42χρονος  Lontok (συνημμένη φωτογραφία#1), πήγε να υποστηρίξει τον φίλο του Vic Siman, που κατηγορείτο ότι έβαζε σιδηρόβεργες- εμπόδια, για ν’ αποτρέψει την κοπή των  δένδρων dignum (τοπικό σκληρό ξύλο, μοναδικό στο είδος του, που συναντάται στο ιερό βουνό Banahaw, της νήσου Λουζόν). Η δολοφονία του Lontok, ήταν η 13η  στη σειρά της αποκαλούμενης «σφαγής στην Ατιμόναν» (τοπική αστυνομία, μαφιόζοι και πολιτευτές, ένας εσμός συμφερόντων, που έχουν σκοπό την εμπορευματοποίηση της φύσης, με μια σειρά δολοφονικών ενεργειών, επιχειρούν να κάμψουν τις οικολογικές ευαισθησίες, στην επαρχία Ατιμονάν 170 χι. νότια της Μανίλα).


Cícero Guedes (Βραζιλία). Ο 43χρονος Κικέρων (συνημμένη φωτογραφία#2), βραβευμένος το 1991 («Right Livelihood»), για το άοκνο έργο του στην προστασία των ακτημόνων αγροτών, δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση στις 25 Ιανουαρίου 2013, στα προάστια του Ρίο ντε Τζανέιρο. Συντόνιζε τις συνεταιριστικές προσπάθειες «καλλιέργειας ΜST» των αγροτών (3.500 στρέμματα) στη βάση ενός εναλλακτικού δίκαιου και βιώσιμου εμπορίου (Via Campesina). Ας σημειωθεί, ότι το εν λόγω συνεταιριστικό σύστημα, τα τελευταία χρόνια έχει επεκταθεί παγκοσμίως σε 17 εκατομ. στρέμματα γης (όσο δηλαδή η έκταση της Ουρουγουάης) κι αποτελεί τον υπ’ αριθμόν πρώτο  εχθρό των πολυεθνικών, που επιχειρούν το λεγόμενο «Land Grabbing» (τη δέσμευση εκατομμυρίων εκτάσεων, για την παραγωγή τροφίμων, κρέατος, λουλουδιών και βιοκαυσίμων).


Prajob Nao-opas (Thailand). Δολοφονήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2013 (στην επαρχία Chacheongsao), για τον αγώνα που έδινε με την οργάνωσή «PADETC» (συνημμένη φωτογραφία#3),  εναντίον της εναπόθεσης των τοξικών αποβλήτων.  Ήταν ο 30ος  δολοφονημένος ακτιβιστής στην Ταϊλάνδη από το 2001, που θυσιάστηκε στο βωμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της περιβαλλοντικής προστασίας.
Paraveen Rehman (Πακιστάν). Ο «φύλακας άγγελος» (όπως την αποκαλούν) των φτωχογειτονιών του Καράτσι, η προστάτης του περιβάλλοντος και της γυναικείας αξιοπρέπειας (σε μια χώρα που η γυναίκα είναι υποδεέστερο πλάσμα). Η 56χρονη Ραχμάν (συνημμένη φωτογραφία#4), δολοφονήθηκε από την τοπική μαφία στις 23 Μαρτίου 2013, στην παραγκούπολη «Οράνγκι»  (την μεγαλύτερη της Ασίας), που κατοικείται από ένα εκατομ. ανθρώπους.

Mikhail Beketov (Ρωσία). Δημοσιογράφος (συνημμένη φωτογραφία#5), που κάλυπτε τα θέματα περιβάλλοντος, πέθανε στις 8 Απριλίου 2013, μετά από μια μακρόχρονη περιπέτεια της υγείας του, που ξεκίνησε από το 2008. Ακτιβιστής για την προστασία της φύσης, τα είχε βάλλει με την τοπική αυτοδιοίκηση, στο προάστιο Κίμκι της Μόσχας. Αυτό εξόργισε την τοπική μαφία, που του επιτέθηκε έξω από το σπίτι του, κτυπώντας τον μέχρι αναισθησίας με μπαστούνια. Φεύγοντας οι δράστες σκότωσαν το σκύλο του και πυρπόλησαν το αυτοκίνητό του. Για δυό μέρες κείτονταν αιμόφυρτος στο χιονισμένο δρόμο, μέχρι που τον πήραν χαμπάρι οι γείτονες. Ακρωτηριάστηκε κι έζησε σε κώμα για μήνες. Τελικά πέντε χρόνια μετά, κατόρθωσε να συνέλθει και κάπως άρχισε να επαναφέρεται στη ζωή, αφού αποκαταστάθηκε μερικώς  κι η ομιλία του. Όμως οι εσωτερικές πληγές του (του είχαν κάνει τραχειοτομή), τελικά απέβησαν μοιραίες. Προσπαθώντας να καταπιεί, πνίγηκε στα 55του χρόνια.
Mauro Pio Peña (Περού). Δολοφονήθηκε στις 27 Μαΐου 2013, από πληρωμένους μπράβους των επιχειρηματιών που εκμεταλλεύονται την τροπική ξυλεία. Ο 57χρονος Πίο Πένια (συνημμένη φωτογραφία #6), ήταν επικεφαλής των ιθαγενών Ασανίνκα της Αμαζονίας. Πάνω από 150 ακτιβιστές έχουν σκοτωθεί στο Περού από το 2001, για τον αγώνα τους εναντίον των εξορύξεων, την προστασία των οικοσυστημάτων και του πόσιμου νερού. Ας θυμηθούμε ξανά μεταξύ όλων αυτών, τους Godofredo Garcia, Remberto Melanio Herrera, Edmundo Becerra (έχω αναφερθεί στο παρελθόν).

Jairo Mora Sandoval (Κόστα Ρίκα). Στην προσπάθειά του να προστατεύσει τ’ αυγά των θαλασσίων χελωνών, απήχθει (τη νύχτα της 30ης  Μαΐου του 2013) μαζί με 4 γυναίκες εθελόντριες, από μια ομάδα κουκουλοφόρων, στην παραλία Λιμόν (στη θάλασσα της Καραϊβικής), εκεί που η ωοτοκία των χελωνών, είναι το κέντρο αντιπαράθεσης μεταξύ των λαθρεμπόρων και των οικολόγων. Τελικά οι απαχθείσες γυναίκες κατόρθωσαν να δραπετεύσουν, κατήγγειλαν το γεγονός και στις έρευνες που επακολούθησαν, βρήκαν το σώμα του άτυχου ακτιβιστή, κτυπημένο με θανατηφόρα τραύματα στο κεφάλι. Ο 26χρονος βιολόγος  Χάιρο Mόρα (συνημμένη φωτογραφία#7), ήταν μέλος της περιβαλλοντικής δράσης «WIDECAST», που συντονίζει τις προσπάθειες προστασίας των παραλιών ωοτοκίας των χελωνών, σε όλη την Κεντρική Αμερική. Στην Κόστα Ρίκα, το εμπόριο των αυγών της θαλάσσιας χελώνας απαγορεύεται. Όμως οι ντόπιοι πιστεύουν, ότι τα συγκεκριμένα αυγά βοηθούν στις σεξουαλικές ικανότητες, για αυτό και στην μαύρη αγορά το συγκεκριμένο αφροδισιακό προϊόν έχει πολύ υψηλή τιμή, ισάξια των ναρκωτικών. Τ’ αυγά λοιπόν της θαλάσσιας χελώνας αποτελούν κομμάτι των δραστηριοτήτων του διεθνούς κυκλώματος διακίνησης των ναρκωτικών.

Celso Rodriguez (Βραζιλία). Ο εν λόγω 42χρονος ιθαγενής «Γκουαρανί» ακτιβιστής, δολοφονήθηκε στις 12 Ιουνίου 2013 στη Νότια Βραζιλία (Paraguassú). Εκεί διεξάγεται μεγάλη μάχη των ιθαγενών, για να επανακτήσουν τα πατρογονικά εδάφη από τους κτηνοτρόφους που λεηλατούν τη φύση, για να την μετατρέψουν σ’ εκτεταμένα βοσκοτόπια. Στο Μάτο Γκόσο ντο Σούλ, η βία έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις, όπως αποτυπώνονται και στο συγκεκριμένο βίντεο, που δείχνει το αίσχος της λεγόμενης καπιταλιστικής «πράσινης ανάπτυξης». Ο Σέλσο Ροντρίγκες (συνημμένη φωτογραφία #8), ήταν υπό διαρκείς απειλές για τη ζωή του, μια και πρωτοστατούσε στον αγώνα εναντίον του αλκοολισμού και των ναρκωτικών (που πλήττει τους Γκουαρανί), θεωρώντας ότι με αυτό τον ανεπίτρεπτο τρόπο, διασπούν οι μεγαλοκαλλιεργητές το κίνημα αντίστασης. Στην Αρόγιο Κόρα, οι ιθαγενείος έχουν οργανώσει συνεταιριστική παραγωγή και την εντάσσουν στα πλαίσια του fair trade. Αυτό το σχέδιο συναντά πολλά εμπόδια, ενώ με τους εκβιασμούς και τις δολοφονικές απόπειρες οι γαιοκτήμονες που θίγονται, επιδιώκουν να κάμψουν το φρόνημα των αυτοχθόνων.

Igor Sapatov (Ρωσία). Ο ακτιβιστής που έδωσε τη ζωή του για την προστασία του περιβάλλοντος της ιδιαίτερης πατρίδας του, δολοφονήθηκε στο η περιοχή του Καζάν, στις 23 Ιουλίου του 2013. Ήταν υπέρμαχος της διατήρησης των τοπικών σπόρων και εναντίον της εκμετάλλευσης των κτημάτων, που σπεκουλάρονται από τις κατασκευαστικές εταιρίες για να οικοδομηθούν. Πριν δολοφονήσουν τον Ιγκόρ (συνημμένη φωτογραφία#9), τον είχαν απειλήσει πολλές φορές, του είχαν κάψει το σπίτι, είχαν επιχειρήσει να τον μαχαιρώσουν και του είχαν στείλει προειδοποιητικά σφαίρες σε φάκελο.

Noé Salomón Vázquez Ortiz (Μεξικό). Αγωνιστής εναντίον των υδροηλεκτρικών φραγμάτων, δολοφονήθηκε στις 2 Αυγούστου, μια μόλις μέρα μετά από τη μεγάλη συγκέντρωση και εκδήλωση που οργάνωσε με το κίνημα «MAPDER»,  εναντίον των φραγμάτων «El Naranjal»  και «Bandera Blanca», στους ορεινούς όγκους της περιοχής του Βέρακρουζ (στο Νότιο Μεξικό). Το πτώμα του βρέθηκε με τα πόδια και τα χέρια δεμένα και με βαθιά τομή μαχαιριού στο λαιμό. Ο 30χρονος οικοδόμος και ζωγράφος τοίχων (murals) Νώε Ορτίζ (συνημμένη φωτογραφία #10) ήταν ενεργό μέλος της οργάνωσης «Πράσινη Άμυνα».

Gonzalo Alonso Hernandez (Ισπανία). Δολοφονήθηκε στις 5 Αυγούστου του 2013. Το πτώμα του βρέθηκε κοντά σ’ ένα καταρράκτη, στο εθνικό πάρκο Cunhambebe της πολιτείας του Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία. Ζούσε με την γυναίκα του εδώ και 10 χρόνια στη Βραζιλία ο 48χρονος βιολόγος Χερνάντεζ (συνημμένη φωτογραφία #11), παθιασμένος ακτιβιστής για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, έδινε συνεχείς αγώνες εναντίον εκείνων που επιβουλεύονταν τη πανίδα του φυσικού πάρκου, που έμελε να είναι και ο μοιραίος  τόπος που άφησε την τελευταία του πνοή. Οι δολοφόνοι τον βασάνισαν, τον εκτέλεσαν και στη συνέχεια τον έριξαν στα νερά. Επαγγελματικά μέχρι το 2005 απασχολούνταν ως διευθυντής σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας στο Ρίο. Όμως η μεγάλη του αγάπη για την φύση της Βραζιλίας, τον οδήγησε σε παραίτηση, για να ενταχθεί στη συνέχεια εθελοντής στην περιβαλλοντική οργάνωση «Terra». Συνήθιζε να τριγυρνά στα βουνά για να βοηθήσει τραυματισμένα ζώα, να τ’ απελευθερώσει από παγίδες και να συμβουλεύει τους αγρότες, στο πώς θ’ αποκτήσουν περιβαλλοντική συνείδηση. Γι αυτό κι είχε γίνει στόχος από λαθροκυνηγούς. Δεν τον πτοούσαν οι απειλές, παρά τις συμβουλές της γυναίκας του να τα παρατήσει. Τελικά βρέθηκε εγκλωβισμένος στο σπίτι του στην εξοχή. (Η γυναίκα του έλλειπε γιατί εργάζονταν στο Ρίο για να συντηρηθούν). Εκεί λοιπόν μόνος έδωσε μάχη με τους δολοφόνους του, μια και οι κηλίδες αίματος το επιβεβαιώνουν, ενώ το τηλέφωνο και το ηλεκτρικό ήταν κομμένο.

Pedro César García Moreno (Κολομβία). Ο αγώνας του εναντίον των ορυχείων χρυσού «La Colossa» ήταν η αιτία της δολοφονίας του στις 2 Νοεμβρίου 2013. Η εταιρεία AngloGold Ashanti, δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο Μορένο (συνημμένη φωτογραφία #12) ως πρόεδρος του κοινοτικού συμβουλίου του παραπλήσιου χωριού Ελ Καχιόν και μέλος της περιβαλλοντικής κοινωνικής οργάνωσης «Conciencia Campesina», είχε πείσει τους αγρότες να μην πουλούν τα κτήματά τους στην εξορυκτική εταιρεία. Από το 2006 που εμφανίστηκε στα υψίπεδα της αγροτικής περιοχής Τολίμπα (150 χιλ. δυτικά της Μποκοτά), η νοτιαφρικανικών συμφερόντων εν λόγω εταιρεία (για να κάνει ανοικτή εξόρυξη σε μια περιοχή γεωργικής σπουδαιότητας), δημιουργήθηκαν πολλά προβλήματα από τη λειτουργία του ορυχείου της «La Colosa», αφού οι έντονες βροχοπτώσεις και οι κατολισθήσεις έσπρωξαν τις  χωματουργικές εναποθέσεις (από το ορυχείο) προς τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις που αχρηστεύθηκαν. Οι δρόμοι καταστράφηκαν, ενώ τα χωριά υπέστησαν μεγάλες ζημιές από τις  λάσπες. Οι πηγές νερού μολύνθηκαν από το κυάνιο και πέθαιναν ζώα. Ο κυβερνήτης της περιοχής αρνήθηκε τη συνέχιση των εργασιών. Η εταιρεία αντέδρασε νομικά, αλλά επειδή δεν έβγαζε άκρη, άρχισε τους εκβιασμούς στους αγρότες ζητώντας να υπογράψουν ότι συμφωνούν να συνεχιστούν οι εργασίες, μια και η επιχείρηση έδινε θέσεις εργασίας με έξτρα μπόνους. Τελικά ούτε αυτό το μέτρο δελέασε τις αντιδράσεις των αγροτών κι έτσι άρχισαν οι τραμπουκισμοί. Η AngloGold Ashanti, που είναι η τρίτη παγκόσμια δύναμη στις εξορύξεις χρυσού, χρησιμοποιεί παραστρατιωτικές ομάδες, για να εκφοβίσουν τις κοινότητες.

Λίγες μέρες νωρίτερα από τη δολοφονία του Μορένο, είχε δολοφονηθεί στις αρχές Οκτωβρίου η ακτιβίστρια Adelinda Gómez Gaviria (συνημμένη φωτογραφία #13) μπροστά στον 16χρονο γιό της, που τραυματίστηκε βαριά.
Και δυό ακόμη λόγια: Στο κόσμο τον άλλο, πέρα από το δικό μας, η Οικολογία δίνει αγώνες επιβίωσης, κόντρα στη βία και στην αμάθεια.

Στην Ευρώπη η Οικολογία (ως πολιτική και προοπτική), αναζητά μια ευοίωνη πορεία μέσα σ’ ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, που κυριαρχεί πολύ περισσότερο ο λόγος και πολύ λιγότερο το πάθος.

Χανόμαστε στις λεπτομέρειες κι έτσι μπουρδουκλώνουμε τον προσανατολισμό μας (σε τούτη την κοινή πορεία), που ως όραμα έχει τον λυτρωμό από τα δεσμά της πλεονεξίας.

Εκεί στον κόσμο των αναπτυσσόμενων οι Οικολόγοι μάχονται. Στο δικό μας διαμαρτυρόμαστε. Κι εκεί ακριβώς είναι που χωρίζει η πολιτική από τη δράση. Ο κομφορμισμός από το ριζοσπαστισμό. Γίναμε κομματικός μηχανισμός, περισσότερο του δέοντος. Γι αυτό και τσακωνόμαστε.

Καλή χρονιά

Μιχάλης Μιχελής

Πηγή: Καλύβα

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια (Μέρος 3ο Χριστουγεννιάτικο )

                                                                                                   Αγαπημένη μου πρωταγωνίστρια.
Βράδυ Χριστουγέννων και η νεόκτιστη πολυκατοικία δεν μπορεί να σε κρατήσει μέσα.
 Η νιφάδα του μυαλού σου παρασύρεται έξω στην γιορτινή επαρχία, με τα ωραία βραδινά φορέματα και τους λαμπιονιοφόρους δρόμους. Το ξέρω ότι σου αρέσουν όλα αυτά, γιατί είσαι από αυτούς που μπορείς να κρύβεις την θλίψη κάτω από δυνατή μουσική, να την τσακίζεις λέγοντας της ''γεια'' τσουγκρίζοντας το ποτήρι σου και να της κόβεις τον αέρα στριμώχνοντας την σε πατώματα με χαρτοπετσέτες και λουλούδια. Σου αρέσουν όλα αυτά.
Έτσι λοιπόν μπαίνεις στο δωμάτιό σου και ανοίγεις την ντουλάπα. Ένας ολόκληρος κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά σου, τα ρούχα σου είναι όλα γι' απόψε και συγχρόνως τίποτα δεν είναι αρκετό. Στέκεις ζεστή μόνο με τα εσώρουχά σου και κοιτάζεις τον κόσμο που μόλις αποκάλυψες. Κάθε πτυχή του μια μικρή ιστορία. Καθώς ξύνεσαι  αφηρημένα στον δεξί σου γλουτό αναρωτιέσαι τι θα φορέσεις.
Το άσπρο φόρεμα με το μαύρο κολάν φαίνεται καλό επάνω σου αλλά κάτι αναρωτιέσαι ακόμα, κάτι δεν σου πάει καλά. Είναι το εσώρουχο που χαλάει την αρμονία. Μπορεί για τους άλλους τους άτυχους που δεν θα το δουν να μην έχει καμία σημασία, αλλά για σένα όλα πρέπει να είναι αρμονικά επάνω σου. Ακόμα και αυτά που δεν φαίνονται.
Βγάζεις το φόρεμα, αλλάζεις εσώρουχο και τότε διαπίστωσα τον συνεργό σου, την ήβη σου. Το μαγικό εκείνο τρίγωνο που μεταμορφώνεται σε σπείρα υπνωτίζοντας αφηρημένους, μόνους, δεσμευμένους και αδέσμευτους, σταματώντας τον χρόνο, την μουσική και κάνοντας την χαρτοπετσέτα θανάσιμο εχθρό της θεωρίας της βαρύτητας. Τα ξέρεις όλα αυτά αλλά προσποιείσαι ότι δεν σε νοιάζουν βάζοντας βιαστικά το μικροσκοπικό σου εσώρουχο κρύβοντας ένα μέρος του ανάμεσα στην ζεστή αγκαλιά των γλουτών σου, περιμένοντας εκεί καρτερικά να το αποκαλύψει εκείνο το χέρι που θα έχει την άδεια.
Οι μαύρες μπότες με το λεπτό τακούνι φαίνεται πως ολοκλήρωσαν την προετοιμασία μα κάτι δεν είχε ακόμα διευθετηθεί. Το πράσινο σουτιέν χάλαγε την εσωτερική αρμονία σου. Σκέφτηκες πως ένα λευκό θα ταίριαζε καλύτερα. Για μια ακόμα φορά βγάζεις το λευκό φόρεμα και ξεκουμπώνεις το πράσινο σουτιέν απελευθερώνοντας από το στήθος σου πεταλούδες, αλκυόνες και ιώδιο από την θάλασσα. Σαν κάποιος να άπλωσε το χέρι του και να ακούμπησε δύο θάμνους από κρίταμο ταράζοντας ότι είχε βρει απάγκιο στο εσωτερικό του. Για μια στιγμή στεκόσουν εκεί μόνο με το κολάν και τις μπότες με το τακούνι, γυμνόστηθη και γύρω σου αλκυόνες και πεταλούδες σαν μια σύγχρονη Πότνια Θηρών, για μία μόνο στιγμή, γιατί από εκεί και ύστερα ως το πρωί, μεταμορφώθηκες στην τάδε ή στην δείνα μυρίζοντας καπνό και βρώμικη μουσική, χιλιοπληγωμένη από τα λάγνα βλέμματα και την ηχώ των συζητήσεων που γίνονται στον πάτο ενός άδειου βαρελιού.
Αλλά μην ασχολείσαι εσύ με αυτά. Αυτά τα πράγματα τα αναλογίζονται άνθρωποι που πιστεύουν σε πράγματα που για σένα είναι ουτοπίες, πληρώνοντας έτσι το τίμημα πολλές φορές να είναι μόνοι σε διάφορες φυλακές.

Μέρος 2ο , Μέρος 1οThe other side

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Στάχτη και μπούρμπερη!

Στο Lovech της Βουλγαρίας, μια οικογένεια είχε γίνει αποδέκτης έντονων πιέσεων διότι αδυνατούσε να αποπληρώσει το στεγαστικό της δάνειο προς την τράπεζα. Μπροστά στο τετελεσμένο γεγονός του πλειστηριασμού, η εν λόγω οικογένεια τελικώς «λύγισε» και αποφάσισε να αναλάβει την ευθύνη της αποπληρωμής του δανείου της, με έναν ιδιαίτερο, όμως, τρόπο. Έδωσε τα τελευταία χρήματα που είχε, για να κατεδαφίσει το υποθηκευμένο σπίτι. Το οικόπεδο πάνω στο οποίο είχε κτιστεί το οίκημα δεν είχε συμπεριληφθεί στην υποθήκη. Έτσι η οικογένεια προχώρησε, στο γκρέμισμα του σπιτιού της. Τα μπάζα του κτιρίου φορτώθηκαν, σε ένα μεγάλο φορτηγό και μεταφέρθηκαν στο τοπικό υποκατάστημα της τράπεζας στην πόλη Teteven, όπου είχε υπογραφεί η σύμβαση για την υποθήκη. Η οικογένεια, με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο επέστρεψε, το σπίτι στον ιδιοκτήτη του και μάλιστα με άμεση παράδοση, το κόστος της οποίας και επωμίστηκε εξ ολοκλήρου.

Φανταστείτε, τώρα, την εξής πιθανότητα: Το συμβάν στο Lovech να λειτουργήσει ως παράδειγμα, και να ξεπεράσει τα σύνορα της Βουλγαρίας, αυτός ο όμορφος και συνάμα συνταρακτικός τρόπος αποπληρωμής και ο κάθε απειλούμενος άνθρωπος μπροστά στον εκβιασμό και τις απειλές για πλειστηριασμό του σπιτιού του, να επιλέγει να το γκρεμίσει ή να το κάψει στέλνοντας στα αρπακτικά των τραπεζών, των εφοριών και των υπουργείων τα μπάζα ή τα αποκαΐδια.

Δεν είναι κι αυτή μια κίνηση αποδέσμευσης από τις απειλές, τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία του κράτους και τα διάφορα λαμόγια που λυμαίνονται τις ζωές των ανθρώπων;

Δημοσιεύθηκε από Φ.

Πηγή: anarchy press

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Αγαπημένη μου πρωταγωνίστρια (the other side)

Αυτή είναι η Αγαπημένη πρωταγωνίστρια του Χρόνου για Ξόδεμα. Μια διαφορετική πρωταγωνίστρια που ταράζει την ευθεία γραμμή της κανονικότητας. 



Κάθε πρωί ξυπνάει αργά. Μετά τις 10 και μισή. Πετά το βαρύ πάπλωμα από πάνω της και ξεπλέκει με τα χέρια τα μαλλιά της καθώς η νεράιδα της νύχτας τα χει πλεγμένα όλο το βράδυ με τόση μαεστρία που μοιάζουν με χρυσοποίκιλτα δίκτυα φανταστικών ψαράδων της άπω ανατολής. Το πρόσωπο της προβάλλει ένα τεράστιο χαμόγελο. Δεν είναι χαμόγελο χαράς ή λύπης αλλά συνήθειας, σημάδι ευγνωμοσύνης που άλλη μια μέρα έχει ξημερώσει. Ολόιδια με λαγουδάκι κατεβαίνει απ το υπερυψωμένο κρεβάτι και με βήματα ανάλαφρα, θα λέγε κανείς στις μύτες των ποδιών, κατευθύνεται προς το μπάνιο.
Μετά από ένα δεκάλεπτο φυσικής ανάγκης, γρήγορου ζεστού ντουζ και στοματικής υγιεινής εμφανίζεται απ το μπάνιο άλλο πλάσμα. Το λαγουδάκι μεταμορφώνεται σε μιας παράξενης ομορφιάς γυναίκα, ένα αμάλγαμα πριγκηπέσας και πλανεύτρας μάγισσας χωρίς ωστόσο κανένα ίχνος μακιγιάζ απάνω της. Ανοίγει το ηχοσύστημα για να παίξει μουσική απ το ραδιόφωνο και βάζει την εσπρεσιέρα να ζεσταίνεται. Σιγοτραγουδά. Μέχρι να γίνει ο καφές εκείνη έχει ήδη ντυθεί. Πίνει γουλιά γουλιά το ζεστό σκέτο εσπρέσο ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζει το κολατσιό για τη δουλειά διαβάζοντας στα πεταχτά μια εφημερίδα ή κάποιο χαρισμένο μυθιστόρημα που χει ξεμείνει στο τραπέζι της κουζίνας από μέρες.
Σχεδόν έτοιμη, φορά τις μαύρες μπότες της και βγαίνει στο διάδρομο. Κλειδώνει και μπαίνει στο ασανσέρ. Βγαίνοντας απ την εξώπορτα ψιθυρίζει στις γάτες της πολυκατοικίας κι εκείνες με τη σειρά τους κουνούν τις ουρές τους νιαουρίζοντας «καλημέρα». Η πριγκίπισσα πριν καλά καλά πατήσει το οδόστρωμα ρίχνει ένα γρήγορο βλέμμα στον ουρανό και στις ταράτσες των πολυκατοικιών. Της αρέσει όταν τα φώτα της μέρας κατακλύζονται μισά από το γκρίζο των συννέφων και μισά απ τις ζεστές αχτίδες του ήλιου.
Ντυμένη συνήθως στα μαύρα, -ένα ριχτό φόρεμα, κολάν και πάρκα καμπαρντίνας-, στο διάβα της αφήνει το φουλάρι της ν ανεμίζει διασπείροντας ξωπίσω σκόνη αστεριών και μόρια ανθρωπινότητας που διαχέονται απ το άρωμα της στην ατμόσφαιρα. Τα χειμερινά πτηνά της πόλης την ακολουθούν σφυρίζοντας σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σταθμό του μετρό και τα φανάρια των λεωφόρων στο κοίταγμα της αλλάζουν αυτομάτως σε πράσινο βοηθώντας την να περάσει απέναντι χωρίς να περιμένει ούτε ένα δευτερόλεπτο στην αναμονή. Όλα συντελούν για πάρτη της με τρόπο μαγικό. Εκείνη δεν καταλαβαίνει τίποτα ωστόσο.
Στο μετρό κάθεται συνήθως στο τελευταίο βαγόνι διαβάζοντας πάλι κάποιο βιβλίο ή γράφοντας κείμενα όπως μόνο εκείνη ξέρει να γράφει. Απ τα παράθυρα του μετρό δε μπορείς να διακρίνεις τίποτα. Ο υπόγειος κόσμος μερικές φορές της προκαλεί μελαγχολία. Αντιθέτως στο τρένο χαζεύει παρατηρώντας απ το παράθυρο τον κόσμο έξω, την κίνηση στους δρόμους, τα εγκαταλελειμμένα κτήρια πίσω απ την Πειραιώς, τους ανθρώπους. Ακούει μουσική στο άηποντ. Το τρένο χαράζει την τεθλασμένη γραμμή του ως το τέρμα την ίδια στιγμή που το κορίτσι, η μάγισσα, η πλανεύτρα χαράζει στο μυαλό της σχέδια και σκέψεις σε λυρικούς τόνους αφού τη βοηθούν να ξεφεύγει απ τη συνήθη ρουτίνα της καθημερινότητας που την περιμένει στο γραφείο.
Στο σταθμό του Φαλήρου κατεβαίνει. Βγαίνοντας στην κεντρική λεωφόρο γεύεται στα ρουθούνια της την Όστρια και το Σιρόκο που εισβάλλουν κατευθείαν από τη θάλασσα. Γεμίζει ολόκληρη αλάτι. Τα μαλλιά της πάλι μπερδεύονται -αυτή τη φορά όχι από κάποια νεράιδα- και αυξάνουν όγκο απ την υγρασία του περιβάλλοντος. Ρίχνει ένα τελευταίο χαμόγελο για τον εαυτό της αντανακλώντας το πρόσωπο της στη γυάλινη πόρτα και μπαίνει στο τεράστιο χαλύβδινο κτίριο. Ο θυρωρός, μαγεμένος κι αυτός απ την παρουσία της, κάθε φορά παρατρίχα δε χάνει τις αισθήσεις του. Στο γραφείο την περιμένει ο υπολογιστής ανοιχτός. Η συνέχεια γράφεται πάντοτε με ηλεκτρονικά μέσα…

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Διαστημικοί δρόμοι και καμαριέρες.

Δεν χρειάζεται και πολύ έκκριση φαιάς ουσίας για κάποιον που παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Σαμαροχώρα (όχι σε αυτήν που φτιάχνουν σαμάρια, αλλά σε αυτήν που τα υποδύονται). Ο λόγος βεβαίως για την Μεσσηνία όπου φαίνεται να εξελίσσεται από περιοχή γνωστή για το λάδι, τα σύκα αλλά και το περίφημο απαγορευμένο μαγικό βοτάνι (θα ήταν επίσης κρίμα να μην αναφέρω και την ειδική κατηγορία του υπαλλήλου στο μουσείο της Ακρόπολης), σε περιοχή γκαρσονιών, λαντζέρων, γκρουμ και καμαριέρων. Μην βιάζεστε να βγάλετε ακόμα συμπεράσματα, δεν έχω κάτι με τα συγκεκριμένα επαγγέλματα αλλά με την μετάλλαξη που συντελείται και πλασάρεται εκ των άνωθεν.
Έτσι λοιπόν μετά τους ωραίους και πλατιούς δρόμους πάντα ακολουθεί και η "ανάπτυξη". Ήδη από την περίπτωση costa navarino φάνηκε για που πάει το πράγμα. Αφού βιάστηκε μια τεράστια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους που με τις ευλογίες όλων των κομμάτων της βουλής φτιάχτηκαν νόμοι ειδικά για το costa navarino, αλλά και μεγάλης, μερίδας κατοίκων που κάποιοι έδινα γη και ύδωρ στον επενδυτή πουλώντας του κάθε σπιθαμή γης, τώρα κάθε καλοκαίρι οι κάτοικοι της Πύλου πίνουν νερό από βυτία που μες στην νύχτα τα φορτώνουν από ποιο ορεινές περιοχές για να τα μεταφέρουν στην Πύλο. Βλέπεται η γεώτρηση που τροφοδοτεί την Πύλο έχει δοθεί στο costa navarino για να μην κάτσει στο λαιμό της Μενεγάκη και του βασιλιά του Μαρόκου ο σολομός και το χαβιάρι.
Ύστερα το αεροδρόμιο της Καλαμάτας απέκτησε νέο όνομα ''Καπετάνιος Βασίλης Κωνσταντακόπουλος'' ( βλέπε costa navarino)  και μαζί με αυτό απέκτησε άμεση ανταπόκριση για πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Μεγάλωσε και ο δρόμος όπως προείπα και τώρα είμαστε έτοιμοι όλοι να μάθουμε βιωματικά το τραγούδι ''Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ'' στα αγγλικά, γερμανικά, σουηδικά και αραβικά. Τα παραπάνω μπορεί κανείς να τα διαπιστώσει το καλοκαιράκι και της γιορτές όπου η πόλη και ο νομός ασφυκτιά από κόσμο με αποτέλεσμα η παραλιακή ζώνη σιγά σιγά να μετατρέπεται σε ξενοδοχειακή ζώνη.
Μέσα σε όλα αυτά σκάει και η είδηση για το διαστημικό κέντρο της Καλαμάτας που ετοιμάζουν πολλοί μεσσήνιοι  ομογενείς και μένουμε UFO. Το διαστημικό κέντρο θα χρησιμοποιηθεί για βόλτες στο διάστημα που η κάθε μία θα στοιχίζει 200.000 δολάρια για μια ώρα. Μας βεβαιώνουν οι ομογενείς ότι οι άνθρωποι που θα θέλουν μια τέτοια βόλτα έχουν πολλά λεφτά που θα διοχετευτούν στην τοπική κοινωνία. Ελπίζουμε λοιπόν ότι αυτοί οι πλούσιοι άνθρωποι όταν σηκωθούν από τα κρεβάτια τους στο costa navarino μπαίνοντας στην Καλαμάτα ή έστω σε κάποιο χωριό πριν, θα σκεφτούν να πάρουν καμία ελιά και κάνα παξιμάδι στο μακρύ τους ταξίδι για την στρατόσφαιρα, να ζήσει και κανένας γήινος.
 Τόση καούρα οι ομογενείς για την οικονομία της πόλης θα πάθουν τίποτα...
υγ: Αλήθεια το τρένο στην Πελοπόννησο που είναι; Αλλά τα τρένα δεν έχουν πισίνες και δεν χρειάζονται σερβιτόρους τα κυλικεία τους.