Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια (μέρος 1ο)

Το πρωί σε είδα να σερβίρεις καφέ φορώντας τα λευκά σου ρούχα, πότε μέτριο, πότε πικρό, πότε πολύ γλυκό ήταν το πρωινό σου χαμόγελο που μοίραζες στους πελάτες.
Στριμωγμένη με τον καλό σου ανάμεσα στον τέταρτο και στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας στεγάζεις τον έρωτα και την καθημερινότητά σου.
Σε αυτό το σπίτι, όταν τελειώσεις την βάρδια σου και δεν χρειάζεται πια να χαμογελάς, σε άκουσα να συζητάς με τον καλό σου πότε για τον καλό και πότε για τον κακό καιρό. Μεγαλειώδεις οι ανθρώπινες σχέσεις, τέρατα αυτά που μπορεί να κρύβουμε μέσα μας, μα ο καιρός θα συνεχίζει να είναι είτε καλός είτε κακός και ξέρεις ότι έτσι πορεύονται οι άνθρωποι στην ζωή τους, υπό την σκέπη του μεγάλου τυράννου, τον Χρόνο.
Παρόλα αυτά δεν το βάζεις κάτω και κυκλοφορείς αέρινη στο διαμέρισμά σου. Τόσο αέρινη που κάποιες φορές μου φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ρούχα πάνω σου, λες και όλος ο χρόνος πέρασε επάνω τους ξεσκίζοντας και εξαυλώνοντας τα, μα εσύ είσαι εκεί δίχως ψεγάδι στο σώμα σου, λες και μόλις ξεκινάς αυτό το αναγκαστικό ταξίδι μέσα στον χρόνο.
Τόσο αέρινη που προτιμάς να δίνεις το σώμα σου με ανοιχτά τα φώτα και τραβηγμένες τις κουρτίνες. Λες και βρίσκεσαι στον παράδεισο, οπού η ντροπή δεν υπάρχει, σαν να έχεις την δύναμη να μεταμορφώσεις το διαμέρισμά σου σε ένα σημείο μιας άγριας ζούγκλας όπου τα ζώα δεν φοβούνται τον άνθρωπο γιατί δεν τον έχουν ξαναδεί.
 Έτσι λοιπόν το αστρικό φως, μαζί με αυτό της ΔΕΗ, ενώνονται πάνω στο παραδομένο σου κορμί, δημιουργώντας μια αρχέγονη αλλά καλά κρυμμένη μορφή ενέργειας που έχει την ικανότητα να δημιουργήσει νέα σύμπαντα και νέες δυναμικές.
Και όταν όλα τελειώσουν και σβήσεις τα φώτα, βάζοντας τέρμα στην παράστασή σου, εκεί λίγο πριν παραδοθείς στον Μορφέα, σε επισκέπτονται όλα αυτά που έχεις στριμώξει στις αποθήκες τις καφετέριας, στην ντουλάπα του δωματίου σου και στο φούρνο της κουζίνας. Σε επισκέπτονται όλα αυτά που φαίνεται πως τα αγνοείς για τις ανάγκες της παράστασης σου.
Μα αυτά βασανίζουν εσένα και τα φιλάς για όταν πέσουν τα φώτα, εκεί όπου ο θεατής δεν μπορεί να έχει πρόσβαση. Είναι οι δικοί σου μικροί τύραννοι. Σαν τον ηθοποιό που κάνει τους άλλους να γελάνε μα όταν πέσει η αυλαία εκείνος κλαίει.

υγ: Η ''Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια'' θα είναι ξεχωριστή ενότητα που θα εμφανίζεται ξαφνικά σε μορφή γράμματος προς αυτήν. Ένα γράμμα που θα γράφεται και θα αποστέλεται μέσω κλειδαρότρυπάς... Της δικής της αλλά και αναπόφευκτα του συντάκτη... Έτσι αναπόφευκτα η διάθεση θα είναι διαδραστική και ερωτική.  Το πλήθος καθώς και η συχνότητα των συγκεκριμένων επιστολών θα εξαρτηθεί μόνο από την διάθεση της Πρωταγωνίστριας και με την προϋπόθεση ότι δεν θα μετακομίσει. 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου