Με αυτή την καταχώρηση δεν θέλω να σας πως την προσωπική μου ιστορία ενός χρόνου ανεργίας. Δεν θέλω να αναλύσω τις αλυσιδωτές εκρήξεις που έχει προκαλέσει στην ζωή μου αυτό το γεγονός. Ούτως άλλως αυτή η λογική μου θυμίζει παλαιότερες τηλεοπτικές εκπομπές τύπου Μικρουτσικου κ.α! Ναι νιώθω ώρες ώρες να λιώνω και όταν ψάχνω να βρω το μυαλό μου να το βρίσκω συρρικνωμένο όσο ένα κάστανο και μέσα του να υπάρχει μόνο μια σκέψη: η επιβίωση.Οι σκέψεις μου όλες συρρικνώθηκαν σε ένα τόσο δα μικρό σημείο όσο ένα συμπαγές κάστανο. Που να πήγε άραγε το υπόλοιπο κομμάτι, που πήγαν οι εμπειρίες και όλα όσα έχω μάθει σε αυτή την ζωή των 30 χρόνων; Τελικά αυτό που πέτυχε το κράτος είναι να μας συρρικνώσει το μυαλό και να σκέφτεται μόνο ένα πράγμα: την επιβίωση. Το υπόλοιπο κομμάτι θέλουν να μας το εξαφανίσουν γιατί είναι επικίνδυνο. Στο υπόλοιπο κομμάτι κρύβεται ο έρωτας, η δημιουργία, η ομορφιά και η γνώση. Είμαστε πολύπλευρα υποκείμενα και μας έχουν λειάνει με μια μόνο πλευρά με μια μόνο σκέψη.
Ξέρω ότι το θέμα της επιβίωσης είναι τεράστιο, τόσο που δεν μας αφήνει να σκεφτούμε ποιο δημιουργικά την ζωή μας ή να δράσουμε με αξιοπρέπεια και χωρίς φόβο απέναντι στους κρατούντες που θέλουν να ορίζουν τις ζωές μας, αλλά τελικά αυτό είναι το κόλπο των εξουσιαστών και οφείλουμε να μην υποκύψουμε παραμένοντας δημιουργικοί, ερωτευμένοι και τελικά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου