Το ποτάμι και η ενηλικίωση.

Και τσουπ…. είμαι τριάντα! Κοιτάχτηκα, ψάχτηκα και δεν βρήκα καμία αλλαγή. Μετά επικεντρώθηκα στο κέντρο του μυαλού μου, της καρδιάς μου και εκεί ανακάλυψα ότι οι δρόμοι μου πηγαίνουν προς τα πίσω, αναζητώντας σκέψεις και αντιλήψεις ενός μικρού παιδιού. Και όλα αυτά ίσως για να μπορέσω να κρατήσω τον εαυτό μου ενδιαφέρον, να μην με βαριέμαι και για να μην μεταλλαχτώ σε έναν άθλιο σαπιοκοιλιά ξερόλα!
Τα τριάντα μου χρόνια συνέπεσαν με μια φαινομενικά άσχετη αλλαγή στο πατρικό μου σπίτι. Στα είκοσι μέτρα από το σπίτι μου θα περάσει ο περιμετρικός της πόλης. Θυμάμαι ότι από το μεγάλο σεισμό του 86’ άκουγα για τον δρόμο που θα περάσει από δίπλα. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια όταν το άκουγα νόμιζα ότι δεν θα γίνει ποτέ, πίστευα ότι θα σκοντάψει και αυτό σε προβλήματα χρηματοδότησης κτλ. Όλα αυτά μέχρι φέτος τον χειμώνα! Οι μπουλντόζες έπιασαν δουλειά ξηλώνοντας τον ποιο πάνω λόφο που ζούσε κάποτε μικρός ο πατέρας μου με τα αδέλφια του. Ο λόφος ‘’Τούρλες’’ κατοικούνταν από την αρχαιότητα και σημάδια αυτής της διαμονής έχουν βρεθεί πέριξ μιας μικρής εκκλησίας όπου προϋπήρχε αρχαίος ναός αφιερωμένος στον Δία. Στις λιγοστές αρχαιολογικές έρευνες στον λόφο βρέθηκε λαξευτός τάφος, θραύσματα από πήλινα αναθηματικά πλακίδια καθώς και αναθηματική επιγραφή στον Δία. Οι εργασίες αποκάλυψαν βέβαια και άλλα ευρήματα (κυρίως αγροικίες) καθώς και ένα υδραγωγείο. Ο λόφος δεν έχει ανασκαφτεί ποτέ οργανωμένα από αρχαιολόγους καλύπτοντας έτσι για πάντα τα όποια μυστικά του και δίνοντας βήμα στο να καταστραφεί ένα μέρος του από τις μπουλντόζες. Θυμάμαι τις βόλτες με την γιαγιά μου μαζεύοντας απολιθωμένα κοχύλια και τις βόλτες που πήγαινα τον σκυλάκο μου. Ένα από τα χαρακτηριστικά του λόφου ήταν και οι φραγκοσυκιές οπού ο πατέρας μου κάθε καλοκαίρι έκανε εξορμήσεις μαζέματος! Πριν από δυο χρόνια σε μια από τις βόλτες με τον πατέρα μου στον λόφο μου αποκάλυψε ένα κρυμμένο αρχαίο υδραγωγείο που άρχιζε από το διπλανό ποτάμι και κατέληγε στην πόλη της Καλαμάτας. Μου έλεγε ότι το υδραγωγείο εξυπηρετούσε τις ανάγκες του μπέη της Καλαμάτας επί εποχής τουρκοκρατίας και ότι είναι ακόμα ποιο παλιό. Όταν κατά την διάνοιξη του δρόμου αποκαλύφτηκε το υδραγωγείο και οι αρχαιολόγοι και οι εφημερίδες έλεγαν γι’ αυτό ο πατέρας μου κουνούσε το κεφάλι του γιατί ο ίδιος το γνώριζε από μικρό παιδί!
Ο δρόμος λοιπόν περνάει από το σπίτι συναντάει το ποτάμι και εκεί γεφυρώνεται.  Το ποτάμι που τροφοδοτούσε νερό από την αρχαιότητα τους κατοίκους ονομάζεται Καλαμίτσι. Σε αυτό πέρασα τα παιδικά μου χρόνια κάνοντας εξερευνήσεις με τους φίλους και την αδερφή μου, αυτό με προμήθευε με ξύλα για τα τόξα που έφτιαχνα, σε αυτό πολύ φίλοι μου κάπνιζαν κρυφά από τους γονείς τους και σε αυτό το ποτάμι γινόμασταν έφηβοι σιγά σιγά… με ότι αυτό συνεπάγεται! Θυμάμαι που μάζευα καβούρια τα πήγαινα στην γιαγιά μου και μετά ξαναπήγαινα στο ποτάμι για να τα ρίξω και πάλι στο νερό. Το Καλαμίτσι δεν ήταν χείμαρρος, ήταν ποτάμι, είχε νερό όλο το χρόνο. Παιδί ο πατέρας μου θυμάται χέλια στο ποτάμι αποδεικνύοντας ότι κάποτε είχε περισσότερο νερό. Τόσες πολλές στιγμές σε αυτό το ποτάμι, τόσες πολλές ιστορίες κυρίως από την γιαγιά μου που με συμβούλευε να μην κατεβαίνω όταν νυχτώνει γιατί κυκλοφορούν νεράιδες και μπορεί να μου πάρουν την μιλιά. Και να έχω μαζί μου πάντα φωτιά όταν κατεβαίνω γιατί οι νεράιδες φοβούνται την φωτιά και δεν πλησιάζουν. Έτσι και εμείς δημιουργήσαμε ονόματα σε περιοχές του ποταμιού όπως ‘’το πέρασμα της νεράιδας’’ γιατί στο σημείο αυτό είχε πολλά καλάμια που χόρευαν με τον παραμικρό αέρα λες και περνούσαν νεράιδες ανάμεσα τους, ‘’η σπηλιά’’ που ήταν ένα μεγάλο κοίλωμα σε ένα βράχο όπου κρυβόμασταν από όλους, ‘’η πισίνα’’ που ποτέ κανείς δεν την είδε γιατί υποτίθεται ήταν στην αρχή του ποταμιού και το ‘’μυστικό πέρασμα’’ όπου εάν το βρίσκαμε θα φτάναμε με μιας στην αρχή του ποταμιού. Το βράδυ του χειμώνα το άκουγα μέχρι στο σπίτι μου ορμητικό να κατεβαίνει και να παρασέρνει ότι βρίσκει στο διάβα του και το φανταζόμουν στην παιδική φαντασία μου βαμμένο κόκκινο και άγριο. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι στις όχθες του Καλαμίτσι υπήρχε το Κάρνειο άλσος που αναφέρει ο Παυσανίας στην περιήγηση του στην Μεσσηνία και όπου ελάμβαναν χώρα τα μυστήρια των Κάρνεων αφιερωμένα στον Κάρνειο Απόλλωνα. Τόσα πολλά γι’ αυτό το άσιμο ποτάμι.
Μέχρι που ήρθε ο δρόμος…. Η έννοια της ανάπτυξης είναι τόσο διαφορετική μέσα μου. Το Καλαμίτσι μπαζώθηκε και το έβαλαν να περνάει ελεγμένα σε σιφώνια. Πλέον έχει απομείνει ένα μικρό μέρος του προς το βορρά που είναι ακόμα άγριο και ανεξέλεγκτο. Στο υπόλοιπο τα δέντρα κόπηκαν, και όλα τα ζώα εκδιώχθηκαν βίαια. Μαζί με αυτά εκδιώχθηκε και η παιδική μου ηλικία από εκεί. Ήταν σαν να μεγάλωσα απότομα, σαν να μην έχω πια καταφύγιο και φίλους. Σαν να τελείωσε η αστείρευτη παιδική μου φαντασία, νιώθω τον κίνδυνο να υπολογίζω τα πάντα ενήλικα… το ποτάμι μου εξαφανίστηκε. Νιώθω να εναρμονίζομαι με όλη την θλίψη και την οργή όλων των ζωντανών πλασμάτων που ζούσαν εκεί, νιώθω να μεγαλώνω απότομα και να αποχωρίζομαι όλα τα πλάσματα του μυαλού μου και της γιαγιάς μου που κατοικούσαν εκεί, νιώθω την απέραντη οργή του ποταμού και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Δεν έχω φωτογραφία από το ποτάμι της παιδικής μου καρδιάς γιατί το έχω φυλαγμένο μέσα μου, εκεί που δεν μπορεί να το φθείρει τίποτα και εκεί που όλα όσα έζησα και ένιωσα θα συνεχίσουν να υπάρχουν με την ελπίδα το ποτάμι να ξαναγίνει κάποτε κόκκινο.

Αντίο…