Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Η διαθήκη μου.



Αντισταθείτε, σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε, σ' αυτόν που πάλι γύριζε στο σπίτι
και λέει Δόξα σοι ο Θεός.
Στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
τον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση και το φόρο
αντισταθείτε σε μένα ακόμα που ιστορώ.
Αντισταθείτε, σ' αυτόν που χαιρετά απ' την εξέδρα
ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις.
Στον Πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε,
στις μουσικές, τα τούμπανα και τις παράτες,
σ' όλα τα ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε,
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι,
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων,
λίβανον και σμύρναν.
Αντισταθείτε, σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
και γράφουν λόγους πλάι στη θερμάστρα.
Στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία,
στα εργοστάσια πολεμικών υλών,
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια,
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους,
στους θεατές, στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαια να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσαρός.



Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Συγκρούσεις στην Ισπανία μεταξύ ανθρακωρύχων και μπάτσων

Οι ανθρακωρύχοι στην επαρχία Θινέρα στην βόρεια Ισπανία απεργούν ενάντια στην περικοπή των επιχορηγήσεων που θα συρρικνώσουν το  μισθό τους. Η απεργία είναι η ποιο βίαιη από πολλές που γίνονται στην Ισπανία ενάντια στα μέτρα λιτότητας. Από την Δευτέρα γίνονται πολλές συγκρούσεις στις επαρχίες Θινέρα με αποτέλεσμα να έχει κλείσει ο δρόμος μεταξύ Χιχόν και Λεόν.


Οι ανθρακωρύχοι την Παρασκευή επιτέθηκαν στους μπάτσους με ρουκέτες, πέτρες και μολότωφ όταν επιχείρησαν να σπάσουν το όδόφραγμα που είχαν στήσει. Η αστυνομία απάντησε με πλαστικές σφαίρες και χημικά. Από τις συγκρούσεις πολλά άτομα τραυματίστηκαν εκ τον οποίων 4 μπάτσοι και 3 δημοσιογράφοι.



Το ποτάμι και η ενηλικίωση.


Και τσουπ…. είμαι τριάντα! Κοιτάχτηκα, ψάχτηκα και δεν βρήκα καμία αλλαγή. Μετά επικεντρώθηκα στο κέντρο του μυαλού μου, της καρδιάς μου και εκεί ανακάλυψα ότι οι δρόμοι μου πηγαίνουν προς τα πίσω, αναζητώντας σκέψεις και αντιλήψεις ενός μικρού παιδιού. Και όλα αυτά ίσως για να μπορέσω να κρατήσω τον εαυτό μου ενδιαφέρον, να μην με βαριέμαι και για να μην μεταλλαχτώ σε έναν άθλιο σαπιοκοιλιά ξερόλα!
Τα τριάντα μου χρόνια συνέπεσαν με μια φαινομενικά άσχετη αλλαγή στο πατρικό μου σπίτι. Στα είκοσι μέτρα από το σπίτι μου θα περάσει ο περιμετρικός της πόλης. Θυμάμαι ότι από το μεγάλο σεισμό του 86’ άκουγα για τον δρόμο που θα περάσει από δίπλα. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια όταν το άκουγα νόμιζα ότι δεν θα γίνει ποτέ, πίστευα ότι θα σκοντάψει και αυτό σε προβλήματα χρηματοδότησης κτλ. Όλα αυτά μέχρι φέτος τον χειμώνα! Οι μπουλντόζες έπιασαν δουλειά ξηλώνοντας τον ποιο πάνω λόφο που ζούσε κάποτε μικρός ο πατέρας μου με τα αδέλφια του. Ο λόφος ‘’Τούρλες’’ κατοικούνταν από την αρχαιότητα και σημάδια αυτής της διαμονής έχουν βρεθεί πέριξ μιας μικρής εκκλησίας όπου προϋπήρχε αρχαίος ναός αφιερωμένος στον Δία. Στις λιγοστές αρχαιολογικές έρευνες στον λόφο βρέθηκε λαξευτός τάφος, θραύσματα από πήλινα αναθηματικά πλακίδια καθώς και αναθηματική επιγραφή στον Δία. Οι εργασίες αποκάλυψαν βέβαια και άλλα ευρήματα (κυρίως αγροικίες) καθώς και ένα υδραγωγείο. Ο λόφος δεν έχει ανασκαφτεί ποτέ οργανωμένα από αρχαιολόγους καλύπτοντας έτσι για πάντα τα όποια μυστικά του και δίνοντας βήμα στο να καταστραφεί ένα μέρος του από τις μπουλντόζες. Θυμάμαι τις βόλτες με την γιαγιά μου μαζεύοντας απολιθωμένα κοχύλια και τις βόλτες που πήγαινα τον σκυλάκο μου. Ένα από τα χαρακτηριστικά του λόφου ήταν και οι φραγκοσυκιές οπού ο πατέρας μου κάθε καλοκαίρι έκανε εξορμήσεις μαζέματος! Πριν από δυο χρόνια σε μια από τις βόλτες με τον πατέρα μου στον λόφο μου αποκάλυψε ένα κρυμμένο αρχαίο υδραγωγείο που άρχιζε από το διπλανό ποτάμι και κατέληγε στην πόλη της Καλαμάτας. Μου έλεγε ότι το υδραγωγείο εξυπηρετούσε τις ανάγκες του μπέη της Καλαμάτας επί εποχής τουρκοκρατίας και ότι είναι ακόμα ποιο παλιό. Όταν κατά την διάνοιξη του δρόμου αποκαλύφτηκε το υδραγωγείο και οι αρχαιολόγοι και οι εφημερίδες έλεγαν γι’ αυτό ο πατέρας μου κουνούσε το κεφάλι του γιατί ο ίδιος το γνώριζε από μικρό παιδί!
Ο δρόμος λοιπόν περνάει από το σπίτι συναντάει το ποτάμι και εκεί γεφυρώνεται.  Το ποτάμι που τροφοδοτούσε νερό από την αρχαιότητα τους κατοίκους ονομάζεται Καλαμίτσι. Σε αυτό πέρασα τα παιδικά μου χρόνια κάνοντας εξερευνήσεις με τους φίλους και την αδερφή μου, αυτό με προμήθευε με ξύλα για τα τόξα που έφτιαχνα, σε αυτό πολύ φίλοι μου κάπνιζαν κρυφά από τους γονείς τους και σε αυτό το ποτάμι γινόμασταν έφηβοι σιγά σιγά… με ότι αυτό συνεπάγεται! Θυμάμαι που μάζευα καβούρια τα πήγαινα στην γιαγιά μου και μετά ξαναπήγαινα στο ποτάμι για να τα ρίξω και πάλι στο νερό. Το Καλαμίτσι δεν ήταν χείμαρρος, ήταν ποτάμι, είχε νερό όλο το χρόνο. Παιδί ο πατέρας μου θυμάται χέλια στο ποτάμι αποδεικνύοντας ότι κάποτε είχε περισσότερο νερό. Τόσες πολλές στιγμές σε αυτό το ποτάμι, τόσες πολλές ιστορίες κυρίως από την γιαγιά μου που με συμβούλευε να μην κατεβαίνω όταν νυχτώνει γιατί κυκλοφορούν νεράιδες και μπορεί να μου πάρουν την μιλιά. Και να έχω μαζί μου πάντα φωτιά όταν κατεβαίνω γιατί οι νεράιδες φοβούνται την φωτιά και δεν πλησιάζουν. Έτσι και εμείς δημιουργήσαμε ονόματα σε περιοχές του ποταμιού όπως ‘’το πέρασμα της νεράιδας’’ γιατί στο σημείο αυτό είχε πολλά καλάμια που χόρευαν με τον παραμικρό αέρα λες και περνούσαν νεράιδες ανάμεσα τους, ‘’η σπηλιά’’ που ήταν ένα μεγάλο κοίλωμα σε ένα βράχο όπου κρυβόμασταν από όλους, ‘’η πισίνα’’ που ποτέ κανείς δεν την είδε γιατί υποτίθεται ήταν στην αρχή του ποταμιού και το ‘’μυστικό πέρασμα’’ όπου εάν το βρίσκαμε θα φτάναμε με μιας στην αρχή του ποταμιού. Το βράδυ του χειμώνα το άκουγα μέχρι στο σπίτι μου ορμητικό να κατεβαίνει και να παρασέρνει ότι βρίσκει στο διάβα του και το φανταζόμουν στην παιδική φαντασία μου βαμμένο κόκκινο και άγριο. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι στις όχθες του Καλαμίτσι υπήρχε το Κάρνειο άλσος που αναφέρει ο Παυσανίας στην περιήγηση του στην Μεσσηνία και όπου ελάμβαναν χώρα τα μυστήρια των Κάρνεων αφιερωμένα στον Κάρνειο Απόλλωνα. Τόσα πολλά γι’ αυτό το άσιμο ποτάμι.
Μέχρι που ήρθε ο δρόμος…. Η έννοια της ανάπτυξης είναι τόσο διαφορετική μέσα μου. Το Καλαμίτσι μπαζώθηκε και το έβαλαν να περνάει ελεγμένα σε σιφώνια. Πλέον έχει απομείνει ένα μικρό μέρος του προς το βορρά που είναι ακόμα άγριο και ανεξέλεγκτο. Στο υπόλοιπο τα δέντρα κόπηκαν, και όλα τα ζώα εκδιώχθηκαν βίαια. Μαζί με αυτά εκδιώχθηκε και η παιδική μου ηλικία από εκεί. Ήταν σαν να μεγάλωσα απότομα, σαν να μην έχω πια καταφύγιο και φίλους. Σαν να τελείωσε η αστείρευτη παιδική μου φαντασία, νιώθω τον κίνδυνο να υπολογίζω τα πάντα ενήλικα… το ποτάμι μου εξαφανίστηκε. Νιώθω να εναρμονίζομαι με όλη την θλίψη και την οργή όλων των ζωντανών πλασμάτων που ζούσαν εκεί, νιώθω να μεγαλώνω απότομα και να αποχωρίζομαι όλα τα πλάσματα του μυαλού μου και της γιαγιάς μου που κατοικούσαν εκεί, νιώθω την απέραντη οργή του ποταμού και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Δεν έχω φωτογραφία από το ποτάμι της παιδικής μου καρδιάς γιατί το έχω φυλαγμένο μέσα μου, εκεί που δεν μπορεί να το φθείρει τίποτα και εκεί που όλα όσα έζησα και ένιωσα θα συνεχίσουν να υπάρχουν με την ελπίδα το ποτάμι να ξαναγίνει κάποτε κόκκινο.



Αντίο…

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Εκλογές=Απάτη. Όλα «σικέ».


Άλλος ένας «γύρος». Ένας γύρος «σικέ». Εννοείται πως μιλάμε για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Όλος ο πολιτικός θίασος, δηλαδή ο αριστερό-δεξιός «ακραίος» ή «μετριοπαθής», ο εθνικιστικός, ο πατριωτικός ή ο οικουμενικός, προσπαθούν να «αρμέξουν» ψήφους. Να απορροφήσουν δηλαδή τις δυνάμεις της κοινωνίας και μέσα από την «πάνδημη» αποδοχή τής ισχύος που θα τους δίνει το εκλογικό αποτέλεσμα, να επιβάλλουν τα σχέδια της κυριαρχίας.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Ακούστε πιο προσεκτικά τον ήχο που βγάζουν τα «τραγούδια» των σειρήνων.
Είναι αυτός που βγάζουν τα θηρία της κυριαρχίας καθώς ετοιμάζονται να κατασπαράξουν τα πάντα στον ελλαδικό χώρο λεηλατώντας ό,τι όμορφο και ζωτικό έχει απομείνει από το φυσικό περιβάλλον και το οποίο είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο, λεύτερο και δημιουργικό αύριο (θα απορροφήσουν την φυσική ενέργεια, θα ξεσπλαχνίσουν τη γη, θα καταστρέψουν ό,τι απόμεινε από την χλωρίδα και την πανίδα, θα φτιάξουν χώρους για να διασκεδάσουν οι εξουσιαστές και οι προνομιούχοι του συστήματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης).
Καθότι οργανώνουν χειρότερες συνθήκες δουλείας για τους ανθρώπους, τέτοιες που θα τους μετατρέπουν σε όντα χωρίς πνευματικότητα, που το μόνο που θα τους απασχολεί θα είναι πώς να επιβιώσουν μέσα σε ένα ακόμα πιο αντιανθρώπινο περιβάλλον, όπου τα πάντα θα σβήνουν προς «δόξαν» των απανταχού εξουσιαστών και όπου οι περίοδοι «υπερκατανάλωσης» θα ακολουθούνται από τη στέρηση και ούτω κάθ’ εξής. Έχει σχεδιαστεί ένας ατέλειωτος κύκλος μιζέριας, όπου οι άνθρωποι θα έχουν χάσει κάθε επαφή με τις ρίζες τους.
Ετοιμάζουν έναν πλανήτη κατατετμημένο και ανεπανόρθωτα εξαρτημένο από τις εκάστοτε διαθέσεις και σχεδιασμούς της ενοποιημένης κυριαρχίας. Έναν πλανήτη όπου δούλοι θα υπηρετούν δούλους, (προς δόξαν των κυρίαρχων), όπου η αποδυνάμωση των συμβιωτικών χαρακτηριστικών των όντων που απέμειναν πάνω στον πλανήτη θα προετοιμάζει την καθολική καταστροφή, αυτού που κάποτε επαγγελλόταν πως θα ήταν ένας παράδεισος για όλες τις υπάρξεις.
«Σκλάβοι μέσα σ’ ένα λεηλατημένο τόπο», αυτό είναι το πρόταγμα της κυριαρχίας δια μέσου των πολιτικών της υπαλλήλων. Αυτή ήταν ανέκαθεν η σημαία που ύψωνε η κάθε εξουσία μέσα από παραπλανητικά συνθήματα και διλλήματα.
Δια μέσου του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας έχουν κατορθώσει να χωρίσουν τους ανθρώπους σε διάφορες «αντιμαχόμενες» μερίδες που, όμως, εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα αλλά με διαφορετικούς τρόπους η καθεμία. Ονοματίζονται Σύριζα, ΚΚΕ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή, Οικολόγοι κι ακολουθούν διάφορα αριστερά, δεξιά και «ουδέτερα» κομματίδια, που το καθένα σέρνει πίσω του και ένα αριθμό ψηφοφόρων ανάλογα με την περίπτωση.
Όλοι αυτοί συνεχίζουν τα διάφορα παραμύθια προσπαθώντας να εξαπατήσουν και πάλι, προσποιούμενοι πως θα βγάλουν τον κόσμο του ελλαδικού χώρου από την «κρίση», ενώ ουσιαστικά βαδίζουν πάνω στα χνάρια που χάραξαν τα δύο τελευταία χρόνια το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και τελευταία ο ΛΑ.Ο.Σ. Όλοι τους χρησιμοποιούν τις συνηθισμένες αριστερές, πατριωτικές και εθνικιστικές παραπλανητικές τακτικές και αερολογίες.
Ας αναφερθούμε στο πολυσυζητημένο θέμα της καταγγελίας του μνημονίου που ευαγγελίζεται ο Σύριζα. Καταγγελία του μνημονίου δεν σημαίνει κατάργηση του «χρέους». Το μνημόνιο είναι παρεπόμενο του «χρέους», το οποίο αναγνωρίζεται από το εν λόγω κόμμα, όπως και από τα υπόλοιπα. Συνεπώς, ακόμα κι αν αυτή η καταγγελία γίνει με «απότομο» τρόπο (κάτι που δεν τολμούν να κάνουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) και ο οποίος θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα δεινά σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, θα υπάρξει επάνοδος στη «διαπραγμάτευση», στην «προσαρμογή», ώστε να γίνουν πιο εύπεπτα τα μέτρα που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τα αποφύγει κανείς. Όσο για τους υπόλοιπους, που επίσης αναγνωρίζουν το «χρέος», δεν παύουν να μιλούν κι αυτοί για «επαναδιαπραγμάτευση», δηλαδή μία από τα ίδια. Η αναγνώριση του «χρέους» έχει παρόμοια σημασία με την αναγνώριση των εξουσιαστικών κι εκμεταλλευτικών δομών. Όσο αυτές γίνονται αποδεκτές, τόσο τα όποια μέτρα που θα εφαρμόζονται θα ενισχύουν την εξουσία και την εκμετάλλευση.
«Τότε», θα πει κάποιος, «γιατί όλος αυτός ο ντόρος;».
Η απάντηση είναι απλή και σχετίζεται τόσο με την προσπάθεια να ξεγελαστούν οι άνθρωποι όσο και με τα μερίδια της πίττας που λέγεται ελλαδικός χώρος και τα οποία διεκδικούν –κάθε μία για λογαριασμό της– οι επαμφοτερίζουσες εξουσιαστικές κλίκες.
Κι ας μιλούν για ένα πλουσιοπάροχο μέλλον που θα έρθει, κάποτε. Μέσα από θυσίες (κι άλλες, κι άλλες…). Αυτό το «κάποτε» το μετρούν, τουλάχιστον, σε τέσσερις δεκαετίες χωρίς να υπάρχει κάτι που να διασφαλίζει έστω και αυτή την υπόσχεση.
Αυτό το «κάποτε», δεν ήρθε μέχρι τώρα, παρά το ότι το προανήγγειλαν σε πάμπολλες εκλογικές «αναμετρήσεις» τους για τα τουλάχιστον τριάντα προηγούμενα χρόνια. Και ούτε πρόκειται να έλθει, όσο υπάρχουν η εξουσία κι η εκμετάλλευση, όσο οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να χάνουν την επαφή με ουσιαστικά πράγματα που έχουν σχέση με την ύπαρξή τους και την δημιουργική τους παρουσία πάνω στη γη και σε σχέση με αυτήν.
Απλά οι εξουσίες κατασκεύασαν κάποιες περιόδους «ευμάρειας» για την κατανάλωση προϊόντων που έσπρωχναν όλο και πιο βαθιά στην υλική και κυρίως στην πνευματική εξαθλίωση τους ανθρώπους. Κάθε περίοδος ήταν και μία επίμονη προσπάθεια στο να κάνουν οι κοινωνίες κι ένα ακόμα βήμα προς την αποκτήνωση.
«Επαναδιαπραγμάτευση», λοιπόν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σημαίνει ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΠΟΔΟΧΗ (ιδιαίτερα από τους δήθεν αμέτοχους αριστερούς). Κι έρχονται μαζί με τους υπόλοιπους οι πατριώτες και υπερπατριώτες να δώσουν ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει όχι σε έναν ή δύο όπως κάνουν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, αλλά σε περισσότερους, (Ρώσους, Κινέζους, κ.ά.) «αξιοποιώντας τους εθνικούς πόρους», στήνοντας κι αυτοί ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, ρουφώντας το αίμα της γης με εξέδρες άντλησης ορυκτών και αερίων, στήνοντας κι αυτοί «θέρετρα» και αυξάνοντας την υποδούλωση και την εξάρτηση.
Και το καίριο ερώτημα εξακολουθεί να ηχεί «ενοχλητικά»: «Είναι δυνατόν να εξακολουθείτε να έχετε εμπιστοσύνη σ’ όλους αυτούς;». «Σ’ αυτούς που πρωτοστάτησαν (ανάμεσά τους ο Σύριζα (οι προκάτοχοί του) και οι λοιποί αριστεροί) για την ένταξη στην ΕΟΚ και την ΕΕ και στα χειρότερα δεσμά δουλείας, τα οποία προσπαθούσαν να εμφανίσουν σαν ευτυχές γεγονός, όπου στην «Ευρώπη των λαών» θα τρώγαμε όλοι με χρυσά κουτάλια;».
Τόσα χρόνια εναλλαγές στο εξουσιαστικό μπλοκ και τα αποτελέσματα είναι απλά μερικά διαλλείματα αυταπάτης, μέσα στον ωκεανό από απάτες και ψέματα.
Ας γίνει κατανοητό. Δεν υπάρχει ζοφερό μέλλον. Υπάρχει ζοφερό παρόν που μπορεί να γίνει μέλλον αν συνεχιστεί η συνθήκη της εγκατάλειψης στα χέρια αυτών που διαχειρίζονται τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της κυριαρχίας.
Το καλύτερο αύριο δεν θα έρθει όσο υπάρχει κυριαρχία.
Γι’ αυτό ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ.
Εκλογική απεργία σημαίνει την δυναμική, σταθερή και ξεκάθαρη απόφαση για την πλήρη εγκατάλειψη κάθε είδους εκλογικής διαδικασίας. Την απόφαση για μια άλλη ζωή διαφορετική και αντίθετη από αυτήν που έχουν επιβάλλει οι εξουσίες.
Οφείλουμε να διατηρούμε ανοικτούς τους δρόμους για την ολοκληρωτική απελευθέρωση ατενίζοντας τους ορίζοντες ενός κόσμου διαφορετικού από αυτόν που μας όρισαν οι εξουσιαστές.
Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για έναν κόσμο όχι απλά υλικά αυτάρκη, αλλά κυρίως πνευματικά απελευθερωμένο.
Για μια άλλη ζωή, γεμάτη ελευθερία και δημιουργικότητα.
Για την άναρχη κοινοτική συμβίωση.
Στο δρόμο προς την άναρχη κοινοτική συμβίωση ένα από τα εφόδια των ανθρώπων είναι η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, αλλά χρειάζεται, ακόμα, η άρνηση του κράτους και της κυριαρχίας, ο ανταγωνισμός προς κάθε μορφής εκμετάλλευση και η καταστροφή της κάθε είδους εξουσίας. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι εξουσιαστές βαρύνονται με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είτε λέγονται αριστεροί, είτε δεξιοί.
Γι’ αυτό δεν χωρούν, πλέον, αυταπάτες για το κράτος, τα κόμματα, την πολιτική, τους πολιτικούς, την κάθε είδους δημοκρατία και τις εκλογικές διαδικασίες.

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Επειδή, ΨΗΦΙΖΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ:

Παραδίνομαι στην εκμετάλλευση

και Ενισχύω την εξουσία!

 Αθήνα 12 Ιουνίου 2012
Συσπείρωση Αναρχικών

ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

 Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012, 7μμ, Πολυτεχνείο Αθήνας (Πατησίων)

ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Οι εκλογές, η ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού στους καιρούς του μνημονίου και της «κρίσης» και η αναρχική προοπτική.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012, 6μμ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, Πανεπιστημίου Αθήνας